Ο Ούγκο Τσάβεζ υποστηρίζει ότι ο σεισμός στην Αϊτή προκλήθηκε από σεισμικό όπλο των ΗΠΑ

The United States apparently possesses an "earthquake weapon" that set off the catastrophic quake in Haiti and killed 200,000 innocents. Don't believe it's true? Just ask Hugo Chavez.

Citing an alleged report from Russia's Northern Fleet, the Venezuelan strongman's state mouthpiece ViVe TV shot out a press release saying the 7.0 magnitude Haiti quake was caused by a U.S. test of an experimental shockwave system that can also create "weather anomalies to cause floods, droughts and hurricanes."

The station's Web site added that the U.S. government's HAARP program, an atmospheric research facility in Alaska (and frequent subject of conspiracy theories), was also to blame for a Jan. 9 quake in Eureka, Calif., and may have been behind the 7.8-magnitude quake in China that killed nearly 90,000 people in 2008.

What's more, the site says, the cataclysmic ruin in Haiti was only a test run for much bigger game: the coming showdown with Iran.

The ultimate goal of the test attack in Haiti, the report reads, is the United States' "planned destruction of Iran through a series of earthquakes designed to topple the current Islamic regime."

The story has since been taken down from the Venezuelan Web site, but a Google cache of the charges remains intact.

The publication of the story came just days after Chavez himself accused the U.S. of using the earthquake as an excuse to "invade and militarily occupy Haiti," a nation so poor that its entire economy is based on foreign aid — particularly from the U.S.

"The empire (the U.S.) is taking Haiti over the bodies and tears of its people," he said at a press conference.

"I read that 3,000 soldiers are arriving, Marines armed as if they were going to war. They are occupying Haiti undercover."

By week's end, some 16,000 U.S. troops are expected to be providing humanitarian assistance in Haiti, where they have taken control of the only working airport and are coordinating relief efforts on the ground.

ΠΗΓΗ

Η οικονομία, θύμα των κομματικών εγκλημάτων

Tου Χρήστου Γιανναρά

Αμβλυνση και στρέβλωση της δημοκρατικής συνείδησης, σύγχυση για το τι σημαίνει (ή δεν σημαίνει) «δημοκρατία»: Είναι το δραματικό επακόλουθο, ο καρπός ο «εις θάνατον», από την εγκατάλειψη της Παιδείας στον έλεγχο του συντεχνιακού «αποδομισμού» τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια.

Πρόκειται για έμπρακτη καθολικευμένη ανοχή του ολοκληρωτισμού: Η ελλαδική κοινωνία όχι απλώς δεν αντιδρά, δεν οργίζεται, δεν ανησυχεί, αλλά θεωρεί πια αυτονόητες τις μεθόδους και πρακτικές της παρανομίας και αυθαιρεσίας, αυτονόητη τη βία που ασκούν τα οργανωμένα συμφέροντα.

Το μεγάλο κατόρθωμα των πιο μεγάλων από τα μεγάλα συμφέροντα είναι ότι έχουν εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα σφετερισμού των σφραγίδων και των θυρεών της Αριστεράς, έτσι ώστε να μπορούν να λανσάρουν ωμό φασισμό σε «προοδευτική» συσκευασία χωρίς καμιά κοινωνική αντίδραση. Αφιόνισαν τη μεταπολιτευτική ελλαδική κοινωνία με την αυτονόητη βεβαιότητα ότι η απειλή του ολοκληρωτισμού έρχεται μόνο σαν επανάληψη του παρελθόντος, μόνο από μια πατριδοκάπηλη Δεξιά, αποκλείεται ο φασισμός να παραμονεύει στη βουλιμική ιδιοτέλεια των καπήλων της Αριστεράς.

Μπορεί λοιπόν να αγανακτούσαν οι έμποροι, οι μεταφορείς και οι ξενοδόχοι με τις φάλαγγες τεθωρακισμένων του εγχώριου «στρατού κατοχής» που κρατούσαν σε ομηρεία, για τόσες μέρες, τη χώρα. Αλλά τα κόμματα, ο Τύπος, τα κανάλια ούτε που διενοούντο να ψελλίσουν τη λέξη «φασισμός». Μάλλον έδιναν δίκιο στους ιδιοκτήτες των πανάκριβων τρακτέρ, μάλλον θεωρούσαν αυτονόητο δικαίωμα των διαμαρτυρομένων να καταργούν σαν κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, να βάζουν ατιμώρητα τη χώρα στον «γύψο». Σύσσωμη η υπερευαίσθητη στην προάσπιση των «δημοκρατικών ελευθεριών», διανόηση δικαίωνε τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν μορφή «πάλης» – όπως εξωράισε και την ποδηγετημένη κτηνωδία του «Δεκέμβρη των κρυστάλλων», πέρυσι, σαν εκπληκτική αποκάλυψη της «ωριμότητας» των νέων.

Η ηδονή να καταστρέφεις οτιδήποτε ανήκει σε άλλον, προκειμένου να εκδικηθείς που δεν είναι όλα υποταγμένα στο εγώ σου, γεννιέται σαν σαδιστική απαίτηση όταν η συλλογικότητα, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, έχει υιοθετήσει την αλογία στον καταμερισμό του κοινωνικού πλούτου. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία (συνύπαρξη ως άθλημα σχέσεων κοινωνίας), αν δεν μπορεί ο πολίτης να έχει προφανή την απάντηση στο ερώτημα: γιατί ο άλλος και όχι εγώ. Σε αυτή την απάντηση στοχεύουν οι προσπάθειες (όπου και όταν αναλαμβάνονται) για αξιοκρατία, έλεγχο της ποιότητας, καταξίωση της άμιλλας.

Στην Ελλάδα τη μεταπολιτευτική, οι πολιτικοί μας άρχοντες έχουν επίσημα υιοθετήσει την άρνηση των προϋποθέσεων της δημοκρατίας: την αλογία στην κατανομή του πλούτου, την αρχή της επιβολής του ισχυροτέρου. Ισχυρότερος σήμερα είναι όποιος μπορεί να εκβιάσει τον σύνολο πληθυσμό: Να διαθέτει θηριώδες τρακτέρ, κομματικό μηχανισμό με καλοπληρωμένα επαγγελματικά στελέχη, αδίστακτη συντεχνιακή στρατηγική εκβιασμών.

Η ισχύς δεν ελέγχεται από τη λειτουργία θεσμών, από αρχές «κοινωνικού συμβολαίου». Μετριέται η ισχύς (και ομαδοποιείται για να διαβαθμιστεί) με μέτρο το ατομικό εισόδημα. Και το εισόδημα στο Ελλαδιστάν είναι, κατά κανόνα, άσχετο με την παραγωγικότητα, τη δημιουργική ικανότητα, την εργατικότητα, την ευσυνειδησία – δεν είναι οι απολαβές συνάρτηση των ταλέντων, της καλλιέργειας, της κατακτημένης ποιότητας. Η οικονομική ισχύς εξαρτάται από τη διαπλοκή με κομματικούς μηχανισμούς, την εκμετάλλευση της ψηφοθηρικής ιδιοτέλειας επαγγελματιών της πολιτικής, τη μετοχή σε συνδικάτα υψηλής ικανότητας εκβιασμών.

Ο διεθνής εξευτελισμός που ζούμε αυτές τις ημέρες, η διαπόμπευση της Ελλάδας σε πλανητικό επίπεδο, έχει απλώς αφορμή την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, τον παράφρονα επί δεκαετίες υπερδανεισμό που μαγνήτισε τους κερδοσκόπους. Πραγματική αιτία, εξόφθαλμη, είναι η αλογία και ανομία στον δημόσιο βίο, το κοινωνικό μπάχαλο που δημιούργησε το ολοκληρωτικό καθεστώς της κομματοκρατίας, η κατάργηση της δημοκρατίας από τα κόμματα. Στην οικονομική χρεοκοπία (που μοιάζει αυτή τη φορά εντελώς αδιέξοδη) μας οδήγησε η εξάλειψη κάθε αξιοκρατίας, το ανεξέλεγκτο των συμπεριφορών και της ποιότητας, δηλαδή: ο αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας», ο φασισμός των καπήλων της Αριστεράς.

Τι εξωφρενικότερο θέλουμε να δούμε; Σε μια χώρα όπου το μέγιστο των δημόσιων εσόδων προέρχεται από τη φορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων και το ολίγιστο από τη φορολόγηση επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση ξεκινάει την «ανάταξη» της οικονομίας με «πάγωμα» μισθών και συντάξεων, μαζί με αύξηση της έμμεσης φορολογίας! Επιτέλους, για τις φοροαπαλλαγές των οικονομικά ισχυρών μπορούν να επικαλούνται τη λογική της εύνοιας προς τους παραγωγούς πλούτου απαραίτητου για την ανάπτυξη. Αλλά για την ωμή, ιταμή, αδικαιολόγητη ανισότητα αμοιβών στον δημόσιο τομέα ποια λογική μπορούν να επικαλεστούν; Αυτή είναι το κυρίως σκάνδαλο που εξωθεί την κοινωνία να σταθεί ενεργά αντίπαλη σε μέτρα προκλητικής προχειρότητας για «ανάταξη» της οικονομίας.

Οι δεκαέξι (16) κατ’ έτος μισθοί των υπαλλήλων της Βουλής. Οι εξωφρενικές οικονομικές «εξασφαλίσεις» όσων εργάζονταν στην πρώην «Ολυμπιακή». Οι μυθικές μισθολογικές προνομίες των διορισμένων σε οργανισμούς λιμένων και σιδηροδρόμων. Οι ιλιγγιώδεις αποδοχές των κομματικών παρακεντέδων στην ΕΡΤ, στα διοικητικά συμβούλια των αναρίθμητων εταιρειών του Δημοσίου, σε θέσεις «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία. Οι μισθοί των δικαστικών καθορισμένοι ετσιθελικά από τους ίδιους. Οι ληστρικές «προμήθειες» από τις αγορές ιατροφαρμακευτικού υλικού στα νοσοκομεία. Τα αστρονομικά κονδύλια για την ενίσχυση των πολιτικών κομμάτων και των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών ομάδων. Και άλλες, πάμπολλες, ανάλογες περιπτώσεις συνιστούν την αλογία και ανομία που αν δεν εξαλειφθούν με συνέπεια, η απαιτούμενη για την οικονομική ανάκαμψη κοινωνική συνοχή θα παραμείνει ανέφικτη.

Αυτή την ώρα, ο αμοραλισμός ή ο φασισμός της κομματικής ιδιοτέλειας είναι το πρώτο και επείγον πρόβλημα. Το φάσμα της απειλής να αρχίσουν οι λεηλασίες καταστημάτων και σπιτιών έρχεται δεύτερο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/2/2010

Εξουσία που «αποδομεί» την κοινωνία

Tου Χρήστου Γιανναρά

Το να είσαι Ιταλός, Γάλλος, Βρετανός, Ελληνας ή ό, τι ανάλογο δεν δηλώνει μόνο μια συμβατική, κρατική υπηκοότητα. Δηλώνει ότι «ανήκεις» σε μια συλλογικότητα με μεγαλύτερη ή μικρότερη ώς τώρα διαδρομή στην ανθρώπινη Ιστορία – ανήκεις σε μια γλώσσα, σε μια συνείδηση κοινού παρελθόντος, σε κοινή νοο-τροπία, κοινό θησαύρισμα πείρας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και διαμορφώνει συν-ήθειες, ένα κοινό ήθος, περίπου συλλογικό χαρακτήρα.

Οταν στη μητρική σου γλώσσα (τη γλώσσα που σε πρωτομπόλιασε στην κοινή «λογική»: σε σκέψη και κρίση) η συλλογικότητα σημαίνεται ως «κοινωνία» (δυναμική σχέσεων, συμ-μετοχή και αλληλεξάρτηση στην πραγμάτωση της ζωής), δεν είναι δυνατό να έχεις την ίδια οπτική και την ίδια εκδοχή της πραγματικότητας με συνάνθρωπό σου, καθ’ όλα σεβαστόν και αγαπημένο, που στη μητρική του γλώσσα η συλλογικότητα είναι μόνο «societas», δηλαδή «εταιρισμός επί κοινώ συμφέροντι». Αλλη νοο-τροπία και άλλα αντανακλαστικά σκέψης και πράξης διαμορφώνει το νοηματικό και βιωματικό φορτίο της λέξης «α-λήθεια» και άλλο της λέξης «veritas», διαφορετικό της λέξης «νόμος» και διαφορετικό της λέξης «lex» – το ίδιο και με αναρίθμητα ακόμη ζεύγη λέξεων: «λόγος» και «ratio», «πρόσωπο» και «persona», «δημοκρατία» και «res publica» κ. λπ., κ. λπ.

Διαφορετικόν ανθρωπολογικό τύπο διαμορφώνει μια συλλογικότητα με παρελθόν κατακτητικών κυρίως πολέμων, επιθετικών αναζητήσεων «ζωτικού χώρου», αποικιοκρατικών εθισμών, και διαφορετικόν μια άλλη που αιώνες πολλούς κυρίως αμυνόταν, επιβίωνε χάρη στην πανανθρώπινη εμβέλεια της πνευματικής της πραμάτειας. Διαφορετική νοο-τροπία και ήθος χαρακτηρίζει μια συλλογικότητα που η μεταφυσική της αναφορά ήταν πάντοτε ένας Θεός τιμωρός, αμείλικτος δικαστής και σαδιστής πατέρας, η «αμαρτία» παράβαση νόμου, ενοχή, εξαγοράσιμος κολασμός, και διαφορετική προκύπτει μια συλλογικότητα που ξέρει τον Θεό «νυμφίο», «εραστή μανικώτατον» του ανθρώπου και την αμαρτία «αστοχίαν», «απόπτωσιν από του στόχου», του στόχου πληρότητας της ζωής που είναι ο «όντως έρως».

Δεν ανήκουμε σε «εθνότητα», είναι ανεπαρκέστατη η λέξη. Ανήκουμε σε μια γλώσσα, σε μια κοινή ιστορική εμπειρία, σε μια παράδοση και συνέχεια πείρας, νοοτροπίας, μεταφυσικής ελπίδας. Αλλά αυτό το «ανήκειν», το «συνυπάρχειν» με κοινό, συνεκτικό της συλλογικότητας «τρόπο», βιώνεται και κατανοείται σε συνάρτηση πάντοτε με την καλλιέργεια του καθενός, το αισθητήριό του «ποιότητας» της ζωής.

Οι φτηνοί άνθρωποι του ό, τι φάμε ό, τι πιούμε και ό, τι τέλος πάντων ηδονικό αρπάξουμε, παρακάμπτουν το υπάρχειν (που είναι πάντοτε συνύπαρξη) και λογαριάζουν για ζωή το «έχειν»: Να κατέχουν, να εξουσιάζουν, να τα έχουν όλα υποταγμένα στις απαιτήσεις του εγώ. Καταλαβαίνουν τη συλλογικότητα μόνο σαν «κράτος» και το «ανήκειν» μόνο σαν συμβατική «υπηκοότητα». Λογαριάζουν το κράτος σαν εξουσιαστικό μηχανισμό διαχείρισης των κοινών και τους ενδιαφέρει μόνο για όσα χρηστικά τους παρέχει.

Πολύ συχνά, φτηνοί άνθρωποι ορέγονται τη διαχείριση του κράτους, την εξουσία της διαχείρισης. Οχι για να υπηρετήσουν τον δημιουργικό δυναμισμό της κοινωνικής συνοχής, τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, τη θησαυρισμένη παράδοση, τη μεταφυσική ελπίδα – είναι ευτελείς άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν τίποτε από αυτά. Διψάνε εξουσία από ιδιοτέλεια και μόνο: Να προβληθεί το εγώ τους, να εξαρτώνται όλοι οι άλλοι από αυτούς, να βρίσκονται συνεχώς στη δημοσιότητα, να εισπράττουν κολακείες και χειροκροτήματα. ΄Η για σκοπιμότητες χυδαίου ηδονισμού: Να μπορούν να κλέβουν το δημόσιο ταμείο, να διαπλέκονται με μεγιστάνες του πλούτου και να δωροδοκούνται, να ζουν με πολυτέλεια ονειρώδη για τις ικανότητές τους και την καταγωγική τους ανέχεια.

Αφού λογαριάζουν τη συλλογικότητα μόνο σαν χρηστικό δεδομένο, ωφελιμιστική πραγματικότητα, τι πιο φυσικό να είναι απάτριδες, διεθνιστές, συνεπέστατοι «αποδομιστές» κάθε μη χρηστικής εκδοχής των θεμελίων της συνύπαρξης – της γλώσσας, της παιδείας, της Ιστορίας, της Τέχνης, της πολιτικής, της μεταφυσικής. Και για να προσδώσουν εγκυρότητα στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, καταφεύγουν στην πιο αναχρονιστική και άκριτη ανάγνωση του Μαρξισμού: Βλέπουν τη συλλογικότητα να συγκροτείται μόνο στη «βάση» των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, επομένως ο πολιτισμός, οι διαφορές των πολιτισμών, η ποικιλία των παραδόσεων, δεν είναι παρά «εποικοδόμημα» σε αυτή την πρωτεύουσα βάση. Πώς λοιπόν να μην είναι πανέτοιμοι, παίρνοντας την εξουσία, να καταστρέψουν τη γλώσσα, να στρεβλώνουν και κατασυκοφαντήσουν την ιστορία του τόπου τους, να διασύρουν την αξιοπρέπεια του λαού τους, να χλευάσουν τη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια, να πρακτορεύσουν (με το αζημίωτο) ξένα συμφέροντα;

Η καταφυγή της μηδενιστικής πολιτικής πρακτικής σε μαρξιστικά ψιμύθια, προκειμένου να εξωραϊστεί ο πρωτογονισμός της ακοινώνητης εγωκεντρικής ύπαρξης, δεν περιορίζει το σύμπτωμα σε μόνη την παράταξη της δήθεν Αριστεράς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, η διαχείριση της Παιδείας ανατίθεται (από κάθε κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος και πρωθυπουργού) σε άτομα του ανθρωπολογικού τύπου των «αποδομιστών». Και αν υπάρξουν διαμαρτυρίες για την προκλητική αυθαιρεσία και αναίδεια αυτών των ατόμων, ξεσηκώνεται αμέσως μια θαυμαστά συντονισμένη συγχορδία υπερασπιστών της «αποδόμησης», συγχορδία από πριμαντόνες της δημοσιότητας που καλύπτουν όλο το «πολιτικό» φάσμα: από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την πιο φανταιζίστικη τάχα και Αριστερά.

Οταν έγραφε ο Καβάφης: «... το άριστον εκείνο, Ελληνικός – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν», απηχούσε μιαν επίγνωση της ελληνικότητας αυτονόητη στις μέρες του για μεγάλες πληθυσμικές ομάδες (όχι μόνο ελληνόφωνες). Από μια τέτοια επίγνωση (συνάρτηση καλλιέργειας) στερούν τον Ελληνισμό (τον ελλαδικό και της διασποράς) οι θλιβερές συμπλεγματικές φιγούρες που προσλαμβάνονται στο υπουργείο Παιδείας (με κάθε κυβέρνηση) για να οργανώσουν την κοινωνική άμυνα απέναντι στην απειλή του «εθνικισμού».

Οι πολλοί απλοί άνθρωποι που επενδύουν συναισθηματικά σε ιδεολογικές γενικότητες περί ενδόξων προγόνων και πρωτοπορίας άλλοτε στον πολιτισμό, δεν μπορούν πια να έχουν την επίγνωση της καβαφικής ελληνικότητας. Νιώθουν, όμως, να βιάζεται ο ψυχισμός τους από την πολιτική μεθοδικού αφελληνισμού της ελληνόφωνης (ακόμα) κοινωνίας. Και η μόνη λογική εξήγηση που βρίσκουν γι’ αυτό τον βιασμό, συνάγεται από συμπεριφορές που όζουν «πρακτοριλίκι». Δεν είναι μυστικό ότι ο «ξένος παράγων» θέλει από το ελλαδικό κρατίδιο να απεμπολήσει εσπευσμένα την ελληνικότητα της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου – τουλάχιστον.

Ολα έχουν μια τιμή. Εκτός από την καβαφική ελληνικότητα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 7/2/2010

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ

«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Σε παράσταση του κλασικού έργου του Ντάριο Φο κινδυνεύει να μετατραπεί η Ελλάδα τις επόμενες βδομάδες, με τις κοινωνικές της ομάδες να αγωνίζονται να ρίξουν, η μία στην άλλη, το κόστος του «μάρμαρου», που καλείται να πληρώσει η χώρα.

Στεναγμό ανακούφισης έβγαλαν οι εγχώριοι «έχοντες και κατέχοντες» συνειδητοποιώντας ότι οι Ευρωπαίοι οδεύουν, με κάποιο τρόπο, προς τη «διάσωση» της Ελλάδας, με όρο επιβολή σκληρότατης λιτότητας, κυρίως στα «συνήθη υποζύγια» (εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους). Την πείνα τους καλείται τώρα να … οργανώσει η σοσιαλιστική κυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί και την κατεδάφιση έστω και αυτού του τελείως υποτυπώδους ελληνικού κοινωνικού κράτους. Βάναυσα πληγείσα από τη διαρκή διεύρυνση των ανισοτήτων τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η κοινωνική συνοχή της χώρας κινδυνεύει να πληγεί ακόμα περισσότερο και να δημιουργηθούν παράλληλα οι προϋποθέσεις για νέες, πιο άγριες εξεγέρσεις.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα", 4.2.2010

Η Ελλάδα εκτιμάται ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως πανευρωπαϊκής σημασίας υπόδειγμα και ασφαλώς το να «πειθαρχηθεί» ο ελληνικός λαός, με άπειρα ελαττώματα μεν, αλλά και σπάνιο στην Ευρώπη πνεύμα εξέγερσης και ανεξαρτησίας, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να πειθαρχήσουν οι …καλύτερα μαθημένοι Ούγγροι ή Λιθουανοί. Γιατί τώρα έρχεται το νέο, δεύτερο κύμα της κρίσης και μαζί το ερώτημα: ποιος θα πληρώσει ένα συσσωρευμένο παγκόσμιο χρέος δεκαετιών, ποιος θα πληρώσει τα λεφτά που ξοδεύτηκαν πρόπερσι για τη σωτηρία των τραπεζών και των κεφαλαιούχων διεθνώς; Προφανώς, κανένας από τους «γκάγκστερ» του διεθνούς τραπεζικού συστήματος (γιατί περί γκάγκστερ πρόκειται), όπως η Σίτι Μπανκ ή η Γκόλντμαν Σακς δεν επιθυμεί να πληρώσει!

Πίσω από το ερώτημα ποιος πληρώνει, υπάρχει και το ερώτημα «ποιος κάνει κουμάντο;». Τελειώσανε οι σαχλοσυζητήσεις περί «δημοκρατικού ελλείμματος» (όπως ονομάζουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα λήψης αποφάσεων) της ΕΕ – τώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα επιτρέψουμε στην ‘Ενωση να οργανώνει θεσμικά, όπως είναι φτιαγμένη να κάνει, την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των ευρωπαϊκών λαών, κοινωνιών και «κοινοβουλίων» με όλο και πιο διακοσμητικό ρόλο. Γι’ αυτό η απάντηση που θα δοθεί στην Ελλάδα θα παίξει μεγάλο ρόλο στο σύνολο της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης.

‘Οσο για τους εγχώριους … «έχοντες και κατέχοντες» δεν θέλουν τη χρεωκοπία της χώρας, που θα έχει και γι’ αυτούς συνέπειες, δεν έχουν όμως καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Η Αθήνα έχει περισσότερα Χάμερ από ότι η Βυρητός θωρακισμένα, κάθε Σαββατόβραδο προκαλείται συμφόρηση στο Κολωνάκι από τον στόλο των γιγαντιαίων τζιπ «αισθητικής και στυλ νεκροφόρας» που «αγκομαχάνε» στα στενά του (τα θηριώδη τζιπ είναι από τα κύρια, βασικότερα και ενδεικτικότερα σύμβολα-μέσα που χρησιμοποιεί η τάξη των διεφθαρμένων νεοπλούτων μας, για να κρύψει την πολύ πρόσφατη αγροτική της καταγωγή!). Πολλά «παιδιά του Πολυτεχνείου» διαθέτουν τώρα βίλες με κάγκελα που δεν μπορεί να ρίξει κανένα άρμα μάχης, όπως είπε μια μέρα ο Χάρυ Κλυνν. Αλλά, όλα κι όλα, αν διαβάσει κανείς τις φορολογικές και δηλώσεις πόθεν έσχες αυτών των προσώπων, που παριστάνουν την ελίτ μιας χώρας στην χρεωκοπία της οποίας συνέβαλαν όσο κανείς άλλος, τούρχεται να βάλει τα κλάματα. Τόση φτώχεια, τόση ανέχεια! Σε ποιό άλλο μέρος της υφηλίου είναι άραγε τόσο φτωχοί και έχουν παντελώς απαλλαγεί φορολογίας και οποιασδήποτε κοινωνικής υποχρέωσης οι πλούσιοι;

Ακριβώς αυτό μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μεγάλες δυσκολίες και την «επιχείρηση λιτότητα». Με ποιο ηθικό βάρος και πειστικότητα θα την επιβάλλει μια κατά τεκμήριο και ανίκανη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη; Για να γίνει δεκτή μια τέτοια προσπάθεια, η κοινωνία δεν πρέπει μόνο να πεισθεί ότι είναι αναγκαία. Πρέπει επίσης να πεισθεί ότι είναι δίκαιη. Δεν γίνεται να πέφτει το βάρος στον φουκαρά των 1000 και 1500 ευρώ, την ίδια ώρα που επιδεικνύουν προκλητικά και ασύστολα τον πλούτο και την αναισθησία τους, γιατροί, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες εργολάβοι. Δεν μπορεί να λένε αξιωματικοί ότι είναι σκληρή η ζωή τους και πρέπει να παίρνουν σύνταξη στα 45 – τι να πει ο μπετατζής δηλαδή, έχουμε τρελλαθεί όλοι σε αυτή τη χώρα; Πως θα γίνει δεκτή η λιτότητα για τους εργαζόμενους όταν, προτού ακόμα παρθούν τα μέτρα, αρχίζουν να διαρρέουν από τα Υπουργεία λόγοι εξαιρέσεων π.χ. της συγκεντρωτικής φορολόγησης εισοδήματος για τους δικαστικούς και άλλες προνομιούχες κατηγορίες;

Τι μπορεί να γίνει

Δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα που να το προτείνουν, ούτε κοινωνική υποστήριξη στην ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ ή μιας «χρεωκοπίας», μιας άρνησης πληρωμών. Οι δύο αυτές «λύσεις» είναι οι πιο ακραίες, «ριζοσπαστικές», αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συνιστούν λύσεις για μια μοντέρνα χώρα, τόσο ενσωματωμένη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, με τόσο χαμηλό επίπεδο παιδείας, τεχνολογίας, παραγωγής (και που, επιπλέον, αντιμετωπίζει πρόβλημα εξωτερικής ασφάλειας και απειλής).

Αν αποκλείσουμε αυτές τις λύσεις τι μπορεί να γίνει; Μια προσπάθεια αποφυγής του χειρότερου θα έπρεπε να περιλάβει δύο άξονες πολιτικής παρέμβασης στο εσωτερικό και δύο διεθνώς:

1. μια προσπάθεια να χτυπηθεί άγρια ο, ως επί το πλείστον, παρασιτικός, συχνά μάλιστα προϊόν διαπλοκής και διαφθοράς, πλούτος των μεσαίων και υψηλών στρωμάτων (συντριπτική φορολόγηση ακίνητης περιουσίας, πολυτελών αυτοκινήτων, πολυτελώς διαβιούντων), ανόρθωση ΕΣΥ-παιδείας, επαναδημιουργία συνεταιριστικού κινήματος αγροτών και καταναλωτών, με δική του τράπεζα.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μοιάζει να υπάρχει το όραμα και η πολιτική δύναμη που να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις στην κατεύθυνση αυτή

2. προσπάθεια παραγωγικής αναδιάταξης, με κέντρο έναν πυρήνα κρατικών επιχειρήσεων και τραπεζών (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Εθνική, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ΟΤΕ, ΔΕΗ). Συνταγή καταστροφής συνιστά αντίθετα οποιαδήποτε περαιτέρω αποκρατικοποίηση/ιδιωτικοποίηση, εκτός από ειδικές περιπτώσεις και με συγκεκριμένους όρους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, πέραν της γενικής συζήτησης για την εκποίηση του εθνικού πλούτου, διερωτάται κανείς και για τους συγκεκριμένους όρους αυτής της πολιτικής. Πως είναι δυνατόν να παίρνουν π.χ. οι Γερμανοί τις ελληνικές τηλεπικοινωνίες και οι Κινέζοι τα λιμάνια, χωρίς να εξασφαλίζεται τουλάχιστο η στήριξη του Βερολίνου και του Πεκίνου στα ελληνικά δημοσιονομικά ή στην εξωτερική πολιτιλκή αν χρειάζεται. Μόνο για τους λογαριασμούς τους στις οφσόρ ενδιαφέρονται οι πολιτικοί μας;

Αλλά κι εδώ πάσχουμε, αν κρίνουμε από τη σχεδόν ανυπαρξία σοβαρής συζήτησης και ιδεών παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η χώρα έχει μάθει επί πολλές δεκαετίες στο κλεψιμέικο, όχι στην επένδυση. Στενάζουν τα πανεπιστήμια από την αντιγραφή και είναι χιλιάδες που βγάζουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα γράφοντας εργασίες σε φοιτητές πανεπιστημίων, γράφοντας ψεύτικα διδακτορικά κ.ο.κ. Μετά βγαίνουν οι στρατιές των αμαθών και ημιμαθών και παριστάνουν τους επιστήμονες με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία.

«Γεωπολιτική» και «γεωοικονομία» - οι ολέθριες συνέπειες της ατλαντικής «μονοκαλλιέργειας»

Η οικονομική και η εξωτερική πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, παραμένουν «παγωμένες» οι σχέσεις της Αθήνας με το Παρίσι, με το Βερολίνο, με τη Μόσχα, με τα δυνατά δηλαδή σημεία είτε στρατηγικής, είτε οικονομικής στήριξης της Ελλάδας, τους φυσικούς συμμάχους της στην Ευρώπη. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει δει ακόμα Μέρκελ, Πούτιν, Σαρκοζί και Κινέζους, έχει δει όμως δύο φορές τον Γκόρντον Μπράουν, τουλάχιστο δύο τους ανθρώπους της Γκόλντμαν Σακς και μία τον Ταγίπ Ερντογάν! Αλλά είναι ακριβώς οι συνομιλητές του Πρωθυπουργού, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι οι Βρετανοί κυβερνητικοί και εκδότες και οι αμερικανοεβραϊκές τράπεζες και οίκοι αξιολόγησης, που χτυπάνε σα χταπόδι την Ελλάδα! Τι νόημα έχει μια τέτοια εξωτερική πολιτική; Γιατί η Αθήνα υποστηρίζει πάση δυνάμει την κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ στην περιοχή, τη διεύρυνση της ΕΕ στα Βαλκάνια και την Τουρκία, αν εισπράττει ως αντάλλαγμα κάθε είδους σφαλιάρες από την Ουάσιγκτον;

Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η στάση αυτή, όπως και το ουσιαστικό «πάγωμα» των σχεδίων ελληνορωσικών αγωγών, τους οποίους υποστηρίζει διακριτικά το Βερολίνο, ευθύνονται, τουλάχιστον μερικώς, και για το μπαράζ εχθρικών για τη χώρα μας δηλώσεων Γερμανών ιθυνόντων τους τελευταίους μήνες.

Ευρώ και πολιτική

Η ελληνική κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αντανακλά τη συστημική κρίση της ευρωζώνης. Ο «συνταγματικός μονεταρισμός» της συνθήκης του Μάαστριχτ συνιστά εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου, ανεξαρτήτως οικονομικών ή κοινωνικών επιδόσεων. «Παράδοξο νόμισμα» το ευρώ δεν οδηγεί στη συνοχή, αλλά στην αποσύνθεση της Ευρώπης. Συνιστά προνομιακό εργαλείο κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, της μεγαλύτερης ίσως κατάκτησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αφαιρώντας τη νομισματική πολιτική από τη δικαιοδοσία των κρατών, για να την αποδώσει όχι σε κάποια ομοσπονδία αλλά στους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου (την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), καθιστώντας αδύνατες μια σειρά από άλλες δημόσιες παρεμβάσεις στην οικονομία, η συνθήκη του Μάαστριχτ και όσες την συμπλήρωσαν, είναι και ένα μεγάλο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό, προς μια παγκόσμια δικτατορία των Τραπεζών, του Κεφαλαίου. Αυτό μπορούσε να κρυφτεί στις εποχές της μεγάλης οικονομικής ανόδου, δεν μπορεί να κρυφτεί σε εποχές κρίσης και κατάρρευσης του συστήματος.

Δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα η Ελλάδα, είναι όμως ακατανόητο γιατί δεν έχει φωνή, γιατί περιορίζεται να εκλιπαρεί και όχι να επισημαίνει τουλάχιστο κριτικά μια πραγματικότητα που αφορά εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους, το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, φτιάχνοντας έτσι και πολιτικές συμμαχίες. Που είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής, της οποίας προεδρεύει μάλιστα ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός, που είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που είναι και οι κάπως εθνικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς, όπως οι Γκωλικοί; Γιατί κυριαρχεί και στο δημόσιο λόγο η ευρωατλαντική ολιγαρχία;

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει υποστεί μια τεράστια ηθική βλάβη, εξαιτίας των πολιτικο-οικονομικών πεπραγμένων της, της πρωτοφανούς αναξιοπιστίας και της διαφθοράς της. Στους τομείς αυτούς πρέπει να είναι εξαιρετικά αυστηρή με τον εαυτό της και να δεχθεί οποιαδήποτε μορφή διεθνούς ελέγχου. Καλό θα της κάνει άλλωστε. Από την άλλη μεριά όμως, είναι προφανές ότι εδώ βλέπουμε το κραυγαλέο έλλειμμα αξιοπιστίας ενός συστήματος ευρωπαϊκής ενοποίησης του οποίου, κύρια, «συνταγματική» αρχή είναι η εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (νομισματική σταθερότητα και αντιπληθωριστική δράση) και το οποίο λέει ότι θέλει να «ενοποιήσει» την Ευρώπη, εξοστρακίζοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της!!! Μπορεί να έχουμε φταίξει, και ασφαλώς έχουμε φταίξει, και πολύ, οι ‘Ελληνες, συνιστά όμως σοβαρή μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος η καταστροφή μιας χώρας-μέλους της ΕΕ προς… παραδειγματισμό; Δεν γνώριζε η Κομισιόν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες τι γινόταν στην Ελλάδα, γιατί ανέχθηκαν και αυτές τη διαφθορά και την παραποίηση στοιχείων; Δεν κέρδιζαν, με την ανοχή αυτή, τον έλεγχο της ελληνικής αγοράς, αν όχι και της ελληνικής πολιτικής; Η Ζίμενς δωροδοκούσε τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν δωροδοκούσαν ‘Ελληνες τη Ζίμενς!

