‘Εχει η Γη δύο φεγγάρια;

Μια ομάδα επιστημόνων πρότεινε ότι η Γη έχει δύο φεγγάρια, τη γνωστή μας Σελήνη που επηρεάζει τις παλίρροιες του πλανήτη μας, και άλλο ένα, που είναι όμως πολύ μικρό όσο κι ένα μικρό αυτοκίνητο.

Αυτός ο διαστημικός βράχος δεν είναι όμως πάντα ο ίδιος, πιστεύει η ομάδα. Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένας διαστημικός βράχος γύρω από τη Γη ανά πάσα στιγμή, ένα αντικείμενο με μήκος τουλάχιστον 1 μέτρο. Ωστόσο, κάθε βράχος φεύγει μακριά μετά από παραμονή 9 μηνών, και αντικαθίσταται από ένα άλλο με τα ίδια χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με την την πρόταση αυτή – που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Ίκαρος – ένα θεωρητικό μοντέλο που ανέπτυξαν δείχνει την παρουσία των εν λόγω αντικειμένων σε τροχιές σχήματος ντόνατ γύρω από τη Γη. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η τροχιά είναι που αναγκάζει συνεχώς τους βράχους να διαφεύγουν έξω από αυτήν μη συγχρονιζόμενοι με τον πλανήτη μας.

Η προσομοίωση δείχνει ότι η Γη είναι ικανή να προσελκύσει μερικούς από τους αστεροειδείς που η τροχιά τους είναι στο εσωτερικό τμήμα του ηλιακού συστήματος, δεδομένου ότι προετοιμάζονται να εκσφενδονιστούν σαν σφεντόνα γύρω από τον Ήλιο και ακολουθήσουν μία τροχιά προς τις εξωτερικές πλευρές του συστήματος για άλλη μια φορά.

Κάθε ένας από τους συνοδούς βράχους του πλανήτη μας αιχμαλωτίζεται και μένει μαζί μας για περίπου 9 μήνες, συμπληρώνοντας 3 τροχιές γύρω από τη Γη πριν τελικά στο εξωτερικό τμήμα του ηλιακού συστήματος. Αυτό το σενάριο δεν είναι καθόλου υπερβολή, λένε οι αστρονόμοι, δεδομένου ότι δεν έχει δοθεί πολύ λίγη προσοχή σε αντικείμενα που είναι σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Προφανώς, αυτό δεν συμβαίνει με τη Σελήνη, αλλά οι επιστήμονες πάντα ήξεραν βαθιά μέσα τους ότι πρέπει να υπάρχουν κι άλλα αντικείμενα που ακολουθούν μία τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας. Η έρευνα έγινε από τον αστρονόμο Jeremie Vauballion στο Αστεροσκοπείο του Παρισιού .

«Υπάρχουν πολλοί αστεροειδείς στο ηλιακό σύστημα, έτσι οι πιθανότητες να συλλάβει η Γη έναν τέτοιοι σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή δεν είναι, κατά μία έννοια, έκπληξη.», προσθέτει ο ειδικός. Και προσθέτει ότι αυτό είναι ένα από τα πρώτα μοντέλα που θα προσπαθήσει να προσομοιώσει την επίδραση της Γης στους γύρω αστεροειδείς, σύμφωνα με το Space.

Ένα από τα προσωρινά φεγγάρια που προτείνει η ομάδα ανακαλύφθηκε από το Catalina Sky Survey, στην Αριζόνα, πριν περίπου 5 χρόνια, και πήρε το όνομα 2006 RH120. Το αντικείμενο αυτό ήταν διαμέτρου μεταξύ 3 έως 6 μέτρων και ήταν πιθανότατα ο μεγαλύτερος από άλλους συντρόφους της Γης.

Ο Mikael Gravnik λέει ότι “τα αντικείμενα αυτού του μεγέθους είναι πολύ εξασθενημένο για να ανιχνευθούν όταν είναι σε απόσταση, ας πούμε, μερικές σεληνιακές αποστάσεις από τη Γη." Ο Gravnik, από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι, είναι ο επικεφαλής συντάκτης της δημοσίευσης στο περιοδικό Ίκαρος.

«Όταν έρχονται πιο κοντά σε μας κατά τη διάρκεια της τροχιάς τους, κινούνται πάρα πολύ γρήγορα και δεν μπορούν να ανιχνευθούν, επειδή η περιορισμένη ποσότητα των φωτονίων που μας έρχεται κατανέμεται σε ένα μεγάλο αριθμό pixels," καταλήγει.

physics4u.gr

Γιλμάζ: Επί Τσιλέρ δόθηκαν κονδύλια για τον εμπρησμό ελληνικών δασών

Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ανάμειξη σε καταστροφικές πυρκαγιές στην Ελλάδα μεταξύ του 1995 και του 1997, όταν Πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν η Τανσού Τσιλέρ, αποκάλυψε ο πρώην Πρωθυπουργός της γείτονος Μεσούτ Γιλμάζ.

Μιλώντας στην τουρκική εφημερίδα Birgun, ο Μεσούτ Γιλμάζ δήλωσε ότι αν και όλοι οι Πρωθυπουργοί της Τουρκίας όταν τέλειωνε η θητεία τους ενημέρωναν τον διάδοχο τους σχετικά με το πού και πώς χρησιμοποιήθηκαν μυστικά κονδύλια του κράτους, «μόνο η Τσιλέρ δεν μοιράστηκε τις πληροφορίες για τη διάθεση των μυστικών κονδυλίων την περίοδο που ήταν Πρωθυπουργός».

Ο κ. Γιλμάζ είπε ότι τα θέματα που αφορούσαν τα μυστικά κονδύλια ήταν «τα σχετικά με την απόπειρα για πραξικόπημα στο Αζερμπαϊτζάν και τα αντίποινα στα δάση της Ελλάδας».

Σημειώνεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται φήμες για τουρκική δολιοφθορά στην Ελλάδα την περίοδο της πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ τη δεκαετία του 1990.

ΤΑ ΝΕΑ, 25/12/2011

Και ποιος μας λέει εμας οτι δεν έγινε το ίδιο και το 2007 ή το 2009; τα πράγματα στην ζωή είναι πιο περίπλοκα απ'όσο νομίζουμε..

Προμήνυμα επικείμενης επίθεσης στο Ιράν;

Η NASA δημοσιεύει καθημερινά αστρονομικές φωτογραφίες στο site http://apod.nasa.gov/apod/. Οι φωτογραφίες αυτές προέρχονται από δορυφόρους, τηλεσκόπια ή από ερασιτέχνες αστρονόμους και αστροφωτογράφους και την παρακολουθώ τακτικά καθώς με ενδιαφέρει το συγκεκριμένο αντικείμενο.

Στις 16 και 19 Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκαν δυο φωτογραφίες από το Ιράν και από Ιρανούς φωτογράφους και πολύ σπάνια φωτογραφίες από την ίδια χώρα (πόσο μάλλον από το Ιράν) δημοσιεύονται τόσο κοντά χρονικά η μια με την άλλη. Η μια έδειχνε ενα μετέωρο και η άλλη έδειχνε την έκλειψη σελήνης φωτογραφημένη σε διαδοχικά frames. Και οι δυο φωτογραφίες είναι σαν να απεικονίζουν κάτι με κατεύθυνση στην γη, σαν πύραυλος ή βλήμα...μήπως κάποιοι θέλουν να προειδοποιήσουν ή να απειλήσουν για κάτι; συγχρονικότητα μήπως;

16/12/2011

19/12/2011

Πέθανε ο Κιμ Γιονγκ Ιλ

Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ- Ιλ οδήγησε τη χώρα του στην απομόνωση και στο κατώφλι της οικονομικής καταστροφής, ενώ ηγείτο ενός από τους μεγαλύτερους στρατούς στον κόσμο προκαλώντας διεθνώς έντονη ανησυχία για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας.

Ο Κιμ πέθανε το Σάββατο από καρδιακή προσβολή ενώ ταξίδευε με το τρένο. Όπως μετέδωσε το Κορεατικό Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων(KCNA), ο θάνατός του προήλθε από «μεγάλη πνευματική και οργανική κόπωση» .

Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του, ήταν 69 ετών.

Η κηδεία του θα τελεστεί στην Πιονγκγιάνγκ στις 28 Δεκεμβρίου. Περίοδος πένθους για τον «Αγαπητό Ηγέτη» κηρύχτηκε στη χώρα μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου.

Το KCNA χαρακτήρισε τον γιο του Κιμ Γιονγκ- Ουν «μεγάλο διάδοχο του επαναστατικού σκοπού του 'Τζούχε' και διαπρεπή ηγέτη του κόμματός μας, του στρατού και του λαού» -στην πρώτη τέτοια αναφορά στο πρόσωπο του νεότερου γιου του εκλιπόντος ηγέτη που προοριζόταν για διάδοχός του.

Το κομμουνιστικό καθεστώς κάλεσε τον βορειοκορεατικό λαό να στηρίξει και να παραμείνει πιστός στον Κιμ Γιονγκ-Ουν.

Το «Τζούχε» είναι η πολιτική ιδεολογία της αυτάρκειας της Βόρειας Κορέας.

Οι πληροφορίες για τη ζωή του Κιμ ήταν αυστηρά ελεγχόμενες, αλλά ήταν γνωστό ότι είχε προβλήματα υγείας από το 2008, όταν υπέστη εγκεφαλικό.

Έκτοτε, υπήρχε έντονη φημολογία ως προς το πρόσωπο που θα τον διαδεχόταν. Το ερώτημα φαίνεται να απαντήθηκε όταν ο Κιμ διόρισε τον τρίτο και νεότερο γιο του Κιμ Γιονγκ-Ουν σε ανώτατα αξιώματα στο συνέδριο του κυβερνώντος Κορεατικού Κόμματος των Εργατών, τον Σεπτέμβριο του 2010.

Τα αξιώματα ήταν παρεμφερή με εκείνα που ο εκλιπών Κιμ είχε αναλάβει προτού διαδεχτεί τον πατέρα του το 1994.

Ο πατέρας του, «Μέγας Ηγέτης» και «Αιώνιος Πρόεδρος» Κιμ Ιλ-Σουνγκ, επίσης πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ-Ιλ ανακοίνωσε με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια μια μαυροφορεμένη παρουσιάστρια ειδήσεων από την κρατική τηλεόραση.

Για τον διάδοχό του ελάχιστες πληροφορίες είναι γνωστές, γιατί η συζήτηση σχετικά με την οικογένεια του Κιμ Γιονγκ-Ιλ θεωρείται ταμπού στη Βόρεια Κορέα.

Ο Κιμ Γιονγκ-Ουν φέρεται ότι είναι σχεδόν 30.

Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Κιμ, ο στρατός της Νότιας Κορέας τέθηκε σήμερα σε συναγερμό. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού μετέδωσε ότι ο βορειοκορεατικός στρατός έχει εντείνει την δραστηριότητά του κατά μήκος των κοινών τους συνόρων. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού ανακοίνωσε ότι τα μέτρα ασφαλείας στην κορεατική μεθόριο ενισχύθηκαν από τις νοτιοκορεατικές και τις αμερικανικές δυνάμεις.

Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο Κορέες τυπικά παραμένουν σε εμπόλεμη κατάσταση μετά τον Πόλεμο της Κορέας (1950-53) που έληξε με κατάπαυση του πυρός αντί με ειρηνευτική συμφωνία.

Μάλιστα, επιδεινώθηκαν με αφορμή το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγκγιάνγκ, αλλά και μετά τον βομβαρδισμό τον Νοέμβριο του 2010 ενός νοτιοκορεατικού νησιού και την βύθιση νοτιοκορεατικής φρεγάτας τον Μάρτιο του 2010, την οποία η Σεούλ καταλογίζει στην Πιονγκγιάνγκ αλλά εκείνη το διαψεύδει.

Ο Κιμ Γιονγκ-Ιλ χαρακτηρίστηκε εγκληματικός εγκέφαλος φονικών επιθέσεων, ήταν κωμικός ως οικοδεσπότης, διακωμωδήθηκε από ταινίες του Χόλιγουντ, ενώ η κυβέρνηση του πρώην προέδρου Τζορτζ Μπους του νεότερου τον χαρακτήρισε ηγέτη «τυραννικής στρατιωτικής βάσης» . Έγινε διάσημος για την περίεργη κόμμωσή του και τα παπούτσια-πλατφόρμες.

Οι υπηρεσίες αντικατασκοπείας υποστηρίζουν ότι ο Κιμ διέταξε τη βομβιστική επίθεση της Ρανγκούν το 1983, με στόχο τον πρόεδρο της νότιας Κορέας Τσουν Ντου-χουάν που επισκεπτόταν τη Βιρμανία, κατά την οποία σκοτώθηκαν 17 ανώτατοι Νοτιοκορεάτες αξιωματούχοι, καθώς και την κατάρριψη ενός αεροσκάφους της Korean Air το 1987 που προκάλεσε τον θάνατο 115 ανθρώπων.

Επίσης θεωρείται ύποπτος ότι είχε σχεδιάσει την απαγωγή Ιαπώνων ζητώντας λύτρα, ότι έκανε εμπόριο ναρκωτικών μέσω των πρεσβειών της Βόρειας Κορέας και ότι είχε μετατρέψει τη χώρα σε μεγάλο παραγωγό πλαστών νομισμάτων.

Εθεωρείτο λάτρης των γυναικών και πότης, σύμφωνα με ανθρώπους του στενού του κύκλου που αργότερα εγκατέλειψαν τη χώρα. Φλέρταρε Ρωσίδες χορεύτριες και είχε συγκεντρώσει στην προσωπική του κάβα με κρασιά περισσότερα από 10.000 μπουκάλια τα οποία κατανάλωνε μαζί με τεράστιες ποσότητες από αστακούς και κονιάκ.

Διέθετε μία σειρά από τίτλους στη Βόρεια Κορέα, πλην εκείνου του προέδρου. Ο Κιμ Ιλ-Σουνγκ είχε λάβει μετά θάνατον τον τίτλο του ισόβιου προέδρου, ενώ ανάμεσα στους πιο σημαντικούς τίτλους που κατείχε ο Κιμ Γιονγκ-Ιλ ήταν εκείνοι του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας- του πραγματικού κέντρου εξουσίας της χώρας- και του Ανώτατου Διοικητή του Κορεατικού Λαϊκού Στρατού.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/12/2011

Δρ. Αθανάσιος Δρούγος: Πολιτιστικές πληροφορίες με αφορμή το πρόσφατο συμπόσιο πληροφοριών

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ./. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΕ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ. ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ.Ε.ΔΡΟΥΓΟΣ

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ –ΒΡΕΤΑΝΟΙ-ΑΥΣΤΡΑΛΟΙ-ΚΑΝΑΔΟΙ , ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΞΑΓΟΥΝ ΣΕ ΙΔΙΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΝΑ ΜΕΡΗ ΠΡΟΣΔΙΔΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ CULTURAL INTELLIGENCE. ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ-ΜΕΛΕΤΗ-ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ-ΣΤΡΑΤΟΥΣ-ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ-ΦΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΝΕΡΓΟΥΝ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΘΕΜΑ, ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΕΖΟΝΑΥΤΕΣ ΜΕ ΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ 1942 ΕΙΧΑΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΝ/ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ-ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΚΛΠ.

ΜΕΤΑ ΤΗ 9/11 ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΕΝΔΕΛΕΧΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ. ΕΙΔΙΚΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΣΕ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΙΡΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΕΧΗ 1-2 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΕΦΟΔΙΟ Η ΓΝΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ-ΓΛΩΣΣΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΩΝ. ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΕΧΕΙ ΩΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΖΩΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ…

*ΣΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ-ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΕΤΟΙΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΟΙ-ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΩΓΡΑΦΟΙ –ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΙ-ΕΙΔΙΚΟΙ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΦΥΛΩΝ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ.

*ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΩΝ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ-ΓΛΩΣΣΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ. ΗΔΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΛΛΕΓΙΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΕΣ-ΑΡΑΒΙΚΗ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ, ΙΣΠΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΒΡΑΖΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.

*ΕΙΔΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ-ΜΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΛΠ.

*ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ-ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ-ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΙ-ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΙ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΔΡΑΜΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΟ-ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΑ ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΙ.

*ΟΙ ΛΕΓΟΜΕΝΕΣ HIGH VALUE TARGET TEAMS , ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΟΜΕΙΣ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΟΤΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥΣ ΖΗΤΑΝΕ ΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ-ΟΥΡΝΤΟΥ-ΝΤΑΡΙ-ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ-ΚΟΡΕΑΤΙΚΗΣ-ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ-ΦΑΡΣΙ-ΚΑ ΓΛΩΣΣΩΝ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ Μ.ΑΝΑΤΟΛΗΣ- Β.ΑΦΡΙΚΗΣ -Κ.ΑΣΙΑΣ-ΚΑΥΚΑΣΟΥ-ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ...

ΗΔΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΤΡΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΑ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕ ΜΕΛΕΤΕΣ-ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ-ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ CULTURAL INTELLIGENCE./ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΛΑΒΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΑ ΜΕΛΕΤΩ.

ΑΥΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ. ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΘΕΣΕΙΣ ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΩΝ-ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ-ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΛΠ. ΑΣ ΜΗΝ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ-ΣΟΜΑΛΙΑ-ΚΟΣΟΒΟ ΚΛΠ...

ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ. ΠΧ ΣΤΟ ΚΟΣΟΒΟ ΟΙ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΣΤΕΛΕΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΚΑΙ ΣΕΡΒΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥΣ.

ΠΗΓΗ

Η Μεγάλη Ληστεία

Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

[Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας] Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2.

[Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.

Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».

Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3.

[Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.

Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.

Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.

Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα[4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.

Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.

Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

---

[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.

[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax

[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.

[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

ΠΗΓΗ

Πρωτοβουλία «Ευρώπη εναντίον Facebook» και τις πολιτικές προστασίας του

Είναι μια υπόθεση του τύπου Δαβίδ εναντίον Γολιάθ: Εξοργισμένος με τις ρυθμίσεις ασφάλειας του Facebook, ένας φοιτητής Νομικής από την Αυστρία εκμεταλλεύτηκε τη νομοθεσία και απαίτησε από την υπηρεσία να του παραδώσει όλα τα δεδομένα που τον αφορούν.

Δεν περίμενε όμως ότι θα λάβει ένα ολόκληρο CD με 1.222 αρχεία PDF, των οποίων η συνολική έκταση πλησιάζει το Πόλεμος και Ειρήνη του Τολστόι.

Μέσα στο δισκάκι, ο 24χρονος Μαξ Σρεμς βρήκε έναν ωκεανό προσωπικών δεδομένων, όπως όλα τα «like», όλα τα αιτήματα φιλίας που είχε αποστείλει και δεχτεί και όλες τις φωτογραφίες που είχε αναρτήσει τα προηγούμενα χρόνια.

Eμεινε μάλιστα έκπληκτος όταν εντόπισε πολλά δεδομένα που είχε διαγράψει από το προφίλ του. «Oταν διαγράφεις κάτι από το Facebook, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να τα αποκρύπτεις από τον εαυτό του» σχολιάζει ο Σρεμς στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Σοκαρισμένος από τον όγκο και τον πλούτο των δεδομένων που συλλέγει το Facebook, ο Σρεμς ξεκίνησε την πρωτοβουλία Europe vs Facebook, η οποία έχει στόχο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τις «ασαφείς και αντιφατικές» πολιτικές προστασίας δεδομένων.

Στα μέσα Νοεμβρίου, εξάλλου, η αμερικανική Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου κατηγόρησε το Facebook για παραπλανητικές πρακτικές, όσον αφορά τα δεδομένα των χρηστών, και να το θέσει υπό επιτήρηση τα επόμενα 20 χρόνια.

Νομικό δικαίωμα

Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι χρήστες διαδικτυακών υπηρεσιών έχουν το «δικαίωμα πρόσβασης στα δεδομένα που τους αφορούν», βάσει της Οδηγίας 95/56/EC.

Το μέτρο αυτό επιτρέπει στους χρήστες να ελέγχουν τη νομιμότητα της συλλογής δεδομένων και της εμπορικής τους αξιοποίησης.

Αφότου έλαβε το επίμαχο CD, εκμεταλλευόμενος την ευρωπαϊκή νομοθεσία, ο Μαξ Σρεμς άρχισε να υποψιάζεται ότι το Facebook δεν του είχε παραδώσει όλα τα δεδομένα που τον αφορούν.

Oταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να βρει την άκρη με τις αυστριακές αρχές, απευθύνθηκε στον Επίτροπο Προστασίας Δεδομένων της Ιρλανδίας, όπου βρίσκονται τα ευρωπαϊκά γραφεία του Facebook.

Ο Σρεμς περιμένει τώρα απαντήσεις για τις 22 καταγγελίες που υπέβαλε, μαζί με το πόρισμα της έκθεσης που είχε ξεκινήσει νωρίτερα ο Ιρλανδός επίτροπος.

Για τον Αυστριακό φοιτητή, βασικό ζητούμενο είναι να καταλάβουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις του Διαδικτύου ότι πρέπει να σέβονται την ιδιωτικότητα των Ευρωπαίων χρηστών:

«Πρόκειται για πολιτισμικό σοκ» λέει ο ίδιος. «Οι Αμερικανοί δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της προστασίας δεδομένων. Για αυτούς, τα δικαιώματα ανήκουν σε αυτόν που έχει τα δεδομένα. Στην ηπειρωτική Ευρώπη, όμως, δεν βλέπουμε έτσι τα πράγματα».

ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/12/2011

Έτοιμη για στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη η Βρετανία

Για "παν ενδεχόμενο" προετοιμάζονται οι βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις, με τον επικεφαλής τους να παρουσιάζει τη χώρα ως "προστάτη" των Ευρωπαίων Συμμάχων. "Η κρίση στην Ευρωζώνη δημιουργεί στρατιωτικό κίνδυνο", προειδοποιεί.

Λίγο μετά το δημοσίευμα των New York Times, περί επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή και ανάληψης της εξουσίας από τον στρατό, ένα νέο δημοσίευμα, βρετανικό αυτή τη φορά, κάνει λόγο για στρατιωτική επέμβαση ελέω οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Telegraph, ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων της Βρετανίας, σερ Ντέιβιντ Ρίτσαρντ, προειδοποιεί για "στρατιωτικό κίνδυνο" σε περίπτωση κατάρρευσης του ευρώ και κοινωνικών αναταραχών, που "μοιραία θα ακολουθήσουν".

"Οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων στη Βρετανία προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν ένοπλες εξεγέρσεις, εξετάζοντας σενάρια στρατιωτικών παρεμβάσεων στην πολιτική τόσο στη Βρετανία, όσο και στο πολιτικό προσκήνιο των συμμάχων της, ελέω οικονομικής κρίσης και ενδεχόμενης παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης", αναφέρει.

Σημειώνεται, πως οι βρετανικοί σχεδιασμοί είδαν το φως της δημοσιότητας, μετά την αποκάλυψη από την Daily Telegraph απόρρητου εγγράφου προς τις βρετανικές πρεσβείες των κρατών μελών της Ευρωζώνης, με το οποίο καλούνταν να προετοιμαστούν για το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης, κίνδυνος ορατός πλέον για πολλούς πολιτικούς ηγέτες.

Ο σερ Ρίτσαρντ, σε δηλώσεις του σήμερα Πέμπτη, χαρακτήρισε τον εν λόγω κίνδυνο "τη μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα της Βρετανίας και των συμφερόντων της ανά τον κόσμο".

"Δηλώνω ξεκάθαρα, πως ο μεγαλύτερος στρατηγικός κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η Βρετανία, δεν είναι στρατιωτικός αλλά οικονομικός. Στόχος κάθε χώρας και της κυβέρνησής της πρέπει να είναι η οικονομία. Καμία χώρα δεν μπορεί να υπερασπιστεί εαυτόν σε περίπτωση χρεοκοπίας", πρόσθεσε.

Όπως είπε ο ίδιος, στόχος της ομιλίας του ήταν, να προκαλέσει προβληματισμό στις χώρες της Ευρώπης, για το κατά πόσο μπορούν να υποστηρίξουν και να διασφαλίσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους.

"Τι επιρροή μπορεί να έχει η δημοσιονομική κρίση και κατά συνέπεια η αργή εξυγίανση στα ευρωπαϊκά αμυντικά συστήματα;", διερωτήθηκε.

news247.gr, 15/12/2011

"Ο δρόμος της δραχμής καταλήγει σε πραξικόπημα"

"Ένα Σάββατο βράδυ, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, μετά από εβδομάδες φημών, θα ανακοινώσει την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή. Την εξουσία τότε, θα αναλάβει ο στρατός..." Τάδε έφη δημοσίευμα των New York Times....

Για την επιβεβαίωση του "χειρότερου εφιάλτη της Ευρώπης" κάνει λόγο ο συντάκτης της αμερικανικής εφημερίδας, που περιγράφει την πορεία επιστροφής της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα των New York Times, η επιστροφή στη δραχμή θα πυροδοτήσει μία σειρά δυσάρεστων γεγονότων για την Ελλάδα, όπως η κατάληψη της εξουσίας από τον στρατό.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "δεν θα είναι μία συνηθισμένη Δευτέρα αυτή που θα ακολουθήσει".

"Οργισμένοι πολίτες θα στριμώχνονται σε ουρές στις τράπεζες, για να αποσύρουν τις καταθέσεις από τους 'παγωμένους' λογαριασμούς τους. Η αξία της δραχμής θα είναι κατά 60% μικρότερη σε σχέση με το ευρώ και οι τιμές, σε όσα καταστήματα ανοίξουν, θα εκτιναχθούν σε επίπεδα ρεκόρ".

"Σύντομα, η γραμμή χρηματοδότησης προς την Ελλάδα θα διακοπεί, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να κηρύξει πτώχευση".

"Και καθώς η χώρα θα βυθίζεται στο χάος, την εξουσία θα καταλάβει ο στρατός", συμπληρώνει.

Εν συνεχεία, ο αρθρογράφος σημειώνει, ότι αυτή η τρομακτική αλληλουχία καταστάσεων μπορεί να μην συμβεί ποτέ, ο κίνδυνος όμως τόσο για την Ελλάδα, όσο και για οποιαδήποτε άλλη αδύναμη οικονομία της Ευρώπης, να αποχωρήσει από την Ένωση δεν πρέπει να αποκλείεται.

Και ήταν αυτός ακριβώς ο κίνδυνος, που οδήγησε τους 26 εκ των 27 ηγετών των κρατών μελών της Ευρωζώνης, να συμφωνήσουν την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες, στην υιοθέτηση αυστηρότερων μέτρων, για την παρακολούθηση της δημοσιονομικής πορείας των χωρών.

Επισήμως, οι "φύλακες" του κοινού νομίσματος αρνούνται να αναφερθούν "φωναχτά" στην πιθανότητα εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη, ενώ ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, τοποθετήθηκε επί του θέματος λέγοντας πως "δεν είναι συνετό, να δημιουργούνται υποθετικά σενάρια και σχέδια, απίθανο να συμβούν στην πραγματικότητα".

"Την ίδια στιγμή όμως, οικονομικοί αναλυτές αλλά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο εξόδους της Ελλάδας από την Ευρωζώνη", προσθέτει ο αρθρογράφος.

Στο δημοσίευμα, γίνεται ακόμη αναφορά στην απόσυρση δισεκατομμυρίων ευρώ καταθέσεων από τις τράπεζες, με μόνο το διάστημα Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου να "σηκώνουν" 14 δισ. ευρώ, με αποκορύφωμα τις ημέρες που μεσολάβησαν από την προαναγγελία του δημοψηφίσματος έως την επιλογή του νέου πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου και την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.

"Ελπίζω να μην συμβεί, αλλά ας είμαστε προετοιμασμένοι"

Μία από τις πιο αναλυτικές μελέτες επί του θέματος, έχει εκπονηθεί από τον Οικονομολόγο και καθηγητή σε Πανεπιστήμιο της Λιλ. Έρικ Ντορ.

Στο σύγγραμμά του με τίτλο "Αποχωρώντας από την Ευρωζώνη: Ο οδηγός ενός χρήστη" ο οικονομολόγος σημειώνει το αυτονόητο, πως η ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή, συνεπάγεται το αυτόματο "πάγωμα" των τραπεζικών καταθέσεων.

Προκειμένου να εμποδίσουν τους πανικόβλητους Έλληνες από την εκταμίευση των χρημάτων τους και τη μεταφορά τους σε τράπεζες του εξωτερικού, οι μεταφορές θα έχουν σταματήσει και καθώς με τη νέα ισοτιμία, το νόμισμα θα χάσει την αξία του, οι καταθέσεις θα παραμένουν "παγωμένες".

Οι ιδιοκτήτες καταστημάτων θα είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τα υποτιμημένα ευρώ, έως ότου τυπωθεί το εθνικό νόμισμα της χώρας, με την Ελλάδα να μετατρέπεται στην ουσία σε έναν "οικονομικό ζητιάνο".

Για τους τουρίστες, η Ελλάδα θα είναι παράδεισος ευκαιριών, όμως για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ακόμα και τα ταξίδια εσωτερικού θα είναι "όνειρο".

"Ελπίζω να μην συμβεί. Όμως, καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι", καταλήγει ο κ. Ντορ.

news247.gr, 14/12/2011

Οι αγνοούμενοι... βρήκαν και τον χαμένο θείο!

Οταν ο 26χρονος ψαράς Τεμαέι Τονταάκε ξεκινούσε να ψαρέψει συντροφιά με έναν 53χρονο συνάδελφό του στα ανοικτά του Κιριμπάτι, μια νησιωτική χώρα στην Ωκεανία, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα χανόταν στον Ειρηνικό Ωκεανό, ότι θα περνούσαν 33 ημέρες για να τον εντοπίσουν οι Αρχές, αλλά και ότι αυτή η περιπέτεια θα του έδινε την αφορμή να βρει θείο του τον οποίο η οικογένειά του θεωρούσε χαμένο. Οι δύο ψαράδες χάθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο στον δρόμο της επιστροφής από μια ατόλη όπου είχαν πάει για να ψαρέψουν. Τελικά εντοπίστηκαν περίπου 560 χιλιόμετρα μακριά από το Κιριμπάτι, σε μια ατόλη στα νησιά Μάρσαλ, αφού είχαν περάσει έναν μήνα ψαρεύοντας τόνους για να φάνε και πίνοντας αλμυρό νερό για να ζήσουν. Οπως διηγήθηκε ο Τεμαέι Τονταάκε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, είχε ακούσει αρκετές φορές τον ήχο της μηχανής των αεροπλάνων διάσωσης χωρίς να τα δει ποτέ. Στο οπτικό πεδίο του είχαν βρεθεί άλλα αλιευτικά, αλλά ήταν πολύ μακριά για τον δουν οι συνάδελφοί του ή να ακούσουν τις φωνές του για βοήθεια. Επειτα από έναν μήνα στη θάλασσα, το σκάφος τους ξεβράστηκε στο Ναμντρίκ, μια μικρή ατόλη 600 κατοίκων. Οι κάτοικοι τους οδήγησαν στον μοναδικό άνθρωπο στο νησί που μιλούσε τη γλώσσα τους. Αλλά ο διερμηνέας δεν ήταν άλλος από έναν θείο του 26χρονου ψαρά, ο οποίος είχε χαθεί και αυτός στον Ειρηνικό πριν από 50 χρόνια. Ο θείος Μπάιρο όμως προτίμησε να ζήσει στο νησί όπου είχε ξεβραστεί η βάρκα του. «Τώρα ξέρουμε τι είχε συμβεί στον θείο» περιορίστηκε να δηλώσει ο Τεμαέι.

ΤΑ ΝΕΑ, 13/12/2011

Συνεργασία τρομοκρατών με βαρυποινίτες στον Κορυδαλλό υποδεικνύει η απόπειρα απόδρασης

Η συνεργασία τεσσάρων κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» με τον βαρυποινίτη Παναγιώτη Βλαστό στην απόπειρα απόδρασης από τις φυλακές Κορυδαλλού, επαναφέρει στη δημοσιότητα το ζήτημα της σχέσης μεταξύ ποινικών κρατουμένων και κατηγορούμενων για τρομοκρατία, για την οποία η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη έχει κάνει λόγο αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια.

Όπως δήλωσε σήμερα ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Μανώλης Όθωνας, το περιστατικό αποδεικνύει αυτό που ήταν γνωστό από καιρό, ότι δηλαδή υπάρχει ώσμωση μεταξύ των δύο χώρων.

Είπε επίσης ότι ήδη έχει ξεκινήσει έρευνα για το πως βρέθηκε στα χέρια του Παναγιώτη Βλαστού το όπλο, υπό την απειλή του οποίου κρατούσε ομήρους τρεις σωφρονιστικούς υπαλλήλους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από το πιστόλι, υπήρχαν και τρία μαχαίρια στα χέρια των κρατουμένων.

Ο κ. Όθωνας έκανε λόγο για «αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης», απορρίπτοντας την εκδοχή ότι η επιχείρηση στήθηκε προκειμένου να δημοσιοποιηθούν τα αιτήματα των κρατουμένων.

Ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη εξέφρασε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι η επιχείρηση των κρατουμένων αντιμετωπίστηκε χωρίς να χρειαστεί η επέμβαση της αστυνομίας.

Η απόδραση αποφεύχθηκε στο παρά πέντε, χάρη στην αυτοθυσία ενός υπαλλήλου, δήλωσε ο πρόεδρος των Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδας Αντώνης Αραβαντινός.

Ο ίδιος άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για το πώς οι κρατούμενοι είχαν στην κατοχή τους το πιστόλι.

ΤΑ ΝΕΑ, 13/12/2011

Tι δεν πρέπει να ξεχαστεί

Tου Χρηστου Γιανναρα

Tο πολιτικό μας σύστημα παράγει από μόνο του, σωρηδόν, τις αποδείξεις της ανήκεστης φθοράς του, της αχρηστίας του. Eίναι πια αδύνατο να ανταποκριθεί στον ρόλο του, στις ανάγκες μας. Bυθίζει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στην υπανάπτυξη, ατιμάζει το ελληνικό όνομα, μας πνίγει στην ντροπή.

Oι δανειστές μας απαίτησαν τη συνεννόηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας – να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και τις βλέψεις τους στη χώρα μας. Tο κωμικοτραγικό χρονικό της πολυήμερης αμηχανίας και ανικανότητας των κομματικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στην απαίτηση, θα κριθεί, θα σχολιαστεί, με μέτρα ιστορικής αντικειμενικότητας. Aλλά στη συλλογική μνήμη πρέπει να διασωθεί και η εικόνα: η σημειωτική των αντανακλαστικών και της συμπεριφοράς των αρχόντων της χώρας το πρώτο εκείνο βράδυ, της Kυριακής 6.11.2011.

Eικόνα απίστευτης μικροπρέπειας, ανωριμότητας, παιδαριωδίας, επαρχιώτικης αναγωγίας: Aπέφευγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχηγοί, ωσάν η συνάντηση των βλεμμάτων και μόνο να μπορούσε να γίνει το έναυσμα για να πιαστούν στα χέρια. Eμοιαζαν κακιωμένες καβγατζούδες μικρογειτονιάς έτοιμες («στα νύχια») για σουρομάλλιασμα. Σαν να μην τους δίδαξε ποτέ κανείς, πως οι διαφωνίες και αντιπαλότητες δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Oτι το να χαμογελάσεις στον αντίπαλο, να του σφίξεις ειλικρινά το χέρι, να ανταλλάξεις δυο λόγια άσχετα με τις διαφωνίες σας, είναι η αυτονόητη διαφορά συμπεριφοράς του καλλιεργημένου ανθρώπου από τον αγροίκο.

Bέβαια, οι κακιωμένες πόζες μπροστά στον φακό κραύγαζαν αμηχανία και ντροπή – είχαν εκτεθεί και οι δυο τις προηγούμενες μέρες χρησιμοποιώντας εκφράσεις, ο ένας για τον άλλον, ευτελισμένης εμπάθειας. Στερημένοι και οι δυο το ηγετικό χάρισμα δεν καταλαβαίνουν ότι η στιβαρότητα της ηγετικής παρουσίας δεν κερδίζεται με ακατάσχετη (γραμμένη από άλλους) λεκτική επιθετικότητα ούτε με χιλιοφθαρμένες κορώνες του τύπου «οι μάσκες έπεσαν». Προαπαιτούμενο του ηγετικού χαρίσματος είναι η αυτοκριτική εγρήγορση που γεννάει την αρχοντιά της μετριοπάθειας, αλλά και την τόλμη της αμεροληψίας. Kαθόλου τυχαία οι ελλαδίτες κομματάρχες αντιγράφουν σαν ηγετικό πρότυπο τον Mουσολίνι, όχι τον Γκάντι.

Aπέναντι στο δίδυμο της παρακμιακής ολιγότητας, τρίτη τραγική φιγούρα ο πρώτος πολίτης της χώρας – συμβολική και αυτός κατάδειξη της χρεοκοπίας του συστήματος. Λίγες μέρες πριν, ψέλλιζε αγανάκτηση για τις αποδοκιμασίες τραμπούκων ξεχνώντας προφανώς ότι στο ύπατο αξίωμα δεν συμπεριφέρεται κανείς ως άτομο αγανακτώντας ή επικαλούμενος τίτλους αντιστασιακούς της εφηβείας του. Διότι είναι ο κορυφαίος της συλλογικότητας και ο αμύντορας της συνοχής της, η αντίσταση γι’ αυτόν είναι χρέος σημερινό: Nα ανήκει σε όλους τους Eλληνες, ακόμα και σε αυτούς που τον προπηλακίζουν, να μένει επομένως όρθιος στο βάθρο, να μην φεύγει ό, τι κι αν συμβαίνει. Φυγή ήταν και το άδειο του βλέμμα εκείνο το βράδυ που κάλεσε τους κοκορομάχους για να τους αναγκάσει να «πράξουν» απάντηση στο τελεσίγραφο των δανειστών, φυγή η σιωπή του, η απίστευτη ατολμία του ισοδύναμη με ανυπαρξία. Στα δέκα χρόνια της προεδρίας του είχε για λίγες στιγμές, εκείνο το βράδυ της 6ης του Nοέμβρη, τη δυνατότητα να αναδείξει το αξίωμά του συνάρτηση της προσωπικότητάς του και της τόλμης του, όχι των νομικών δεσμών που χάλκευσε για τον πρόεδρο η κομματοκρατία. Kαι δεν τόλμησε.

H βραδιά κάρπισε μόνο κούφιες υποσχέσεις για καινούργιο πρωθυπουργό και κυβέρνηση μέσα στην ίδια νύχτα – ποιον κορόϊδευαν, αλήθεια; Πίστευαν σοβαρά πως, αν αλλάξουν τέσσερις ή πέντε υπουργούς στον πασιφανώς ανίκανο κυβερνητικό θίασο και προσθέσουν μια φιγουράτη πρωθυπουργία, θα αποσπάσουν από τους δανειστές την έκτη δόση της ελεημοσύνης; Kαι ποιος σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος θα δεχόταν ποτέ να πρωθυπουργεύσει σε δεδομένα υπουργικά «στελέχη» του πολιτικού επιπέδου της κυρίας Φώφης και της κυρίας Mαριλίζας, του κ. Παντελή Oικονόμου ή του κ. Pέππα, του κ. Παπουτσή ή του κ. Πεταλωτή;

Oι γραμμές αυτές γράφονται ογδόντα ώρες περίπου μετά τις κούφιες διαβεβαιώσεις της πρώτης βραδιάς και η παρατεινόμενη δυστοκία έχει μάλλον εξόφθαλμη την αιτία της: Oι σπιθαμιαίοι κοκορομάχοι και τα «επιτελεία» της κομματικής του καθενός καμαρίλας μάχονται, με νύχια και με δόντια, για να αποτραπεί η σύγκριση, να περισώσουν, έστω και με τη χώρα κατεστραμμένη, την ασύδοτη εξουσία τους. Kυβέρνηση με πρωθυπουργό μια προσωπικότητα όπως αυτή του Λουκά Παπαδήμου, στελεχωμένη με υπουργούς της δικής του ποιοτικής αξιολόγησης και επιλογής, θα έδινε στην ελληνική κοινωνία απτό μέτρο σύγκρισης με τα καραγκιοζιλίκια της ιδιοτέλειας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK. Πέντε μήνες διαχείρισης της εξουσίας από ανθρώπους σοβαρούς, τίμιους και ευφυείς θα αρκούσαν για να εξαφανίσουν από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο τα σημερινά κόμματα, να τα απωθήσουν ολοκληρωτικά στην ανυποληψία και στην περιφρόνηση.

Mιλούσαν προσχηματικά για Παπαδήμο, ενώ ψάχνανε για τον αχυράνθρωπο που χρειάζονταν. O κ. Σαμαράς δήλωνε ότι δεν του κάνει διαφορά ο Παπαδήμος από τον Πετσάλνικο, η επιλογή είναι «εσωτερικό θέμα» του ΠAΣOK (!), δεν τον ενοχλούσε να εμφανιστεί στο Συμβούλιο Kορυφής εκπρόσωπος των Eλλήνων ο Πετσάλνικος. Oύτε είχαν τη στοιχειώδη ηθική ευαισθησία να αντιδράσουν στην πρωτοσέλιδη καταγγελία της «K» (9.11.2011) για συμφωνημένη μοιρασιά της λείας από τα προβλεπόμενα ποσά ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος και από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Oποιες συνέπειες κι αν έχουν τα όσα διαδραματίστηκαν αυτή την εβδομάδα, έστω και τις ευτυχέστερες (παρά πάσαν ελπίδα) συνέπειες, πρέπει κάποιους επιπλέον πολίτες από τις μάζες των πολιτικά απερίσκεπτων να τους σημάδεψε ανεξίτηλα η αηδιαστική εικόνα αυτεξευτελισμού των δυο κοκορομάχων, η πλήρης εξομοίωση αμοραλισμού και αφιλοπατρίας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK.

Mόνη ελπίδα μας, να καθολικευτεί η επίγνωση της απάτης και ατιμίας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/11/2011

Ο μειονεκτικός ερεθίζει τους σαδιστές

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ ευρωπαϊκή επαρχία, δεν θα μειονεκτήσει ποτέ ως «περιφέρεια» έναντι οποιουδήποτε αγλαϊσμένου «κέντρου». Μάλλον δεν ξιπάστηκε ποτέ από το ξένο, δεν το θεώρησε υπέρτερο από το δικό της εγχώριο επειδή ήταν ξένο. Δεν θα αυτοκαθοριστεί ως κοινωνία μεταπρατική, δεν θα πιθηκίσει τα όσα η Δύση λανσάρει σαν «πρωτοπορία». Κανένας «εθνάρχης» στην Τουρκία δεν θα διανοηθεί να καυχηθεί ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Ο Κεμαλισμός ήταν το κίνημα που θέσπισε τις προϋποθέσεις για τον εκδυτικισμό του τουρκικού κράτους. Αλλά ο εκδυτικισμός δεν ήταν αυταξία και αυτοσκοπός, δεν ήταν εξ ορισμού τα «φώτα», ο «πολιτισμός» η «πρόοδος». Ηταν ένα μεγάλης τόλμης εγχείρημα κοινωνικού μετασχηματισμού: Εκοψαν οι Κεμαλικοί τον λώρο που κρατούσε την Τουρκία δέσμια σε ένα αναχρονιστικό παρελθόν – στο οθωμανικό καθεστώς που είχε φτάσει ολοφάνερα στο ιστορικό του τέλος. Και για να κοπεί ο λώρος, το αποτελεσματικό μαχαίρι ήταν η πρόσληψη (ή και επιβολή) του δυτικού «παραδείγματος» – κατάλαβαν την παγκόσμια δυναμική του. Προσέλαβαν (δεν αντέγραψαν) θεσμούς, οργάνωση, συστήματα, ακόμα και τη λατινική γραφή της γλώσσας τους, την ευρωπαϊκή ενδυμασία, ήθη οικογενειακά και δημόσια.

Αλλά όχι σαν βλαχαδερά θαμπωμένα από τους «πρωτευουσιάνους». Η πρόσληψη της Δύσης σήμαινε για τους Τούρκους θελημένο, προγραμματικό εκσυγχρονισμό, όχι πιθηκισμό του «γυαλιστερότερου». Και ο πιο φανατικός Κεμαλιστής δεν διανοήθηκε ποτέ σαν σημαντικότερο το να είναι Ευρωπαίος παρά Τούρκος. Προσέλαβε και προσλαμβάνει τα επιτεύγματα της Δύσης για να εξασφαλίσει την ιστορική του συνέχεια και την κυριαρχική του επιβολή ως Τούρκος. Από το νηπιαγωγείο ώς το γηροκομείο ο Κεμαλισμός καλλιεργεί τη συνείδηση της υπεροχής του Τούρκου, τον εκσυγχρονισμό τον επέβαλε στην τουρκική κοινωνία για περισσότερη και αποτελεσματικότερη ισχύ του τουρκισμού.

Ο Κεμάλ ήταν ο τούρκος Κοραής, χωρίς τη μειονεξία του ξιπασμένου επαρχιώτη, ήταν ο τούρκος Βενιζέλος, χωρίς την υποταγή σε ό, τι έμοιαζε ιστορική νομοτέλεια. Χρειαζόταν τη Δύση για να γίνει καλύτερος Τούρκος, όχι γιατί του γυάλιζε να τον λογαριάζουν «Ευρωπαίο». Είχε περηφάνια ο Κεμάλ για την καταγωγή του και για την ιστορία του λαού του, δεν έστησε αερογέφυρα πάνω από εικοσιπέντε αιώνες για να φτάσει σε αρχαίους προγόνους που θαύμαζαν οι Ευρωπαίοι, κατασυκοφαντώντας το ιστορικό ενδιάμεσο που ενοχλούσε τους Ευρωπαίους.

Είναι κανόνας που βγαίνει από την ιστορική εμπειρία: Σε περίπτωση συνύπαρξης λαών (ή και γειτονίας) ο πολιτισμικά υπέρτερος αφομοιώνει τον πολιτισμικά υποδεέστερον. Αντικειμενικά κριτήρια υπεροχής ή υστέρησης δεν υπάρχουν, υπάρχουν λαοί που εμμένουν στην πολιτιστική τους παράδοση και λαοί που εύκολα την απεμπολούν. Eμμένουν, όταν βιώνουν ρεαλιστικά την παράδοσή τους και την πολιτιστική τους ιδιαιτερότητα ως πλουτισμό της ζωής, ποιότητα της ζωής. Tην απεμπολούν, φυσιολογικά και αυτονόητα, όταν η «παράδοση» και ο «πολιτισμός» έχουν γίνει ιδεολόγημα, ρητορεία που συντηρεί ψυχολογικές ψευδαισθήσεις καύχησης.

Oι Eλληνες διέσωσαν την ελληνικότητά τους (γλώσσα, ιστορική συνείδηση, Tέχνη, μεταφυσική εμπειρικά βιωμένη) τέσσερις ολόκληρους αιώνες υπόδουλοι στους Tούρκους, γιατί ζούσαν την παράδοσή τους (ένσαρκη στη λαϊκή πράξη) ως απόσταση υπεροχής έναντι τόσο του Tούρκου όσο και του κατακτητή που προηγήθηκε: του Φράγκου. Διέσωσαν αυτή τη βιωματική ελληνικόητα, ώς το 1922, όσοι ελληνικοί πληθυσμοί είχαν μείνει έξω από τα σύνορα του ελλαδικού κράτους – οι Eλληνες της Mικρασίας, του Πόντου, της Aνατολικής Pωμυλίας, της Aιγύπτου, της Kριμαίας. Aυτοί οι εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνες δεν χρειάστηκαν κάποιον Kεμάλ ή κάποιον Kοραή να τους επιβάλει στανικά τον εκδυτικισμό τους ως αναγκαίο εκσυγχρονισμό ή ως υπεραναπλήρωση επαρχιωτικής μειονεξίας. Eίχαν προσλάβει, φυσιολογικά και αυτονόητα τη Δύση, δίχως να θιγεί ή να αλλοιωθεί στο παραμικρό η καύχηση για την ελληνικότητά τους, η βεβαιότητα για τον πλουτισμό της ζωής και την ποιότητα ζωής που σήμαινε το να είναι Eλληνες.

Tην καισαρική διαφορά στο ελλαδικό κράτος τη γέννησε ο ανεπαίσθητος αλλά μοιραίος καταλύτης: η μειονεξία. O εκδυτικισμός υπαγορεύτηκε από την επαρχιώτικη ξιπασιά του Kοραή και παγίδευσε κάθε παραμικρή πτυχή του κοινωνικού και κρατικού βίου στη μίμηση «των πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων της Eσπερίας εθνών». Kαι μίμηση σημαίνει να είσαι πάντοτε δεύτερος, πάντα καθυστερημένος και μειονεκτικός, αφού την οργάνωση της ζωής σου δεν τη γεννάνε οι ανάγκες σου, αλλά η αντιγραφή θεσμών και συστημάτων που γέννησαν άλλες κοινωνίες για τις δικές τους ανάγκες. Kαι συ λογαριάζεις αυταξία και πανάκεια τα ξένα γεννήματα.

Σήμερα, με το αδιαπραγμάτευτο «Mνημόνιο» και τα εκβιαστικά τελεσίγραφα των δανειστών μας, το σαδιστικό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι πριν από κάθε «δόση» δανείου, με την Eλλάδα στιγματισμένη σαν λεπρή, στο έπακρο εξευτελισμένη σαν χώρα - κίνδυνος για τη διεθνή κοινότητα, είναι δύσκολο πια να αμφισβητήσει κανείς την ιστορική αποτυχία μας στον μεταπρατισμό, στον μιμητισμό, στον εκούσιο αφελληνισμό. Eνα κράτος διαλυμένο, αποσυντεθειμένο σε τόσα κομμάτια όσα τα εγωιστικά συμφέροντα που το νέμονται. Μοναδική «κοινωνική» αντίδραση η αλογία, η καταστροφική υστερία. Το μικρονοϊκό ρητορικό παραλήρημα (πάντοτε γραπτό) ενός πρωθυπουργού που ντρεπόμασταν να τον ακούμε και να τον βλέπουμε, η ανοχή της κυβέρνησής του στον πρωτοφανή εξυτελισμό. Η παιδαριωδία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης ξελιγωμένης για επιστροφή στην εξουσία, έστω και σε κρανίου τόπο. Είναι πολύ ατιμωτικό ιστορικό τέλος για έναν λαό που σάρκωσε πρόταση πολιτισμού επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια.

Ακόμα και ένας έλληνας Κεμάλ είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να πετύχει, έστω και σε τρεις γενιές, κοινωνικό μετασχηματισμό ικανό να αναστήσει ελληνική δημιουργική ετερότητα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/11/2011

Η «απαγορευμένη» στην Ελλάδα καινοτομία

Του Πασχου Mανδραβελη

Δύο προβλήματα έχουν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Πρώτον, είναι ακριβά διότι οι μπαταρίες τους είναι ακριβές και, δεύτερον, ύστερα από 160 χιλιόμετρα δρόμου χρειάζονται φόρτιση, η οποία παίρνει 4-5 ώρες. Το τελευταίο δεν αποτελεί πρόβλημα για την κυκλοφορία εντός των πόλεων. Σπανίως κάνει κάποιος πάνω από 160 χλμ. εντός του αστικού ιστού και μπορεί άνετα κάθε βράδυ να γεμίζει το «ηλεκτρικό ρεζερβουάρ» στο σπίτι του.

Για τα μεγάλα ταξίδια όμως υπάρχει πρόβλημα. Ενα ηλεκτρικό αυτοκίνητο μπορεί να κάνει θαυμάσια το ταξίδι μέχρι τη Θεσσαλονίκη (είναι αθόρυβο, αναπτύσσει ταχύτητα, έχει καλές επιταχύνσεις) αλλά θα χρειαστεί τρεις επαναφορτίσεις: μία στον Αγιο Κωνσταντίνο, μία έξω από τον Βόλο και, τέλος, μετά την Κατερίνη. Αυτό σημαίνει ότι ένα ταξίδι πέντε ωρών γίνεται είκοσι με τις επαναφορτίσεις.

Ο Ισραηλινός επιχειρηματίας κ. Σάι Αγκάσι είχε μια καλή ιδέα για να ξεπεράσει και τα δύο προβλήματα των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Πρώτον, τα πουλάει χωρίς τις μπαταρίες -κάτι που τα κάνει πιο φθηνά ακόμη και από τα συμβατικά- και, δεύτερον, νοικιάζει τις μπαταρίες. Αναπτύσσει στο Ισραήλ ένα μεγάλο δίκτυο σταθμών επαναφόρτισης, αλλά όχι κλασικού τύπου. Το αυτοκίνητο μπαίνει σε κάτι που μοιάζει με βενζινάδικο κι ένα ρομποτικό σύστημα αλλάζει την άδεια μπαταρία με μια φορτισμένη μέσα σε 2-3 λεπτά. Οι άδειες μπαταρίες επαναφορτίζονται τις ώρες χαμηλής κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος (νυχτερινό τιμολόγιο) κι έτσι επιτυγχάνονται οικονομίες που κάνουν το ταξίδι πολύ φθηνό. Η εταιρεία Better Places, θα πει ο υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού κ. Τζόναθαν Αντίρι, «δεν πουλάει ηλεκτρικά αυτοκίνητα, πουλάει χιλιόμετρα κυκλοφορίας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων». Το αυτοκίνητο ανήκει στον ιδιώτη, οι μπαταρίες στην εταιρεία και η χρέωση γίνεται με κάθε επαναφόρτιση.

Ο κ. Σάι Αγκάσι δεν εφηύρε τίποτε νέο. Οι τεχνολογίες που χρησιμοποιεί υπήρχαν πριν από το 2007, χρονιά που ίδρυσε την εταιρεία του. Αυτός όμως τις συνδύασε σε ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο το οποίο μάλιστα είναι εξαγώγιμο. Η Better Places ήδη στήνει το «δίκτυο επαναφόρτισης» στη Δανία, έχει συμφωνίες με δέκα χώρες στον κόσμο, ενώ από πέρυσι συνεταιρίστηκε με τη Νίχον Κότσου, τη μεγαλύτερη εταιρεία ταξί της Ιαπωνίας, και τα ηλεκτρικά ταξί βρίσκονται στους δρόμους του Τόκιο. Σύμφωνα με τον κ. Κιγιοτάκα Φούτζι (πρόεδρος της Better Places Japan), τα ταξί στην Ιαπωνία, ενώ αποτελούν μόνο το 2% των αυτοκινήτων, εκπέμπουν το 20% των ρύπων. Με τα ηλεκτρικά ταξί, αυτό το ποσοστό θα μηδενιστεί. Στην καινοτομία λοιπόν βασίζεται το οικονομικό θαύμα του Ισραήλ, χώρα που πέρυσι είχε ανάπτυξη 4,6%. Το 35% των εξαγωγών του είναι προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας. Το 2010 εξήγαγε αγροτικά προϊόντα 1,3 δισ. δολαρίων (2% από τα 80,5 δισ. των εξαγωγών), ενώ εξήγαγε καινοτομία 28,5 δισ. δολαρίων.

Ανυπέρβλητα εμπόδια

Φυσικά η Better Places δεν έχει ελπίδα στην Ελλάδα. Θα χρειαζόταν μια ζωή για να εκδοθούν οι άδειες από την πολεοδομία ώστε να στηθεί το δίκτυο επαναφόρτισης. Θα χρειαζόταν επίσης μια περιουσία σε μπαχτσίσια. Αφήστε δε το γεγονός ότι κάπως θα προστατεύεται από τις «ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς» το επάγγελμα των βενζινοπωλών. Για να προχωρήσει ένα τέτοιο πρότζεκτ στην Ελλάδα, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το κόστος όλων των «πατροπαράδοτων αντιστάσεων» που επιζούν στο σύστημα. Από τη διαφθορά και τις καθυστερήσεις της γραφειοκρατίας μέχρι τους εμπόρους των πετρελαιοειδών (που έχουν προνομιακές σχέσεις με τα media) μέχρι τους νταβατζήδες όλων των μεγάλων ξένων επενδύσεων (που επίσης έχουν προνομιακές σχέσεις με τα media και ανακαλύπτουν «κινδύνους» σε κάθε επένδυση, τουλάχιστον ώσπου να μπει ο Ελληνας «συνεταίρος» στο πρότζεκτ) και μέχρι τις κινητοποιήσεις των θιγόμενων επαγγελματικών κλάδων οι οποίοι θα κατακεραυνώσουν τον «ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό» και θα φέρουν το ακλόνητο για την ελληνική πραγματικότητα επιχείρημα: «Και εμείς, πώς θα ζήσουμε τώρα;». Η καινοτομία -η διαδικασία, δηλαδή, να κάνεις διαφορετικά κάποια πράγματα για να υπάρξει μεγαλύτερη αποδοτικότητα και (θου Κύριε...) μεγαλύτερα κέρδη- αν δεν απαγορεύεται ρητώς από τη νομοθεσία, έχει τόσο κόστος και τόσο νταβατζιλίκι, που δεν είναι οικονομικώς συμφέρουσα.

Ολόκληρο το σύστημα -κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι, ΜΜΕ, blogs, γνωμηγέτες κ. λπ. - προωθούν την ισορροπία του ελάχιστου συντηρητικού παρονομαστή. Αν ήθελε δηλαδή η Better Places να φέρει τα ηλεκτρικά ταξί στην Ελλάδα, θα έπρεπε α) να περάσει από τον κ. Μάκη Βορίδη, ο οποίος αποδεικνύεται στο θέμα της απελευθέρωσης χειρότερος του κ. Ρέππα· ακόμη κι αν ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ο κ. Αγκάσι είναι Εβραίος και το Λά. Ο. Σ. έχει μακρά παράδοση αντισημιτισμού και θεωριών συνωμοσίας, β) να συνεννοηθεί με τον κ. Θύμιο Λυμπερόπουλο, γ) να πείσει κάθε ιδιοκτήτη (μισής άδειας), ξεχωριστά, για τα μακροχρόνια οφέλη μιας τέτοιας επένδυσης. Τέτοιου μεγέθους καινοτομικές υπηρεσίες δεν έχουν καμιά ελπίδα στην Ελλάδα. Εξάλλου υπάρχουν πάνω από πενήντα χώρες σήμερα στον κόσμο που θα καλοδέχονταν μια επένδυση εκατομμυρίων· δεν θα έδιναν κίνητρα, αλλά ταυτοχρόνως δεν θα εμπόδιζαν κάποιοι κάποιον να επιχειρήσει.

Το περίεργο είναι ότι παρά το εχθρικό για την επιχειρηματικότητα περιβάλλον, στην Ελλάδα υπάρχει καινοτομία. Οι κ. Νίκος Δρανδάκης, Κωστής Σακκάς και Νίκος Δαμηλάκης, για παράδειγμα, ίδρυσαν την εταιρεία Taxibeat, η οποία χρησιμοποιώντας υπάρχουσες τεχνολογίες των iΡhone προσφέρει νέες υπηρεσίες εύρεσης ταξί. Ο πελάτης επιλέγει ποιον οδηγό θα καλέσει κάνοντας δύο κλικ στην οθόνη του κινητού· βλέπει στον χάρτη του κινητού το ταξί να έρχεται και όταν ολοκληρωθεί η διαδρομή, βαθμολογεί το ταξί, κάτι που είναι χρήσιμο για τους επόμενους επιβάτες.

Αυτό είναι μια ιδιοφυής καινοτόμος επιχειρηματική ιδέα. Χρησιμοποιεί υπάρχουσες τεχνολογίες των κινητών τηλεφώνων, αλλά φτιάχνει νέο μοντέλο υπηρεσιών στον τομέα των μεταφορών. Το καλό για τους τρεις ιδρυτές της εταιρείας είναι ότι το κράτος ακόμη δεν κατάλαβε τη χρησιμότητα και την παραγωγικότητα του νέου μοντέλου, ώστε να το... ρυθμίσει καταλλήλως. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο κ. Λυμπερόπουλος να κλείσει τρεις μέρες τα αεροδρόμια και να τρέξει ο κ. Βορίδης (εκλογές έρχονται) να ικανοποιήσει το «δίκαιο αίτημα» των ταξιτζήδων να παίρνει ο ΣΑΤΑ ένα ευρώ ανά κλήση μέσω του Taxibeat, έτσι ώστε «να διορθωθεί η κοινωνική αδικία των τηλεφωνητριών που θα μείνουν άνεργες από τη νέα εφαρμογή». Υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταπνιγεί η πρόοδος και ο κ. Βορίδης, που θεωρείται έξυπνος άνθρωπος, μπορεί να βρει περισσότερους.

Η εφαρμογή όμως Taxibeat, καθώς και δεκάδες άλλες startup επιχειρήσεις που αναπτύσσονται αθόρυβα στην Ελλάδα, αποδεικνύει ένα γεγονός. Στην Ελλάδα δεν λείπουν να μυαλά που μπορούν να φέρουν ανάπτυξη· απλώς περισσεύουν τα εμπόδια και οι συναρμόδιοι υπουργοί.

Η μακρά ελληνική ύφεση

Η μακρά ύφεση στην ελληνική οικονομία δεν οφείλεται στο Μνημόνιο (όπως ανοήτως διακηρύσσουν κάποιοι), αλλά στη μη εφαρμογή του, ειδικά στον τομέα των θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Ετσι, ενώ καταστρέφονται αντιπαραγωγικές μονάδες (π.χ. τρία μαγαζάκια στο ισόγειο κάθε πολυκατοικίας), που ήταν η ραχοκοκαλιά της ελληνικής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, δεν επιτρέπεται να δημιουργηθούν νέες. Σειρά νομοθετημάτων απαγορεύει τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων (κλειστά επαγγέλματα), αλλά και οι εξασφαλισμένες κατώτατες αμοιβές δημιουργούν αντικίνητρο στην καινοτομία. Αν ένας νέος φαρμακοποιός έχει μια φοβερή ιδέα για ένα άλλου τύπου φαρμακείο, δεν θα μπορέσει να το κάνει αν δεν «επενδύσει» 200.000 επιπλέον ευρώ για την άδεια. Αν έχει την άδεια με εξασφαλισμένα τα κέρδη, όπως προβλέπει η νομοθεσία, δεν έχει κανένα λόγο να καινοτομήσει. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, ο τζίρος και τα κέρδη είναι εξασφαλισμένα. Ποιος ο λόγος να μπει στη φασαρία και το ρίσκο εφαρμογής μιας νέας ιδέας που θα παράγει περισσότερες και πιο φθηνές υπηρεσίες;

Γι’ αυτό η ελληνική ύφεση θα είναι μακρά. Οσο υπουργοί σαν τους κ. Λοβέρδο, Ρέππα, Βορίδη θα απαγορεύουν στους πολίτες να κάνουν το επόμενο βήμα, ένα μέρος της οικονομίας θα καταστρέφεται από την έλλειψη της δανεικής ρευστότητας, αλλά δεν θα χτίζεται το νέο. Πώς το είπε ο κ. Βορίδης; Δεν θα μπορεί «όποιος θέλει και όποτε θέλει να λαμβάνει μια άδεια ταξί»; Ανάμεσα σ’ αυτούς τους «όποιους θέλουν» του κ. Βορίδη θα υπάρχει κι εκείνος που θα έχει την καλή επιχειρηματική ιδέα αλλά δεν θα μπορεί να τη δοκιμάσει «όποτε θέλει». Η ψηφοθηρία του νέου υπουργού Μεταφορών γίνεται εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός κλάδου της οικονομίας. Πολλαπλασιάστε τώρα όλες τις ψηφοθηρίες όλων των υπουργών για να υπολογίσετε πόσο θα καθυστερήσει η ελληνική οικονομία να βγει στο ξέφωτο.

Δυστυχώς στην Ελλάδα ανάπτυξη θεωρείται η κατανάλωση των δανεικών που έπαιρνε το κράτος. Επιχειρηματικότητα είναι το κυνήγι των φοροαπαλλαγών και οι κρατικές επιδοτήσεις παρωχημένων κατά κανόνα επενδύσεων. Αυτές οι επιδοτήσεις μαζί με τις υπερτιμολογήσεις δημιουργούσαν άκοπο πλούτο για επιχειρηματίες και δημόσιους λειτουργούς (διά της διαφθοράς). Το μόνο που δεν θέλουμε να σκεφτούμε είναι η απελευθέρωση της οικονομίας.

Η Παγκόσμια Τράπεζα κατατάσσει την Ελλάδα στην 109η θέση παγκοσμίως στην ευκολία για τη δημιουργία μιας νέας επιχείρησης. Ανάμεσα στους δείκτες που μας πατώνουν είναι η γραφειοκρατία, η προστασία των διάφορων πελατειακών συστημάτων των πολιτικών. Είναι και οι τράπεζες που ευκολότερα δανειοδοτούν ανύπαρκτα κανάλια, παρά νέους ανθρώπους που θέλουν να επιχειρήσουν. Το Ισραήλ στην ίδια κατάταξη είναι 29ο. Εχει φέτος ανάπτυξη 5%. Η Ελλάδα είναι στο -5%.

Διαβάστε

- Dan Senor, Saul Singer, «Start-up nation, The story of Israel’s economic miracle», εκδ. Twelve

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11/12/2011

Διαστάσεις εμφυλίου πολέμου οι συγκρούσεις στη Συρία

Διαστάσεις εμφυλίου πολέμου παίρνουν πλέον οι συγκρούσεις μεταξύ των λιποτακτών του στρατού και των πιστών στο καθεστώς δυνάμεων ασφαλείας στη Συρία.

Εκατοντάδες λιποτάκτες του στρατού συγκρούστηκαν σε μάχη στη νότια Συρία με πιστές στο καθεστώς δυνάμεις, υποστηριζόμενες από άρματα μάχης, σε μια από τις μεγαλύτερες ένοπλες αντιπαραθέσεις στη διάρκεια της εννιάμηνης εξέγερσης κατά του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ.

Σύμφωνα με πληροφορίες από κατοίκους και ακτιβιστές, οι στρατιώτες, κυρίως της 12η μεραρχίας τεθωρακισμένων η οποία έχει τη βάση της στην Ίσρα, που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ιορδανία, επέδραμαν στην κοντινή πόλη Μπούσρα αλ-Χαρίρ.

Πληροφορίες μιλούν για δύο νεκρούς.

Ήχος εκρήξεων και πυκνών πυρών πολυβόλων ακούστηκε στην Μπούσρα αλ-Χαρίρ και στη Λούτζαχ, μια περιοχή με βραχώδεις λόφους βόρεια της πόλης, όπου κρύβονται οι λιποτάκτες και απ’όπου επιτίθενται στις γραμμές εφοδιασμού του στρατού.

«Η Λούτζαχ ήταν η πιο ασφαλής περιοχή για να κρυφτούν οι λιποτάκτες επειδή είναι δύσκολο για τα άρματα μάχης και το πεζικό να διεισδύσουν εκεί. Η περιοχή έχει σπηλιές και μυστικά περάσματα και εκτείνεται μέχρι τα περίχωρα της Δαμασκού» διευκρινίζουν ακτιβιστές.

Στο μεταξύ, γενική απεργία προκηρύχτηκε για σήμερα σε πολλές πόλεις της Συρίας, ύστερα από σχετική έκκληση που απηύθυναν στο λαό διαδικτυακά ακτιβιστές, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα αιματηρά μέτρα καταστολής των διαδηλώσεων.

Βίντεο που αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο δείχνουν κλειστά καταστήματα και άδειους δρόμους από νωρίς την Κυριακή στην επαρχία Χομς της κεντρικής Συρίας, στην πόλη Ζαμπαντάνι στη δυτική χώρα και στην επαρχία Αλέπο της βόρειας Συρίας.

«Η απεργία είναι όπως μια διαδήλωση. Αρχίζει με δέκα ανθρώπους, ύστερα με εκατοντάδες και τέλος με χιλιάδες. Αρχίστε με εσάς τους ίδιους», αναφέρεται στη σελίδα του Facebook «Συριακή Επανάσταση 2011».

Στο πλαίσιο της εκστρατείας «Μείνετε στο σπίτι» καλείται ο λαός «να σταματήσει να υποστηρίζει το καθεστώς απέχοντας από κάθε εργασία».

Οι ακτιβιστές κάλεσαν επίσης το λαό να μποϊκοτάρει τις αυριανές δημοτικές εκλογές.

ΤΑ ΝΕΑ, 11/12/11

Παραβίαση του εναερίου χώρου από αμερικανικό αεροσκάφος καταγγέλλει το Ιράν

Η ιρανική κυβέρνηση δήλωσε ότι το «αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος τύπου RQ-170 παραβίασε τον εναέριο χώρο του Ιράν και είχε εισέλθει 250 χλμ. στο εσωτερικό του πριν βρεθεί αντιμέτωπο με τις ιρανικές ένοπλες δυνάμεις».

Το αμερικανικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος τύπου RQ-170 που αναχαιτίστηκε από το Ιράν την Κυριακή, είχε εισέλθει 250 χιλιόμετρα εντός του ιρανικού εναέριου χώρου και η Τεχεράνη ζήτησε από τον ΟΗΕ να καταδικάσει αυτή την «παραβίαση», μετέδωσε σήμερα το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο του Ιράν στην ηλεκτρονική του σελίδα, επικαλούμενο επιστολή στον ΟΗΕ.

Σε αυτή την επιστολή διαμαρτυρίας, η ιρανική κυβέρνηση δήλωσε ότι το «αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος τύπου RQ-170 παραβίασε τον εναέριο χώρο του Ιράν και είχε εισέλθει 250 χλμ. στο εσωτερικό του πριν βρεθεί αντιμέτωπο με τις ιρανικές ένοπλες δυνάμεις».

Το Ιράν προειδοποίησε να μην «επαναληφθούν τέτοιες ενέργειες» διαμαρτυρόμενο «έντονα κατά της παραβίασης αυτής των διεθνών κανόνων από την αμερικανική κυβέρνηση», σύμφωνα με το κείμενο της επιστολής.

Στην επιστολή που απηύθυνε στον πρόεδρο του Συμβουλίου Ασφαλείας, στο Γενικό Γραμματέα και τον Πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η Τεχεράνη ζήτησε από τον ΟΗΕ να καταδικάσει την «παραβίαση αυτή».

Το Ιράν διαμαρτυρήθηκε επίσης κατά της αύξησης των «προκλητικών και μυστικών ενεργειών της αμερικανικής κυβέρνησης σε βάρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας τους τελευταίους μήνες».

Η ιρανική τηλεόραση μετέδωσε χθες βράδυ εικόνες του μη επανδρωμένου αεροσκάφους, του πιο σύγχρονου του είδους των ΗΠΑ. Το αεροσκάφος φαινόταν σε καλή κατάσταση, με λίγες ορατές ζημιές.

Οι εικόνες έδειχναν το αεροσκάφος να εξετάζεται από δύο διοικητές της ιρανικής αεροπορικής άμυνας των Φρουρών της Επανάστασης.

Ο ένας εξ αυτών, ο ταξίαρχος Αμίρ Αλί Χατζιζαντέχ, δήλωσε ότι το μη επανδρωμένο αεροσκάφος αναχαιτίστηκε χάρη σε μια «κυβερνοεπίθεση».

«Το αεροσκάφος έπεσε στην παγίδα μιας μονάδας ηλεκτρονικού πολέμου (των Φρουρών της Επανάστασης) που κατόπιν κατάφερε να το προσεδαφίσει με τις λιγότερες δυνατές ζημιές», εξήγησε ο Χατζιζαντέχ διευκρινίζοντας ότι το αεροσκάφος είχε άνοιγμα φτερών 26 μ., μήκος 4,5 μ. και ύψος 1,84 μ..

Υπογράμμισε ότι Ιρανοί εμπειρογνώμονες «γνωρίζουν πολύ καλά την ανεκτίμητη αξία των τεχνολογικών δεδομένων», που μπορεί να συλλεχθούν από το αεροσκάφος αυτό, χωρίς να δώσει άλλη διευκρίνιση.

Το Πεντάγωνο αντέδρασε χθες Πέμπτη αναφέροντας ότι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες αναλύουν τις εικόνες που μετέδωσε η ιρανική τηλεόραση. Η εφημερίδα New York Times αποκάλυψε χθες ότι το μη επανδρωμένο αεροσκάφος είχε αποστολή τον εντοπισμό θέσεων του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 09/12/11

Δούρειος Ίππος μήπως;;;;; λέω τώρα εγω........

Οικονομία της τεχνολογίας χωρίς εργασία

Όλες σχεδόν οι οικονομικές μελέτες υποστηρίζουν ότι τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που παρατηρούνται στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες θα διατηρηθούν για τα επόμενα χρόνια. Είναι πιθανό ακόμη και μια τόσο δυσοίωνη πρόβλεψη να υποτιμά τα μελλοντικά ποσοστά ανεργίας;

Με την πρόοδο της πληροφορικής, της ρομποτικής και άλλων μορφών αυτοματοποίησης της εργασίας να συνεχίζεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς, είναι βέβαιο ότι ολοένα περισσότεροι άνθρωποι θα χάνουν τη δουλειά τους και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας θα γίνεται ολοένα πιο δύσκολη. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι, όμως, αψηφούν τις ανησυχίες ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνια διαρθρωτική ανεργία. Πράγματι, η άποψη αυτή συνήθως αντιμετωπίζεται με χλευασμό. Τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες σχολίασαν με περιπαικτική διάθεση τον προβληματισμό του Αμερικανού Προέδρου για το εάν η αυτοματοποίηση απειλεί την ανάπτυξη της απασχόλησης. Το ερώτημα που έθεσε, όμως, ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν εύλογο.

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό θέσεων εργασίας χαρακτηρίζεται, ως έναν βαθμό, από ρουτίνα και επανάληψη. Καθώς οι υπολογιστές συνεχίζουν να εξελίσσονται τεχνολογικά σε επίπεδο υλικού και λογισμικού, πολλές από αυτές τις θέσεις θα μπουν πιθανότατα στο στόχαστρο της αυτοματοποίησης και συγκεκριμένα της μηχανικής μάθησης.

Δεν πρόκειται για ένα μακρινό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια απλή παρεκβολή των ειδικών συστημάτων και των εξειδικευμένων αλγόριθμων που χρησιμοποιούνται σήμερα στην προσγείωση των αεροσκαφών, τις αυτόματες συναλλαγές στη Γουόλ Στριτ ή στις παρτίδες σκακιού ανάμεσα σε ανθρώπους και υπολογιστές. Ο υπολογιστής Watson της IBM - ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στο τηλεοπτικό παιχνίδι «Jeopardy!» - αποτελεί «ζωντανή» απόδειξη ότι οι αλγόριθμοι της μηχανικής μάθησης θα είναι σύντομα σε θέση να διεκπεραιώνουν μια σειρά από γνωστικές λειτουργίες.

Καθώς η συγκεκριμένη τεχνολογία εξελίσσεται, τα εν λόγω συστήματα θα αρχίσουν να πλησιάζουν ή να ξεπερνούν τις ικανότητες των εργαζομένων σε πολλές κατηγορίες «εργασιών ρουτίνας», οι οποίες περιλαμβάνουν και κλάδους επαγγελμάτων που προϋποθέτουν πτυχίο ή εξειδικευμένη κατάρτιση. Από την αυξανόμενη τάση στροφής στην τεχνολογία θα απειληθεί επίσης μεγάλη μερίδα δημοσίων υπαλλήλων.

Ένα από τα πιο ακραία ιστορικά παραδείγματα απώλειας θέσεων εργασίας εξαιτίας της τεχνολογίας είναι η αγροτική παραγωγή των αναπτυγμένων κρατών. Στα τέλη της δεκαετίας 19ου αιώνα, σχεδόν τα τρία τέταρτα του συνολικού εργατικού δυναμικού στις Ηνωμένες Πολιτείες απασχολούνταν στη γεωργία. Σήμερα, το ποσοστό αυτό είναι μόλις 2-3%. Η αυξανόμενη χρήση των μηχανών οδήγησε στην κατάργηση εκατομμυρίων θέσεων εργασίας.

Είναι γνωστό ότι όταν οι εργαζόμενοι στις ανεπτυγμένες χώρες εγκατέλειπαν τις αγροτικές εργασίες η μακροχρόνια διαρθρωτική ανεργία δεν αυξανόταν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι απορροφούνταν σε άλλους κλάδους και κυρίως στη βιομηχανική παραγωγή που γνώριζε άνθηση. Οι μέσοι μισθοί και το γενικό επίπεδο διαβίωσης σημείωσαν θεαματική βελτίωση -περίτρανο παράδειγμα της αποκαλούμενης «πλάνης των Λουδιτών». Αυτή ακριβώς την ιδέα συμμερίζονται οι περισσότεροι οικονομολόγοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι η τεχνολογική πρόοδος δεν οδηγεί ποτέ σε ουσιαστική αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας.

Αυτό που υποστηρίζουν είναι ότι καθώς βελτιώνονται οι τεχνολογίες που περιορίζουν τις θέσεις εργασίας, κάποιοι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα αλλά η παραγωγή γίνεται πιο αποδοτική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι τιμές των προσφερόμενων αγαθών και των υπηρεσιών να μειώνονται με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, οι οποίοι διοχετεύουν τα χρήματά τους σε άλλους τομείς δίνοντας ώθηση στη ζήτηση και την απασχόληση σε όλους σχεδόν τους κλάδους.

Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν μιλάμε για ταχεία αυτοματοποίηση σε έναν συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας όπως η γεωργία. Όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται μηχανές στην αγροτική παραγωγή, υπήρχαν άλλοι κλάδοι εντάσεως εργασίας που μπόρεσαν να απορροφήσουν εκατομμύρια εργαζόμενους. Σήμερα, δύσκολα μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα συμβεί κάτι ανάλογο.

Καθώς η αυτοματοποίηση καταργεί θέσεις εργασίας σε ολοένα περισσότερους κλάδους, θα υπάρξει ένα «σημείο καμπής» μετά το οποίο η οικονομία ως σύνολο δεν θα μπορεί να απορροφά τους εργαζομένους που απολύονται εξαιτίας της αυτοματοποίησης (ή της παγκοσμιοποίησης). Μετά από αυτό το όριο, οι επιχειρήσεις θα μπορούν να εντείνουν την παραγωγή κυρίως με την ενσωμάτωση σε αυτή μηχανών και λογισμικού. Αυτό σημαίνει ότι η διαρθρωτική ανεργία θα γίνει αναπόφευκτη.

Εάν η αυτοματοποίηση συνεχίζεται με σταθερούς ρυθμούς, ο βασικός μηχανισμός μεταφοράς της αγοραστικής δύναμης στα χέρια των καταναλωτών δεν θα λειτουργεί. Φανταστείτε μια πλήρως αυτοματοποιημένη οικονομία. Θεωρητικά κανείς δεν θα έχει δουλειά (ή εισόδημα), αφού όλες οι εργασίες θα εκτελούνται από τις μηχανές. Πολύ πριν φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο, τα επιχειρηματικά μοντέλα μαζικής αγοράς θα είχαν φτάσει σε μη βιώσιμο σημείο. Από πού θα προερχόταν η κατανάλωση τότε; Εάν υποθέσουμε ότι εξακολουθούσε να ισχύει η οικονομία της αγοράς (αντί για μια προγραμματιζόμενη οικονομία), γιατί να συνεχίζεται η παραγωγική διαδικασία όταν δεν υπάρχουν καταναλωτές για να αγοράσουν τα προϊόντα;

Στις αναπτυσσόμενες χώρες, το μεγαλύτερο πλήγμα στην αγορά εργασίας θα επέφερε η αυτοματοποίηση του τομέα υπηρεσιών, στον οποίο απασχολείται το μεγαλύτερο ποσοστό του εργατικού δυναμικού. Στα αναπτυσσόμενα κράτη, οι επιπτώσεις θα είναι χειρότερες από την αυτοματοποίηση της παραγωγής. Ήδη τα εργοστάσια ενσωματώνουν με ραγδαίους ρυθμούς τεχνολογίες εξοικονόμησης εργασίας. Για παράδειγμα η Foxconn, κορυφαία εταιρεία ηλεκτρονικών ειδών της Ταϊβάν που δραστηριοποιείται και στην Κίνα, ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να εντάξει στην παραγωγή ιδιαίτερα εξελιγμένα ρομπότ σε μεγάλη κλίμακα.

Η ανεργία που προκύπτει από την αυτοματοποίηση στον μεταποιητικό κλάδο της Κίνας μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο τελικά τις προσπάθειες της χώρας να εξισορροπήσει την οικονομία της μέσω της ενίσχυσης της εγχώριας κατανάλωσης. Πρόκειται για έναν στόχο που, σύμφωνα με την πλειονότητα των οικονομολόγων, είναι καθοριστικός για τη μακροπρόθεσμη ευημερία της χώρας. Εάν οι καταναλωτές βλέπουν ότι καταργούνται συστηματικά οι θέσεις της εργασίας λόγω αυτοματοποίησης της παραγωγής θα προσαρμόσουν αναλόγως τις καταναλωτικές τους δαπάνες.

Ιδίως, μάλιστα, όταν φαίνεται πως η πρόσθετη εκπαίδευση ή κατάρτιση δεν μπορεί να εξασφαλίσει ουσιαστικά τους εργαζόμενους. Και δεδομένης της ανασφάλειας που θα επικρατεί σχετικά με τη σταθερότητα των εισοδημάτων τους σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, οι παραδοσιακές πολιτικές όπως η παροχή κινήτρων ή η μείωση των φόρων δεν θα έχουν αποτέλεσμα.

Πλησιάζουμε, λοιπόν, το «σημείο καμπής» όπου η αυτοματοποίηση πυροδοτεί διαρθρωτική ανεργία;

Εάν αναλογιστεί κανείς τα σημερινά προβλήματα των προηγμένων κρατών -πολυετή στασιμότητα ή μείωση των μισθών των μέσων εργαζομένων, διεύρυνση της ανισότητας αμοιβών, αυξανόμενη παραγωγικότητα και κατανάλωση που βασίζεται στον δανεισμό και όχι στο εισόδημα- φαίνεται απόλυτα εύλογη μια τέτοια υπόθεση. Ας ελπίσουμε ότι οι αρμόδιοι θα προχωρήσουν σε λεπτομερή ανάλυση των ιστορικών οικονομικών δεδομένων προτού φτάσει η οικονομία στο σημείο καμπής.

ΜΑΡΤΙΝ ΦΟΡΝΤ

*Ο Μάρτιν Φορντ είναι συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο «The Lights in the Tunnel: Automation, Accelerating Technology, and the Economy of the Future»

Copyright: Project Syndicate, 2011

Ναυτεμπορική, 05/12/2011

Χάγη: Δεκτή η προσφυγή της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας

Με ψήφους 15 υπέρ και μία κατά το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκανε δεκτή την προσφυγή της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας για την υπόθεση της εφαρμογής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, λόγω της αντίρρησης που προέβαλε η Αθήνα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τον Απρίλιο του 2008, στην πρόσκληση ένταξης των Σκοπίων στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης, η Ελλάδα παραβίασε το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.

Ειδικότερα, το Δικαστήριο έκρινε ότι η πρόβλεψη του κειμένου ότι η Ελλάδα δεν θα φέρει αντίρρηση στην είσοδο των Σκοπίων σε διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς εφόσον η χώρα αποπειράται να εισέλθει με το προσωρινό της όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ)» έχει ευρεία ερμηνεία.

Επομένως, περιλαμβάνει κάθε είδους αντίρρηση και όχι, όπως ισχυρίστηκε η ελληνική πλευρά, ότι το Άρθρο 11, παρ. 1 αφορά μία στενότερη ερμηνεία σχετικά με την ανάγκη η αντίρρηση να εκδηλωθεί με προβολή βέτο ή με αντίρρηση σε ψηφοφορία σε διεθνή οργανισμό.

Στο σκεπτικό της απόφασης επισημαίνεται πως η ΠΓΔΜ έχει δικαίωμα να θέτει υποψηφιότητα σε οργανισμούς όπου η επιλογή των μελών γίνεται με ψηφοφορία.

Σε ό,τι αφορά τις αιτιάσεις της ελληνικής πλευράς ότι η ΠΓΔΜ, αφού γίνει δεκτή σε κάποιον διεθνή ή περιφερειακό οργανισμό θα αρχίσει να χρησιμοποιεί τη συνταγματική της ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε ότι με βάση το Άρθρο 11, παράγραφος 2, αλλά επίσης με βάση το Ψήφισμα 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το αίτημα της ελληνικής πλευράς δεν δικαιολογεί την προβολή αντίρρησης στην είσοδο στο ΝΑΤΟ ως ΠΓΔΜ.

Να σημειωθεί ότι με 14 ψήφους υπέρ και δύο κατά το δικαστήριο δήλωσε αρμόδιο να εξετάσει την προσφυγή, ενώ η Ελλάδα είχε θέσει θέμα αναρμοδιότητάς του.

Τη σύγκληση ακόμη και συμβουλίου των αρχηγών των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση εξετάζει τώρα ο Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος με αφορμή την ανακοίνωση της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Η απόφαση του Δικαστηρίου σε καμία περίπτωση δεν επιλύει τη διαφορά των δύο χωρών ως προς την ονομασία, καθώς συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις για τον όρο Μακεδονία που θέλησε να υιοθετήσει η πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία όταν κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1992.

Ήδη πάντως στην Αθήνα, διαφαίνονται αποκλίνουσες θέσεις επί της εκκρεμότητας της ονομασίας.

Ο Πρωθυπουργός συζήτησε το θέμα σε συνάντηση που είχε με τον Γιώργο Παπανδρέου την περασμένη Παρασκευή, ενώ αναμενόταν να έχει τετ α τετ συνάντηση και με τον Αντώνη Σαμαρά.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, πάντως, υπήρξε κάτι παραπάνω από σαφής πριν από λίγες ημέρες, λέγοντας ότι εφόσον υπάρξει λύση σύνθετης ονομασίας θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Νίκολα Γκρουέφσκι αναμένεται να προβεί σε επικοινωνιακή αντεπίθεση προκειμένου να εκμεταλλευθεί πολιτικά το ζήτημα.

Ο κ. Παπαδήμος πρέπει να απαντήσει στην επιστολή που του έστειλε πριν από λίγες ημέρες ο Νίκολα Γκρούεφσκι καλώντας τον να βοηθήσει τα Σκόπια να αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ.

Επιπλέον, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο χώρες όπως, η Βρετανία ή η Σουηδία, οι οποίες και στο παρελθόν έχουν δημιουργήσει προβλήματα στην Ελλάδα στα θέματα της διεύρυνσης, με αφορμή το Σκοπιανό να επανέλθουν κατά το αυριανό Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων στις Βρυξέλλες.

Ανάλογο φαινόμενο θα μπορούσε να λάβει χώρα και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου κράτη-μέλη όπως η Τουρκία ίσως αμφισβητήσουν την ομόφωνη απόφαση του Βουκουρεστίου στην υπουργική σύνοδο της Συμμαχίας στις 7-8 Δεκεμβρίου.

ΤΑ ΝΕΑ, 05/12/2011