Tου Xρήστου Γιανναρά
Κατά τεκμήριο η «κρίσιμη μάζα» ελλαδιτών ψηφοφόρων, που καθόρισε το αποτέλεσμα της κάλπης στις εκλογές του 2004 και του 2007, πρέπει να ενδιαφέρεται ελάχιστα ή καθόλου για το πολιτικό μέλλον του σημερινού πρωθυπουργού και του κυβερνώντος κόμματος.
Το κυβερνών σήμερα κόμμα δεν είχε ποτέ ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων, νεύρο πάλης για να κερδηθούν ποιότητες ζωής (διαφορετικές από την υλιστική ευζωία). Δεν υπήρχε αγωνιστικός στίβος να συνδέσει βιωματικά τους πολίτες με αυτό το κόμμα. Οι οπαδοί του και οι περιστασιακοί υποστηρικτές του το ψήφιζαν πάντοτε με κριτήρια πρακτικής ωφελιμότητας, εκτίμησης της αποτελεσματικότητας των στελεχών του. Ακόμα και την αντίσταση στο πραξικόπημα του Κομμουνιστικού Κόμματος (στην εμφυλιοπολεμική απόπειρα να επιβληθεί και εδώ η φρίκη του σταλινικού ολοκληρωτισμού) την οργάνωσαν, την εμψύχωσαν και την πραγματοποίησαν κυβερνήσεις του λεγόμενου Κέντρου. Η παράταξη της λεγόμενης Δεξιάς μόνο εκ των υστέρων καπηλεύτηκε τη λαϊκή νίκη επιβάλλοντας (τάχα επιμηθικώς) στυγνή τρομοκρατία.
Οσο για το πολιτικό μέλλον του σημερινού πρωθυπουργού ενδιαφέρει λιγότερο και από καθόλου την κρίσιμη για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζα. Του χαρίστηκε να αρχηγεύει έντεκα ολόκληρα χρόνια στο κόμμα του και ούτε ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων του προσέδωσε ούτε την παραμικρή προετοιμασία για να διαδεχθεί με ριζοσπαστικές αναμορφωτικές ρήξεις την εικοσάχρονη σοσιαλεπώνυμη λοιμική. Και πρωθυπουργεύει πέντε χρόνια άτολμος, φοβισμένος, ανίκανος να διακρίνει ποιότητες, να ιεραρχήσει προτεραιότητες, να συνεγείρει την κοινωνία σε καίριες επιδιώξεις.
Τώρα μετράει μέρες, η εξευτελιστική πτώση του είναι προδιαγεγραμμένη, τα στελέχη του, που με αυτοκτονική ακρισία επέλεξε, επισπεύδουν πανικόβλητα το πλιάτσικο όσο και όπου μπορούν. Οι δημοσκοπήσεις τον διαπομπεύουν, τα ανέκδοτα, για το θαύμα να «αναστήσει εκ νεκρών» τον θλιβερά μειονεκτικό αντίπαλό του, φουντώνουν. Είναι ο χαμένος, θα γυρίσει σπίτι του και θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με την ντροπή δυσφόρητου προσωνύμιου στην Ιστορία: «ο μικρός», αυτός που μπορούσε και δεν τόλμησε.
Μια τέτοια επίγνωση υπάρχει ακόμα χρόνος για να τον αφυπνίσει. Εχει μπροστά του δύο ολόκληρα χρόνια, ίσως και τρία. Αν τώρα αφυπνιστεί, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Ναι, ρεαλιστικά, όχι ρητορικά, να αναστήσει την ελλαδική κοινωνία, να επανιδρύσει το κράτος. Δεν έχει τίποτα να χάσει. Ακόμα και αν τολμήσει και δεν πετύχει, θα γυρίσει στο σπίτι του αξιοπρεπής, όχι εξευτελισμένος. Η αποτυχία στη διακινδύνευση είναι τίτλος τιμής, δεν προσδίδει ταπεινωτικό προσωνύμιο.
Αρκεί ο ίδιος να πεισθεί ότι ρεαλισμός είναι οι πολύ κεντρικές ριζοτόμες στοχεύσεις: Να σημαδεύει κανείς τα καίρια που, αν κατορθωθούν, συμπαρασύρουν και τα επιμέρους. Να σπάσουν εκείνοι οι κρίκοι στα δεσμά της ελλαδικής κοινωνίας, που η θραύση τους θα επιφέρει σχεδόν αυτοματικά τη διαρραγή όλων των άλλων.
Με τα πρώτα δείγματα τόλμης δημιουργικών ρήξεων η «κρίσιμη μάζα», που του χάρισε ανοχή και εμπιστοσύνη πριν από ένα μόλις χρόνο, θα τον στηρίξει σθεναρά. Γιατί κάθε Ελληνας, νηφάλιας σκέψης και κρίσης, δεν μπορεί παρά να θεωρεί εφιάλτη την επανάκαμψη στην εξουσία, με πολλαπλασιασμένη πια θρασύτητα, του σοσιαλεπώνυμου αμοραλισμού ποδηγετούμενου, κατά τα ειωθότα, από τον αδίστακτο μηδενισμό των καριεριστών καπήλων της Αριστεράς. Εφιάλτης και πανικός για κάθε πολίτη που γεύτηκε στο πετσί του το κομματικό κράτος των «κλαδικών», την ιδεολογική τρομοκρατία ή ρεβάνς των ηττημένων συμπλεγματικών εξωραϊστών της εμφυλιοπολεμικής φρίκης.
