Ψηφίζουμε μονάρχη, όχι κόμμα

Tου Χρήστου Γιανναρά

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, που σημαίνει: μοναρχία όχι συνταγματική, αλλά απόλυτη. Το Σύνταγμα το αλλάζει ο πρωθυπουργός κατά την ανεξέλεγκτη βούλησή του, αρκεί να διαθέτει 180 έδρες στη Βουλή – το είδαμε στην πράξη το 1985. Αν δεν μπορεί να επέμβει και στο Σύνταγμα, αξιοποιεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεριόριστο της πρωθυπουργικής μοναρχίας.

Δεν δεσμεύεται από κανέναν όρο εσωκομματικού δημοκρατικού ελέγχου. Χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να επιβάλει όποια σύνθεση της κυβέρνησης θέλει – έστω και με κραυγαλέα ανίκανους ή προκλητικά φαύλους υπουργούς. Σπάνια (και για λόγους εντυπώσεων) επιτρέπει στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν» – τους νόμους που τον εξυπηρετούν τους ψηφίζουν οι βουλευτές έστω και «παρά συνείδησιν», σαν ανέγνωμα πιόνια. Ελέγχει τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του κόμματός του, γεγονός που τον καθιστά αδιαμφισβήτητο σατράπη με αυλή κολάκων και λακέδων. Μαγειρεύει και επιβάλλει εκλογικούς νόμους προσαρμοσμένους σε επικαιρικές διευκολύνσεις της επανεκλογής του, αποφασίζει, με ιδιοτελή και μόνο κριτήρια, πότε θα διενεργηθούν εκλογές. Διορίζει τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας, όλων των Δημόσιων Οργανισμών, τους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους όλων των κρατικών εταιρειών. Ορίζει όλες τις υποψηφιότητες νομαρχών και δημάρχων του κόμματός του σε ολόκληρη τη χώρα και, βέβαια, τους ευρωβουλευτές του. Επιλέγει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον επιβάλλει με την κοπαδιασμένη κοινοβουλευτική του πλειοψηφία ή τον παζαρεύει, υπό την απειλή εκλογών, εξευτελίζοντας τον θεσμό.

Με αυτά τα δεδομένα ο λαός δεν ψηφίζει κόμμα στις εκλογές, ψηφίζει απόλυτο μονάρχη. Σήμερα αυτή η επιλογή δεσμεύεται και από συγκεκριμένες δυναστείες: Οι υποψήφιοι έχουν διαδοχή εξ αίματος από οίκους και πατριές διαλαμψάντων μοναρχών στην προσχηματική και κατ’ επίφασιν «δημοκρατία» μας. Καμιά πολιτική προσωπικότητα, οποιωνδήποτε προσόντων, δεν μπορεί να αντιταχθεί στους κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες των δύο κομματικών σατραπειών που διεκδικούν την πρωθυπουργική μοναρχία.

Η χώρα σήμερα έχει παγιδευτεί σε πολιτικό αδιέξοδο, γιατί οι πολίτες οφείλουν να επιλέξουν απόλυτο μονάρχη ανάμεσα σε δύο άκρως προβληματικούς δελφίνους. Η δέσμευση στη διλημματική επιλογή καθορίζει τους δείκτες υπανάπτυξης της ελλαδικής κοινωνίας: Σύμφωνα με τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις το 62% των ψηφοφόρων είναι έτοιμο να δώσει την ψήφο του και πάλι στις δύο κομματικές σατραπείες, στους άκρως προβληματικούς, αλλά κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες τους. Και από αυτή την πλειοψηφία των ψηφοφόρων το μέγιστο ποσοστό (60%) αιτιολογεί την πρόθεση της ψήφου του επικαλούμενο μόνο τον εθισμό – δηλώνει, δίχως αιδώ ή λύπην, ότι ψηφίζει πάντοτε σταθερά μία από τις δύο εκδοχές απόλυτης μοναρχίας χωρίς κριτική επανεκτίμηση της προτίμησής του («Κ» 23.5.2009).

Εφιαλτική υπανάπτυξη, ανατριχιαστική απερισκεψία ή ασυνείδητη και ενστικτώδης, όμως «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης; Η λευκή ψήφος δεν υπονομεύει, ευνοεί τον διπολισμό και τρίτη κομματική επιλογή για τον νοήμονα ψηφοφόρο δεν υπάρχει. Τα μικρά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτική σοβαρότητα, είναι μετερίζια ουτοπικών φιλοδοξιών ή αρρωστημένης δημοσιολαγνείας πολιτευτών, φυγάδων από τα δυναστικά ποιμνιοστάσια. Δεν υπάρχει μικρό κόμμα που να κυοφορεί ρεαλιστικές προϋποθέσεις ανατροπής του θεσμικά κατεστημένου διπολισμού, των φεουδαρχών που εκ περιτροπής καταληστεύουν και ρημάζουν τη χώρα.

Τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς γραδάρουν τον βυθό της πολιτικής και παιδευτικής μας υπανάπτυξης. Το ένα, το τάχα και «εκσυγχρονιστικό» έχει μεταλλάξει τα κοινωνιοκεντρικά οράματα της Αριστεράς σε συντεχνιακό καμουφλάζ αδίστακτου καριερισμού, ωμού ατομοκεντρισμού συμφερόντων – υιοθετεί τη βία και τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν όπλα δήθεν «κοινωνικής πάλης», ενώ πρακτορεύει απροκάλυπτα στην ελληνική κοινωνία τον νεοταξικό εθνομηδενισμό. Το άλλο, το «συντηρητικό» κόμμα, έχει επιλέξει τη φυγή στο παράλογο, στο εξωπραγματικό: ζει στο αστρικό νεφέλωμα νοσταλγίας του Σταλινισμού, συνθηματολογεί στοχεύοντας σε παραισθησιογόνα τεχνητής αναβίωσης του σοβιετικού «παραδείσου». Πρέπει να έχει κανείς σοβαρό πρόβλημα απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα για να ψηφίσει ένα από τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα.

Υποδηλώνει λοιπόν ενστικτώδη, αλλά «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης το 62% των πολιτών που εμμένουν στον διπολισμό; Είπαμε ότι πρόκειται σαφέστατα για επιλογή μονάρχη, όχι επιλογή κόμματος ή πολιτικής ή κοινωνικού στόχου. Και το δίλημμα εντοπίζεται σε δύο δελφίνους με πολλά κοινά γνωρίσματα και κάποιες δευτερεύουσες διαφορές:

Και οι δύο δεν χρειάστηκε να παλαίψουν ποτέ για τίποτα στη ζωή τους: Δεν κρίθηκαν στον επαγγελματικό - κοινωνικό στίβο προτού φιλοδοξήσουν να διαχειριστούν τα κοινά. Κάθε μέρα που ξημερώνει ξυπνούν ξέροντας ότι τους έτυχε ο πρώτος λαχνός του λαχείου. Η δυναμική της ανέλιξής τους βασίζεται στο οικογενειακό τους όνομα και μόνο.

Επομένως είναι και εξαιρετικά δύσκολο να έχουν φίλους, σχεδόν αδύνατο να ακούσουν ειλικρινή, ρεαλιστική κριτική. Εζησαν και ζουν στη γυάλα του οικογενειακού τους ονόματος, δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν να εντοπίζουν ανθρώπινη ποιότητα. Βασίζονται σε συγκυριακά «φιλαράκια», σε ρηχόμυαλους συγγενείς.

Στην πολιτική τους διαδρομή έχουν κοινό το στίγμα της αποτυχίας: Ο ένας χρημάτισε υπουργός παροιμιώδους ανεπάρκειας, ο άλλος πρωθυπουργός ανεπανάληπτης ατολμίας και ραστώνης. Ως κομματικοί αρχηγοί δεν έχουν δώσει το παραμικρό δείγμα δημιουργικής φαντασίας, σθένους για να τολμήσουν τομές, να πρωτοτυπήσουν, να διακινδυνεύσουν γόνιμες ανατροπές.

Είναι και οι δύο εξίσου ενδοτικοί στο ψεύδος: Ο ένας αυτοχαρακτηρίζεται «σοσιαλιστής» (ύψιστε Θεέ!), ο άλλος, ο μνημειώδους ατολμίας, καυχάται συνεχώς για «μεταρρυθμίσεις»! Δεν επεξεργάστηκαν ούτε αποτόλμησαν ποτέ λύσεις των καίριων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, επαγγέλλονται συνεχώς «διαλόγους», συμβιβάζονται με ασήμαντες «βελτιώσεις», αναμηρυκάζουν καυχήσεις για το τίποτα. Η δημοκοπική τους ρητορική είναι αναξιοπρεπής ψευδολογία καλοχτενισμένη από μαστόρους της εξαπάτησης.

Διαφέρουν στα δευτερεύοντα: Ο ένας δεν διαθέτει παιδικά βιώματα πατρίδας στη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τα ελληνικά δεν είναι μητρική του γλώσσα – η εκφραστική αδεξιότητα τον εκθέτει. Μιμείται ύφος και χειρονομίες του πατέρα του, τον αδικεί και το παρουσιαστικό του: φιγούρα επαρχιακού γυμνασιάρχη περασμένων εποχών. Ο άλλος έχει σίγουρο ρητορικό ταλέντο, αλλά δείχνει να μην έχει αισθήματα, να μην τον αγγίζει τίποτα, να είναι όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Σαν να ασχολείται με την πολιτική όπως με το σκάκι, το μπριτζ ή το τάβλι. Από βαρεμάρα.

Αν είναι αυτές οι συντεταγμένες του διπολισμού, η ελληνική κοινωνία τον συντηρεί όχι από ενστικτώδη «σοφία» αυτοπροστασίας. Μόνο από απαιδευσία και υπανάπτυξη.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/5/2009

Διπλασιάζεται το πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού μετά την επέκταση

Ρωσικό σκάφος Soyuz που εκτοξεύτηκε το μεσημέρι της Τετάρτης (27/5/2009) από τη στέπα του Καζακστάν μεταφέρει τρία άτομα προς στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, με τα οποία διπλασιάζεται πλέον το μόνιμο πληρώμα στο πολυεθνικό τροχιακό συγκρότημα.

Ένας Βέλγος, ένας Καναδός και ένας Ρώσος αναχώρησαν από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Προγραμματίζεται να φτάσουν στον ISS την Παρασκευή.

Ο σταθμός, κινούμενος σε τροχιά σε ύψος περίπου 350 χιλιομέτρων, επεκτάθηκε πέρυσι με το ευρωπαϊκό εργαστήριο Columbus και το ιαπωνικό Kibo. Απέκτησε επίσης νέους ηλιακούς συλλέκτες που αυξάνουν σημαντικά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Έξι άτομα μπορούν πλέον να μένουν στον ISS, για διάστημα περίπου έξι μηνών ο καθένας. Η Ρωσία θα πρέπει τώρα να αυξήσει τη συχνότητα των αποστολών στο διαστημικό συγκρότημα, δεδομένου ότι η NASA θα παροπλίσει τα διαστημικά λεωφορεία το 2010 και δεν θα διαθέτει νέο σκάφος πριν το 2014.

Κουζίνα, τουαλέτα

Ο Ρώσος Ρόμαν Ρομανένο, που ακολουθεί τα βήματα του κοσμοναύτη πατέρα του, δήλωσε τον περασμένο μήνα ότι ο σταθμός χρειάζεται τώρα αλλαγές και στην κουζίνα:

«Το γεύμα είναι κανονική ιεροτελεστία στο Διάστημα. Με την άφιξή μας θα είμαστε για πρώτη φορά έξι άτομα [...] Θα πρέπει να φτιάξουμε ένα ακόμα τραπέζι» είπε σε συνέντευξη Τύπου που παρακολούθησε το AFP.

Από την πλευρά του, ο 55χρονος Καναδός Ρόμπερτ Θερσκ υποσχέθηκε να εμπλουτίσει το μενού με καναδικές σπεσιαλιτέ, όπως κρέας καριμπού.

Μια πιο σοβαρή ασχολία του θα είναι η δοκιμή γηριατρικών φαρμάκων για την αντιμετώπιση της απώλειας οστικής μάζας που προκαλεί η παρατεταμένη διαμονή σε μηδενική βαρύτητα.

Θα πρέπει επίσης να συνηθίσει να πίνει νερό από το νέο σύστημα του ISS που ανακυκλώνει ακόμα και τα ούρα του πληρώματος.

in.gr

Στη Καλιφόρνια προσγειώθηκε τελικά το Atlantis, επιστρέφοντας από το Hubble

Οι κακές καιρικές συνθήκες που επικρατούν για ημέρες στη Φλόριντα ανάγκασαν τη NASA να αποφασίσει τη προσγείωση του Atlantis στη Καλιφόρνια, ολοκληρώνοντας την επιτυχημένη αποστολή επισκευών στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

Η προσγείωση αναβλήθηκε για δύο ημέρες λόγω του βροχερού καιρού στη περιοχή του ακρωτηρίου Κανάβεραλ που εμπόδιζε τη προσγείωση του Atlantis.

Καθώς οι κακές συνθήκες επέμεναν επιλέχτηκες η εναλλακτική λύση της αεροπορικής βάσης Έντουαρτς, στη Καλιφόρνια. Στη συνέχεια, το Atlantis θα πρέπει να μεταφερθεί με ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος ξανά στη Φλόριντα.

Μετά την αλλαγή, άρχισε η διαδικασία προσγείωση που προγραμματίστηκε για τις 18:39 (ώρα Ελλάδος) και ολοκληρώθηκε χωρίς προβλήματα. Η αποστολή είχε διάρκεια 13 ημερών.

Το Atlantis ολοκλήρωσε την πέμπτη και τελευταία αποστολή επιδιόρθωσης στο τηλεσκόπιο Hubble. Οι αστροναύτες πραγματοποίησαν πέντε διαστημικούς περιπάτους και αντικατέστησαν τη βασική κάμερα με νέα, περισσότερο ευαίσθητη όπως επίσης και βασικά εξαρτήματα, δίνοντας νέα ζωή στο πολύτιμο τηλεσκόπιο.

in.gr

Πέμπτη και τελευταία αποστολή επιδιόρθωσης του Hubble από το Atlantis

Το διαστημικό λεωφορείο Atlantis εκτοξεύθηκε στις 21.01 ώρα Ελλάδας τη Δευτέρα για την πέμπτη και τελευταία αποστολή συντήρησης του γερασμένου Hubble, του διαστημικού τηλεσκοπίου που άλλαξε ριζικά την εικόνα μας για το Σύμπαν.

Εννέα ώρες πριν από την εκτόξευση, οι μηχανικοί της NASA άρχισαν να διοχετεύουν 1,9 εκατομμύρια λίτρα υγρού οξυγόνου και υδρογόνου στις δεξαμενές καυσίμων του Atlantis. Στη συνέχεια επιβιβάστηκε το επταμελές πλήρωμα.

Το μετεωρολογικό έδινε 90% πιθανότητα κατάλληλων καιρικών συνθηκών.

Η αποστολή στο Hubble, το οποίο κινείται σε τροχιά σε ύψος 600 χλμ, θεωρείται πιο ριψοκίνδυνη από τις συνήθεις αποστολές στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό: Το τροχιακό παρατηρητήριο βρίσκεται σε διπλάσια απόσταση από τη Γη, όπου είναι μεγαλύτερη η πιθανότητα πρόσκρουσης μικρομετεωριτών ή διαστημικών σκουπιδιών.

Σε περίπτωση που το Atlantis αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα που εμποδίζει την επιστροφή του από το Διάστημα, τη διάσωση του πληρώματος θα αναλάβει το διαστημικό λεωφορείο Endeavour, το οποίο περιμένει έτοιμο σε εξέδρα εκτόξευσης κοντά στην εξέδρα του Atlantis.

Συντήρηση

Στη διάρκεια των πέντε διαστημικών περιπάτων που προβλέπει η αποστολή, οι αστροναύτες θα εγκαταστήσουν στο τηλεσκόπιο δύο νέες κάμερες, θα επιδιορθώσουν δύο ηλεκτρονικά κυκλώματα, θα αντικαταστήσουν τα γυροσκόπια και τις μπαταρίες, θα ενισχύσουν τη θερμική μόνωση και θα τοποθετήσουν ένα δακτύλιο πρόσδεσης που θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον για τον εκτροχιασμό και την ελεγχόμενη καταστροφή του Hubble.

Η NASA ελπίζει ότι η αποστολή θα δώσει στο τηλεσκόπιο των 10 δισ. δολαρίων ακόμα πέντε με δέκα χρόνια ζωής.

Οι δύο νέες κάμερες που μεταφέρει το Atlantis θα επιτρέψουν στο Hubble να κοιτάξει 200 εκατ. έτη φωτός πιο μακριά στο Σύμπαν, δήλωσε ο επιστημονικός υπεύθυνος του τηλεσκοπίου Ντέιβιντ Λέκρον.

Η αποστολή είναι η πέμπτη και τελευταία που πραγματοποιεί η NASA για τη συντήρηση και επιδιόρθωση του Hubble, το οποίο τέθηκε σε τροχιά το 1990.

in.gr

Η θετική πλευρά των ιών

Αν και οι ιοί, με αφορμή και την πιο πρόσφατη απειλή πανδημίας γρίπης, αντιμετωπίζονται με φόβο από την ανθρωπότητα και έχουν την όχι άδικη φήμη των «φονικών βιολογικών μηχανών», δεν παύουν να έχουν και τις θετικές τους πλευρές.

Από μια άποψη, μάλιστα, όπως έγραψε ο Μάικλ Μπρουκς στους Times του Λονδίνου, πιθανότατα οι άνθρωποι δεν θα βρίσκονταν σήμερα στη Γη, τουλάχιστον με την τωρινή μορφή τους, χωρίς τη βοήθεια των ιών.

Ακολουθούν «δέκα λόγοι για να αγαπά κανείς τους ιούς» ή έστω για να δει πιο σφαιρικά το ρόλο τους στον πλανήτη μας.

1. Οι ιοί μπορεί να θεραπεύσουν κάποτε τον καρκίνο: Διάφοροι ιοί δοκιμάζονται από τους επιστήμονες ως ενίσχυση των αντικαρκινικών φαρμάκων. Οι ιοί αυτοί χρησιμοποιούνται για να μολύνουν και άρα να καταστρέψουν τα καρκινικά κύτταρα, βοηθώντας έτσι τις άλλες αντικαρκινικές θεραπείες.

2. Μπορούν να βοηθήσουν στη γονιδιακή θεραπεία: Οι ιοί έχουν χρησιμοποιηθεί ως «οχήματα» για τη μεταφορά γονιδίων στο ανθρώπινο σώμα. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι με τη βοήθεια των ιών θα μπορούν να θεραπευτούν πολλές γενετικές ασθένειες στο μέλλον (κάτι που ήδη γίνεται π.χ. για τη θεραπεία ασθενών με AIDS).

3. Μπορούν να καταστρέψουν βακτήρια ανθεκτικά στα αντιβιοτικά: Εδώ και ένα αιώνα είναι γνωστό στους γιατρούς ότι οι ιοί μπορούν να σκοτώσουν βακτήρια, κάτι που ξεχάστηκε με την εμφάνιση των αντιβιοτικών. Καθώς όμως τα μικρόβια γίνονται πιο ανθεκτικά, οι ιοί επανέρχονται στο προσκήνιο ως βακτηριοφάγοι. Ακόμα οι επιστήμονες δεν ξέρουν αν τα βακτήρια μπορούν να αναπτύξουν αντιστάσεις -πέρα από τα αντιβιοτικά- και στις επιθέσεις των ιών.

4. Οι ιοί έχουν καθοδηγήσει την εξέλιξη: Οι ιοί συνεχώς κόβουν και ξανακολλάνε DNA, γεγονός που έχει βοηθήσει στη δημιουργία της βιοποικιλότητας, η οποία είναι ουσιώδης για την εξέλιξη μέσω φυσικής επιλογής. Πολλοί ιοί δεν καταστρέφουν απλώς τον ξενιστή τους, αλλά ενσωματώνονται στο γονιδίωμά του. Οι γενετικές αναλύσεις έδειξαν ότι σε κάθε ζωντανό οργανισμό υπάρχει η παρουσία του DNA ιών. Από την άποψη αυτή, το DNA των ιών μπορεί να αλλάξει δραστικά το τι κάνει ένας οργανισμός (ζώο, άνθρωπος κλπ.), οδηγώντας έτσι την εξέλιξη σε νέες κατευθύνσεις.

5. Δεν υπήρξαν πάντα παράσιτα: Όσο οι επιστήμονες αναλύουν το DNA των ιών, βρίσκουν ότι οι ιοί πιθανότατα κάποτε είχαν ανεξάρτητη ύπαρξη και δεν παρασιτούσαν απλώς στο εσωτερικό κάποιου άλλου οργανισμού.

6. Έχουν τρελάνει τους επιστήμονες για το αν είναι ζωντανοί ή όχι: Οι επιστήμονες αδυνατούν ακόμα να συμφωνήσουν αν οι ιοί πρέπει να θεωρούνται βιολογικοί οργανισμοί ή χημικά παράσιτα μέσα στους οργανισμούς, με άλλα λόγια αν έχουν δική τους ζωή ή όχι. Περιέχουν μεν γενετικό υλικό, αλλά εξαρτώνται από άλλα πλάσματα για να το επεξεργαστούν και να το εκδηλώσουν. Η κατάσταση περιπλέκεται, επειδή ορισμένοι ιοί διαθέτουν περισσότερο γενετικό υλικό από αρκετά βακτήρια - και τα τελευταία θεωρούνται σίγουρα ζωντανοί οργανισμοί. Τελικά, ανάλογα με τον ορισμό της ζωής που επιλέγουν οι επιστήμονες, οι ιοί θεωρούνται τμήμα της βιόσφαιρας ή απλώς της χημείας.

7. Έχουν άγνωστο δυναμικό: Όταν ο Κρεγκ Βέντερ, πρωτοπόρος της ανάγνωσης του ανθρώπινου γονιδιώματος, πήρε δείγματα νερού από τη Θάλασσα των Σαργασών, βρήκε πάνω από 1.800 νέα είδη ιών, που περιείχαν πάνω από 1,2 εκατ. νέα και άγνωστα γονίδια, που ποτέ πριν δεν είχαν δει οι άνθρωποι. Σύμφωνα με νέες επιστημονικές εκτιμήσεις, υπάρχουν περισσότεροι βακτηριοφάγοι ιοί στην βιόσφαιρα της Γης από όλες τις άλλες μορφές ζωής μαζί.

8. Σχεδόν όλο το ανθρώπινο DNA σχετίζεται με τους ιούς: Περίπου το 8% του DNA μας είναι βέβαιο ότι έχει καταγωγή από ιούς. Ένα πρόσθετο 40-50% μοιάζει ύποπτα όμοια με το DNA των ιών, ενώ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα ανθρώπινα γονίδια συμπεριφέρονται σαν γονίδια ιών, αφού αντιγράφονται ουσιαστικά με παρόμοιο τρόπο. Από πολλές πλευρές, φαίνεται πως είμαστε προϊόν της δραστηριότητας των ιών.

9. Οι ιοί είναι ίσως η πηγή της πολύπλοκης ζωής: Η μεγαλύτερη καινοτομία της εξέλιξης, ο πυρήνας του κυττάρου, πηγή της πολύπλοκης ζωής που ακολούθησε, πιστεύεται ότι ίσως προήλθε από ένα ιό. Τόσο ο κυτταρικός πυρήνας όσο και ένας ιός δεν είναι παρά DNA «πακεταρισμένο» μέσα σε ένα περιτύλιγμα πρωτεΐνης. Σε μερικούς απλούς οργανισμούς, όπως τα ερυθρά φύκη, ο πυρήνας μπορεί να μετακινηθεί μεταξύ κυττάρων, με έναν τρόπο που θυμίζει τον μηχανισμό της μόλυνσης από ιό. Ενώ τα βακτήρια «πακετάρουν» το DNA τους σε κυκλικού σχήματος χρωμοσώματα, τα χρωμοσώματα στους κυτταρικούς πυρήνες των υπόλοιπων οργανισμών, καθώς και στους ιούς, έχουν παρόμοιο γραμμικό σχήμα. Αν και δεν υπάρχει οριστικό συμπέρασμα, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι κάποια μέρα ένας ιός πήρε τον έλεγχο ενός βακτηρίου και, αντί να το καταστρέψει, εγκαταστάθηκε στον πυρήνα του. Από εκεί και πέρα, δεν θα ήταν δύσκολο για το βακτήριο-ιό να εξαφανίσει τον ανταγωνισμό των απλών βακτηρίων και να αρχίσει τη διαδικασία της πολύπλοκης ζωής.

10. Η αινιγματική πρόκληση του ιού-γίγαντα: Το 1991, στο Μπράντφορντ της Βρετανίας, στο ψυκτικό σύστημα ενός νοσοκομείου, ανακαλύφθηκε ένας ιός-τέρας (mimivirus), 30 φορές μεγαλύτερος από τον ιό του κοινού κρυολογήματος, ο οποίος περιέχει πολύ περισσότερο DNA από αυτό που οι επιστήμονες περίμεναν να δουν σε ένα ιό. Είναι ένας ιδιαίτερα εκφοβιστικός ιός, επειδή φαίνεται απολύτως αδύνατο να καταστραφεί, όμως όσοι μολύνονται από αυτόν, επιζούν περιέργως.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8/5/2009

Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση

Tου Χρήστου Γιανναρά

Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει μια σχιζοειδή ποιοτική ανομοιότητα των μελών της. Δεν πρόκειται για έκπληξη, δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση: Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει μια μερίδα καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε ποιοτικά προσόντα και καλλιέργεια, μιαν υπανάπτυκτη μερίδα.

Παντού και πάντοτε η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από την ποσοτική ισορροπία των δύο πληθυσμικών ομάδων και (κυρίως) από τα ποσοστά μετοχής τους στη διαχείριση των κοινών. Παντού και πάντοτε οι θεσμοποιημένες λειτουργίες διάκρισης ποιοτήτων και αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών είναι αυτονόητες, γιατί επιβάλλονται από την ανάγκη. Η ζωή όλων λειτουργεί ευχερέστερα, όταν σε οποιοδήποτε κοινωνικό λειτούργημα κρίνεται θεσμικά, καταξιώνεται και έχει προβάδισμα ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος.

Εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου και από τη δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης και μειονεκτικής μερίδας του πληθυσμού, στον συνεχή περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή. Εχει καίρια σημασία για την κοινωνική ομαλότητα η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος, η δυναμική του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, η αξιοκρατία στη διοίκηση.

Στην Ελλάδα, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε ευχερέστατα και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις κοινωνικής ομαλότητας – και μάλιστα με την καύχηση ότι έτσι επέφερε ποθούμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»: Με τη λογική των εμπορευματοποιημένων μεθόδων πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την υπανάπτυκτη σε απαιτήσεις ποιότητας κοινωνική μερίδα, της παραχώρησαν εξωφρενικές προνομίες που εξυπηρετούσαν (τελικά και μεθοδικά) την επιβολή στυγνού κομματικού κράτους. Εξουδετέρωσαν και ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολειό, το πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου.

Σε αυτή τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, το αντίπαλο «κόμμα εξουσίας», η Νέα Δημοκρατία, είδε μόνο μια συνταγή εκλογικής επιτυχίας και προσπάθησε να τη μιμηθεί ατυχέστατα. Το αποτέλεσμα της μίμησης ήταν η «παρένθεση» Μητσοτάκη, που ξανάφερε στην εξουσία τον πολιτικά τελειωμένο το 1989 Ανδρέα. Και η τρέχουσα, ακόμα σήμερα, «παρένθεση» Καραμανλή του νεότερου, που επίσης κατόρθωσε να κάνει πολιτικά υπαρκτό τον θλιβερά ανύπαρκτο επίγονο Παπανδρέου.

Οι επιπτώσεις αυτής της δικομματικής εξαχρείωσης είναι δραματικές, η χώρα έχει φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος εφιαλτικών ενδεχομένων. Αλλά τη διαχείριση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον μας την έχει πια η κοινωνική μερίδα που μειονεκτεί σε ποιότητα και καλλιέργεια, η υπανάπτυκτη μερίδα. Η οποία και έχει χάσει κάθε σεμνότητα ρεαλιστικής μετριοφροσύνης, κάθε επίγνωση ανεπάρκειας, κάθε συνείδηση ότι χρειάζεται (λειτουργικά, χρηστικά) τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους ανιδιοτελείς, τους υπέρτερους σε καλλιέργεια. Σπιθαμιαία αναστήματα, καιροσκόποι ανατριχιαστικής ανικανότητας νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την τρομακτική κατρακύλα της χώρας: Τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητα, την ανεξέλεγκτη βία και τον συνδικαλισμένο τραμπουκισμό, την υπαλληλοποίηση και τον κομματισμό στην άμυνα.

Η μερίδα των καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη πολιτών, ήταν πάντοτε μειοψηφία. Αλλά λειτουργούσαν θεσμοί αξιολόγησης, έστω ανάπηροι, που έσωζαν τον ηγετικό ρόλο αυτής της μερίδας. Παρ’ όλο τον μεταπρατισμό, την καθυστέρηση και τις περιπέτειες που συνόδευαν από γεννησιμιού του το ελλαδικό κρατίδιο, ήταν αδιανόητο να δημηγορεί ένας πολιτικός με σολοικισμούς και δίχως αξιοπρεπή ενδυμασία, αυτονόητο να απολύεται δημοσιογράφος ή «διορθωτής» σε εφημερίδα αν του ξέφευγε σοβαρό λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό. Υπήρχε κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, το κράτος, να κατορθωθεί παραγωγικότητα, πλούτος, ευπρέπεια τρόπων συμπεριφοράς, δίχως προβάδισμα ευθύνης των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων.

Στα τελευταία τριάντα χρόνια, τα δύο «κόμματα εξουσίας» ευνούχισαν την κοινή γνώμη κολακεύοντας τις άκριτες, ενστικτώδεις προτιμήσεις της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό της, στην ανάγκη της για «αναγνωρισιμότητα» των μπροστάρηδων. Επικεφαλής ευρωψηφοδελτίων τοποθετήθηκαν λαϊκές τραγουδίστριες, σε υπουργικούς θώκους αναβιβάστηκαν δημοσιογραφικές μετριότητες, προπονητές αθλητικών ομάδων, ηθοποιοί πρωταγωνιστές σε σίριαλ και συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων. Ακόμα και καλαθοσφαιριστές έγιναν δήμαρχοι, εκφωνητές ραδιοφωνικών μεταδόσεων του ποδοσφαίρου στάλθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο να εκπροσωπήσουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων.

Οποιος μιλάει για ανάγκη, χρηστική, ρεαλιστική ανάγκη, να έχει προβάδισμα η ανθρώπινη ποιότητα, προπηλακίζεται σαν «ρατσιστής». Η λοιμική του λαϊκισμού έχει αποσαθρώσει την ελληνική κοινωνία, έχει ακυρώσει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και στη διασπορά, το εκτόπλασμα του ΠΑΣΟΚ που λέγεται ΣΑΕ έχει μπολιάσει πλήθος σεμνών άλλοτε βιοπαλαιστών της αποδημίας με επιθετική «παντογνωσία», αξιώσεις αυθεντίας στην ελληνική Ιστορία και πολιτική. Με χαμένη τη σεμνότητα της αυτογνωσίας, οι συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων, στην Ελλάδα ή στη διασπορά, γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικές ανήκεστης υπανάπτυξης, βαλκανικής επαρχιωτίλας.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι από τις πιο ευδιάκριτες αφορμές δυσφορίας ευρωπαϊκών δυνάμεων που βλέπουν τον ρόλο τους στο διεθνές πεδίο να παγιδεύεται στην ελεήμονα στήριξη καλομαθημένων ράθυμων συν–εταίρων. Τα συμφέροντα της Γερμανίας, λ.χ., σαφώς θα απαιτούσαν την αποχώρησή της από την ασήμαντη πολιτικά στις διεθνείς σχέσεις Ε.Ε. και τη σύμπραξή της με τη Ρωσία για συνασπισμό αποφασιστικής στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος. Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθούμε χωρίς επαναπαυτική ομπρέλα προστασίας, μόνοι, με τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό μας, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητά μας.

Και η κωμικά αφασική εξωτερική μας πολιτική να πρέπει να ανταγωνιστεί τη σοβαρότητα και ιδιοφυΐα της αυτοκρατορικής πολιτικής ενός Αχμέτ Νταβούτογλου.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/5/2009

Ο 'ήσυχος' Ήλιος προκαλεί σύγχυση στους αστρονόμους

Οι αστρονόμοι βρίσκονται σε σύγχυση με τον Ήλιο αφού παρατηρείται μια ασυνήθιστη μείωση της ηλιακής δραστηριότητας ενώ έχουν σχεδόν εξαφανιστεί οι ηλιακές κηλίδες και οι εκρήξεις είναι κι αυτές ελάχιστες. Ο ήλιος διανύει μια από τις πιο ήσυχες περιόδους εδώ και πολλές δεκαετίες.

Η απουσία ηλιακής δραστηριότητας προβληματίζει τους αστρονόμους γιατί συνήθως ο Ήλιος διαγράφει έναν 11ετή κύκλο δραστηριότητας. Στην κορύφωση του κύκλου η θερμοκρασία του αυξάνεται και εκτινάσσει φλόγες και τεράστιες μάζες αερίων στο μέγεθος ενός πλανήτη, ενώ ακολουθούν πιο ήπιες περίοδοι δραστηριότητας.

Η εμφάνιση και εξαφάνιση των ηλιακών κηλίδων ακολουθεί διαχρονικά ένα πρότυπο που διαρκεί ορισμένα χρόνια, όμως αυτή τη φορά η απουσία των κηλίδων έχει ξεφύγει από αυτό το πρότυπο και έχει διαρκέσει περισσότερο από άλλες φορές - μάλιστα ο Ήλιος δεν δείχνει σημάδια ότι σύντομα οι κηλίδες του θα επανεμφανιστούν. Κανένας εν ζωή επιστήμονας δεν έχει δει ποτέ τον ήλιο να συμπεριφέρεται έτσι.

Η δραστηριότητα το 2001 (αριστερά) και το 2009 (δεξιά)

Το 2008 κανονικά έπρεπε ο Ήλιος να αρχίσει να δραστηριοποιείται μετά από μια ήρεμη περίοδο. Ωστόσο, ο Ήλιος εμφάνισε ιστορικά χαμηλά 50ετίας στην πίεση των ηλιακών ανέμων (που αποτελούνται από ρεύματα φορτισμένων σωματιδίων που εκτοξεύει ο ήλιος στο διάστημα αλλά και προς τη Γη), χαμηλά 55ετίας στις ράδιο-εκπομπές και χαμηλά 100ετίας στη δραστηριότητα των ηλιακών κηλίδων.

Πέρα από αυτά τα χαμηλά (ηλιακοί άνεμοι, δραστηριότητα και κηλίδες) έχει επίσης παρατηρηθεί ότι ο μαγνητικός άξονας του ήλιου έχει αποκτήσει μια ασυνήθιστη κλίση.

Σύμφωνα με την Louise Hara, καθηγήτρια στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνο, δεν είναι σαφής ακόμη η αιτία αυτής της ήπιας δραστηριότητας. "Κάποιοι υποστηρίζουν ότι εισερχόμαστε σε μια περίοδο ελάχιστης δραστηριότητας, αυτό όμως είναι ένα μεγάλο θέμα συζήτησης". Στα μέσα του 17ου αιώνα, μια τέτοια περίοδος είχε ως αποτέλεσμα μια «μίνι εποχή παγετώνων».

Ορισμένοι επιστήμονες άρχισαν πλέον να προωθούν την θεωρία ότι ο ήλιος έχει περισσότερη σχέση με την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή από ό,τι νομίζαμε ως τώρα. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει πολλούς να σκεφτούν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μετριάσει τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών και υπερθέρμανσης της Γης. Γιατί ο ήλιος αποτελεί τον πρωταρχικό παράγοντα του κλιματικού συστήματος της Γης, καθώς με βάση αυτόν διαμορφώνονται τα μοτίβα των θαλάσσιων ρευμάτων και όλα τα κλιματικά φαινόμενα της Γης, συμπεριλαμβανομένου του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Μήπως έχουμε υπερεκτιμήσει το ρόλο του διοξειδίου του άνθρακα στη διαμόρφωση της θερμοκρασίας της Γης και ενδεχομένως αποδειχθεί ότι ο ήλιος έχει τη δύναμη να αναστείλει την υπερθέρμανση του πλανήτη για κάποιο διάστημα, λένε μερικοί επιστήμονες.

Ωστόσο, όπως εξηγεί ο Mike Lockwood, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Σάουθάμπτον, η άποψη αυτή είναι υπερβολικά απλοϊκή. "Πολύ θα ήθελα ο Ήλιος να μας βοηθούσε, δυστυχώς όμως τα στοιχεία δεν υποστηρίζουν αυτή την υπόθεση".

Ο Lockwood ήταν από τους πρώτους ερευνητές που έκαναν λόγο για μείωση της ηλιακής δραστηριότητας από το 1985. "Αν η αυτή η εξέλιξη είχε ευεργετικές ιδιότητες για τον πλανήτη μας, θα τις είχαμε δει μέχρι τώρα".

Ο κύκλος των ηλιακών κηλίδων - πιο σκούρων από το περιβάλλον τους και πιο ψυχρών περιοχών στην επιφάνεια του Ήλιου - είναι περίπου 11ετής και παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 1843. Έχει παρατηρηθεί ότι ανάλογα με το αν οι κηλίδες μεγαλώνουν ή μικραίνουν, το κλίμα της Γης γίνεται θερμότερο ή ψυχρότερο αντίστοιχα. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, κατά τα τελευταία 12.000 χρόνια, υπήρξαν 27 μεγάλα "ελάχιστα" και 19 μεγάλα "ζενίθ" των ηλιακών κηλίδων, δηλαδή εποχές είτε ιδιαίτερα κρύες είτε ιδιαίτερα θερμές.

Στον 20ό αιώνα ο ήλιος ήταν ιδιαίτερα ενεργός στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄80. Ο ήλιος έγινε αυξανόμενα ενεργός την ίδια περίπου εποχή που η Γη άρχισε να θερμαίνεται περισσότερο, όμως μέχρι τώρα γενικά οι επιστήμονες απέδιδαν μικρή μόνο επίδραση στον ήλιο (γύρω στο 10%-20% σύμφωνα με τα υπολογιστικά κλιματικά μοντέλα) - μια άποψη που ίσως στο μέλλον αλλάξει.

Αυτό που έχει παρατηρηθεί στον 21ό αιώνα, είναι ότι αφού ο ήλιος άρχισε να έχει πια μειωμένη δραστηριότητα, η αύξηση στη θερμοκρασία της Γης άρχισε επίσης να μειώνεται. Αν και στη διάρκεια του 11ετούς κύκλου των κηλίδων, η ενεργειακή παραγωγή του ήλιου μεταβάλλεται μόλις κατά 0,1% (μικρό ποσοστό για να θεωρηθεί σημαντικό για τη Γη), σε απόλυτα νούμερα αυτή η μεταβολή είναι τεράστια και αναλογεί σε 1,3 βατ ενέργειας ανά τετραγωνικό μίλι στην επιφάνεια του πλανήτη μας, ποσότητα που, σύμφωνα με νέες θεωρίες, μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το κλίμα και το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

---

Οι ηλιακές κηλίδες είναι τοποθεσίες όπου ισχυροί μαγνητικοί βρόχοι -- εκατοντάδες φορές ισχυρότεροι από το μαγνητικό πεδίο που το περιβάλλει -- κινούνται προς τα πάνω μέσω της φωτόσφαιρας. Οι μεσημβρινές ροές στην επιφάνεια του ήλιου μεταφέρουν τα μαγνητικά πεδία από τις κηλίδες - που βρίσκονται σε ένα μέσο γεωγραφικό πλάτος - προς τους πόλους του ήλιου. Οι πόλοι αλλάζουν φορά, επειδή αυτές οι ροές αλλάζουν τη φορά της μαγνητικής ροής.

physics4u.gr

ΕΛ.ΑΣ: Αναστάτωση από την παραίτηση του υποδιοικητή της Αντιτρομοκρατικής

Την παραίτησή του υπέβαλε αιφνιδιαστικά ο υποδιοικητής της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας Φ. Παπαγεωργίου, γεγονός που έχει προκαλέσει αναταραχή στην ΕΛ.ΑΣ., καθώς θεωρείτο αξιωματικός με εξαιρετική εμπειρία στην ελληνική αλλά και στη διεθνή τρομοκρατία.

Σύμφωνα με το Βήμα, ο κ. Παπαγεωργίου υπέβαλε την παραίτησή του τη Δευτέρα και σε επιστολή του προς τους σε ανώτερους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση.

Ο κ. Παπαγεωργίου είχε βραβευθεί για τον ρόλο του στην εξάρθρωση της 17Ν και ήταν από τους τελευταίους εκπροσώπους της γενιάς των αξιωματικών που είχαν χειρισθεί τις έρευνες για τη σύλληψη των μελών του ΕΛΑ και της 17Ν το 2002.

Γι' αυτό και η αποχώρησή του από το Σώμα κρίνεται ως «καίριο πλήγμα» στις έρευνες για την επονομαζόμενη «νέα γενιά τρομοκρατών».

Πληροφορίες θέλουν τον κ. Παπαγεωργίου να ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένος επειδή δεν ενημερωνόταν από τους άλλους αξιωματικούς της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας για τις έρευνές της σχετικά με την προσπάθεια εντοπισμού μελών του «Επαναστατικού Αγώνα» και της «Σέχτας Επαναστατών».

Αυτό όμως που εκτιμάται ότι τον οδήγησε στην παραίτηση ήταν η παντελής έλλειψη ενημέρωσής του για την ταυτοποίηση του DΝΑ ατόμου που συμμετείχε στην επίθεση τον Απρίλιο του 2007 εναντίον του φρουρού του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Ρ. Κεδίκογλου με εκείνο ληστή τράπεζας ο οποίος προέρχεται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

ΤΑ ΝΕΑ, 6/5/2009