Η λεγόμενη Σοσιαλιστική Διεθνής (όπως και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ακόμα και όσοι της ευρωπαϊκής Δεξιάς καταλαβαίνουν, γιατί όχι), θάπρεπε νάχουν θέσει εδώ και καιρό αυτά τα ζητήματα και πάντως, οπωσδήποτε μετά το 2005, όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι δήλωσαν, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τη ριζική αντίθεσή τους στο οικοδόμημα του Μάαστριχτ.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν μεταφέρει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που είναι εξαιρετικά ανήσυχη για την πορεία της ‘Ενωσης; Τα ελληνικά συνδικάτα γιατί περιορίζονται σε διατύπωση αιτημάτων προς την κυβέρνηση και δεν πρωτοστατούν σε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια; Γιατί μας ενδιαφέρει ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου, ποτέ ο Μπαρόζο κι ο Αλμούνια; Η Ελλάδα θα χρησιμεύσει, εκεί που την πάνε, ως πειραματόζωο για τα σχέδια κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Αυτό ενδιαφέρει όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Αρκετή αυτοκριτική κάναμε στην Ευρώπη, χρειάζεται και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, δεν είναι δυνατόν να παρακαλούμε μόνο να μας λυπηθούν. Αντί οι Υπουργοί μας να επαναλαμβάνουν ανούσιες καινοτοπίες περί κερδοσκοπίας, προς καγχάζοντες εκπροσώπους των «κερδοσκόπων», που δεν είναι παρά οι μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του πλανήτη (η «κερδοσκοπία» είναι η … κανονική δουλειά τους). Γιατί κανείς δεν θίγει την εταιρεία του κ. Πόλσον πχ με σύμβουλο τον κ. Γκρήνσπαν, αν κάνει αυτά που της καταλογίζουν ότι κάνει, ή όποιον άλλο, όπως κατονόμασαν τουλάχιστο τον Σόρος στη διάρκεια της ασιατικής κρίσης. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο θύμα. ‘Εχει προσφέρει εδώ και καιρό στη Γερμανία την αγορά της. Παρέχει επίσης σημαντικότατες υπηρεσίες στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θα μπορούσε υπό όρους να τις επανεξετάσει. Η Ελλάδα πρέπει να ματώσει για να βάλει τάξη στα του οίκου της, δεν μπορεί όμως να γίνει και η χώρα-καρπαζοεισπράκτορας.

http://konstantakopoulos.blogspot.com/

Πιθανή συμφωνία Google - NSA

Η Google βρίσκεται στο τελικό στάδιο συμφωνίας με την αμερικανική υπηρεσία ασφάλειας (NSA), ώστε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των επιθέσεων που δέχεται ο διαδικτυακός κολοσσός, σύμφωνα με δημοσίευμα της Washington Post.

Ο αμερικανικός οργανισμός αναμένεται να βοηθήσει στην ανάλυση των κυβερνοεπιθέσεων που δέχεται η Google, κυρίως την τελευταία που προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις και τη ρήξη στις σχέσεις της εταιρείας με την κινεζική κυβέρνηση. Η συμφωνία που σχεδιάζεται έχει στόχο να επιτρέψει στις δύο πλευρές να μοιράζονται πληροφορίες χωρίς να παραβιάζονται οι κανόνες ασφαλείας και η νομοθεσία που διέπει τις διαδικτυακές επικοινωνίες.

Τον Ιανουάριο, η Google ανακοίνωσε ότι μια σειρά λογαριασμών ηλεκτρονικής αλληλογραφίας της γνωστής υπηρεσίας gmail είχαν δεχτεί επίθεση που ξεκινούσε από κινεζικό έδαφος. Μάλιστα, χωρίς να κατηγορεί ευθέως την κινεζική κυβέρνηση, η Google δήλωσε ότι σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να αποσυρθεί επιχειρηματικά από την Κίνα.

Η κινεζική κυβέρνηση απάντησε, λέγοντας αρχικά ότι οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο έδαφος της θα πρέπει να σέβονται την εθνική νομοθεσία, ενώ στη συνέχεια εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αρνήθηκε οποιαδήποτε εμπλοκή στο περιστατικό, υπερασπιζόμενη την πολιτική ελέγχου του Διαδικτύου που εφαρμόζει.

«Αν μια εταιρεία ερχόταν και ζητούσε βοήθεια, θα τους ρωτούσα ‘τι γνωρίζετε για τη φύση της επίθεσης; Ποια αδύνατα σημεία πιστεύετε ότι εκμεταλλεύτηκαν;» δήλωσε αξιωματούχος ασφαλείας. Σύμφωνα με την Washington Post, η NSA έχει απευθυνθεί σε υπηρεσίες ασφαλείας άλλων κρατών, ζητώντας βοήθεια στη διαλεύκανση της υπόθεσης της Google.

Μεταξύ άλλων, η NSA θα αξιολογήσει τα μηχανήματα και το λογισμικό της Google ώστε να εντοπίσει ευαίσθητα σημεία, ενώ επίσης θα εξετάσει τους αμυντικούς μηχανισμούς της προκειμένου να γνωρίζει εάν χρησιμοποιεί τις κατάλληλες δικλείδες ασφαλείας. Παράλληλα, θα βοηθήσει τη Google να καταλάβει τον τρόπο που οι χάκερς διεισδύουν στο σύστημα της, αφού η τελευταία μοιραστεί τις πληροφορίες που έχει συγκεντρώσει για τους κώδικες που βρέθηκαν μετά τις επιθέσεις.

Σύμφωνα με ειδικούς, οι παραβιάσεις του περασμένου Δεκεμβρίου στόχευαν στον βασικό κώδικα της Google, τη γλώσσα προγραμματισμού πίσω από τις εφαρμογές της, ενώ ταυτόχρονη επίθεση δέχτηκαν τριάντα ακόμη μεγάλες εταιρείες από τον τεχνολογικό, ενεργειακό και οικονομικό χώρο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4/2/2010