Δεν μπορεί παρά να στηρίξει σθεναρά τον πρωθυπουργό η «κρίσιμη μάζα» (αν το δει, έστω και τόσο καθυστερημένα, να τολμάει) προκειμένου να αποτραπεί και η άλλη απειλή: να τον διαδεχθούν στην αρχηγία οι ανατριχιαστικές μετριότητες, ανδρικού και γυναικείου φύλου, που καιροφυλαχτούν ως δελφίνοι. Ισως ποτέ άλλοτε σε κόμμα δεν συνωστίσθηκε για διεκδίκηση της διαδοχής του αρχηγού τόση άποια παρακατινάδα, τόσο χαμηλοί δείχτες πολιτικής ευφυΐας, τόσο προκλητικό πρακτοριλίκι.
Να θυμήσουμε στον πρωθυπουργό, σε τι αναφερόμαστε, εμείς οι έξω από τη λογική των «επικοινωνιολόγων», όταν μιλάμε για «κεντρικές ριζοτόμες στοχεύσεις»: Θέλουμε να μπει το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη, να πάψει να είναι εργαλείο κομματικής επιβολής και εκβιασμού της κοινωνίας από τους συνδικαλιστές του Δημοσίου. Και λέμε: θα αρκούσε να εφαρμοστούν τα άρθρα 12 § 4 και 29 § 3 του Συντάγματος των Ελλήνων για τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων.
Αν συντριβεί με γενναιότητα ο κεντρικός αυτός κρίκος της δυναστευτικής του κοινωνικού σώματος αλυσίδας, αν χαλιναγωγηθεί με αδυσώπητο κοινωνικό έλεγχο η αυθαιρεσία και ιταμότητα του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού, ο δρόμος είναι ανοιχτός για να ξαναβρεί η δημοσιοϋπαλληλία τον χαρακτήρα του κοινωνικού λειτουργήματος: Να αποκατασταθεί αυστηρή αξιοκρατική ιεραρχία στον δημόσιο τομέα, έλεγχος και αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς, αμείλικτα πειθαρχικά συμβούλια. Τότε θα μπορέσει σχεδόν αυτοματικά να εξαρθρωθεί η κομματοκρατία ειδικά από την εκπαίδευση, για να ξαναγίνει η παιδεία κεντρική αρτηρία οξυγόνωσης της κοινωνικής καλλιέργειας, καταλύτης ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και της δημιουργικής φαντασίας στην ελλαδική κοινωνία.
Πρέπει όμως να έχει προηγηθεί η τοποθέτηση του ιδιοφυέστερου επιτελικού συνεργάτη του πρωθυπουργού στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης: Ωστε με γνωστές σύγχρονες μεθόδους και πρακτικές να έχει αποκατασταθεί απόλυτη προτεραιότητα σεβασμού της κοινωνικής λειτουργίας των πόλεων, να απαλλαγεί η Ελλάδα από το τριτοκοσμικό φαινόμενο «καταστάσεων πολιορκίας», όπου ο κάθε δυσαρεστημένος γίνεται διαδηλωτής δυνάστης και ο πολίτης χωρίς κανένα δικαίωμα.
Αλυσιδωτά, πριν και από τη Δημόσια Τάξη, να έχει καταλύσει ο υπουργός Τύπου το άλλο ιταμό, αντικοινωνικό καπετανάτο των καναλαρχών, το καθεστώς μαστροπείας και διαφθοράς του ήθους, της αισθητικής, της κριτικής ικανότητας, του αυτοσεβασμού των Ελλήνων. Οι ουσιαστικά ακατανέμητες συχνότητες, η αναπροσαρμογή των προστίμων και η κατανομή της πίτας της ψηφιακής τηλεόρασης επιτρέπουν στον οποιονδήποτε πρωθυπουργό να έχει στο χέρι τους προκλητικά ανυπόλογους σήμερα καναλάρχες. Αρκεί να έχει παραιτηθεί από την ανάγκη της υποστήριξής τους για την επανεκλογή του.
Για να πετύχει γόνιμο αιφνιδιασμό με επιτελικά σχεδιασμένες πρωτοβουλίες ο πρωθυπουργός, χρειάζεται γύρω του υπουργούς επιλεγμένους όχι με σκοπιμότητες εσωκομματικών ισορροπιών ή παραχωρήσεων σε συγγενείς και σε φιλαράκια. Χρειάζεται ανθρώπους θυσιαστικής ανιδιοτέλειας και πραγματικά έκτακτων ικανοτήτων. Εντεκα ολόκληρα χρόνια έδειξε ότι δεν καταλαβαίνει, ούτε καν υποψιάζεται, τη λογική και τα κριτήρια τέτοιων επιλογών. Και η πείρα διδάσκει ότι οι ηγέτες δεν προκύπτουν από υποδείξεις.
Το πολιτικό μέλλον του πρωθυπουργού και του κυβερνώντος κόμματος μοιάζει δυστυχώς προδιαγεγραμμένο.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30/11/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου