Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η μεγάλη εξέγερση της ελληνικής νεολαίας έχει ως άμεση αιτία την αστυνομική βία, η σημασία της όμως είναι πολύ ευρύτερη. Η νεολαία, ιδίως σε μια χώρα με την πολιτικότητα και τις εξεγερσιακές παραδόσεις των Ελλήνων, δεν είναι παρά το «καναρίνι του ανθρακωρύχου», που ειδοποιεί πριν από όλους για το μεθάνιο στις στοές και την επικείμενη έκρηξη. Δεν θα μπορούσε να σημειωθεί αν δεν συνέτρεχαν ταυτόχρονα η μεγάλη κρίση του ελληνικού «συστήματος» (κράτος, κοινωνία, οικονομία), η εξάντληση ενδεχομένως του «κλεπτοκρατικού» τρόπου συσσώρευσης που ιστορικά χαρακτηρίζει τον ελληνικό καπιταλισμό και της ιδεολογίας και νοοτροπίας που τον συνοδεύει, αλλά και η εμφάνιση της σοβαρότερης διεθνούς οικονομικής κρίσης μετά το...1929.
Πιθανώς, οι αντιφάσεις του συστήματος συνδυάζονται εδώ και με τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται ο ελληνικός χώρος, πίεση υπό την οποία απειλείται επίσης με κατάρρευση, καθιστώντας έτσι Ελλάδα και Κύπρο «αδύναμους κρίκους» του ευρωπαϊκού συστήματος. Οι αυτοκρατορικές πολιτικές στην περιοχή μας έχουν φτάσει σε ωρίμανση. Ο «διεθνής παράγων» (η Αυτοκρατορία) θέλουν λύση του κυπριακού (με τη διάλυση του κυπριακού κράτους και επαναφορά του σχεδίου Ανάν) για να προχωρήσει η πολιτική διεύρυνσης προς Τουρκία, ενώ απαιτούν επίλυση του μακεδονικού, αναγνώριση του Κοσόβου, ανατροπή της ελληνορωσικής προσέγγισης για να προχωρήσει η πολιτική τους στα Βαλκάνια. Όπως ο Χίτλερ αναγκάστηκε να καθυστερήσει στην περιοχή μας, προτού επιτεθεί στη Ρωσία, έτσι και η εκκαθάριση των βαλκανικών «εκκρεμοτήτων» είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της αντιρωσικής καμπάνιας. Ο γράφων έχει προβλέψει από αυτές εδώ τις στήλες, ότι αυτοί οι παράγοντες μπορούν να οδηγήσουν σε επιτάχυνση της αποκάλυψης σκανδάλων, της αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και της σύγκρουσης διαφορετικών πόλων στο εσωτερικό της ελληνικής ελίτ, που καθιστούν ακόμα πιο αδύνατο ένα σύστημα που ήδη αντιμετωπίζει βαθιά εσωτερική κρίση.
Αλλά βέβαια μόνο πολύ απλοϊκά μυαλά, που συγχέουν το αποτέλεσμα και το αίτιο, μπορούν να αποδώσουν μηχανικά τα «επεισόδια» σε δάκτυλο της CIA, όπως ορισμένοι λένε ή ψιθυρίζουν. Δεν έβαλε η CIA τον Βουλγαράκη ή τον Εφραίμ να κλέβουν! Είναι πολύ φυσικό ένας χώρος που πιέζεται να σπάει εκεί που είναι το αδύνατο σημείο του. Αν κάτι αποδεικνύει η πείρα της ελληνικής δεξιάς, είναι ότι είναι μακροχρόνια αδύνατο να ασκηθεί αποτελεσματική πολιτική υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων με την κοινωνία απέναντι, με νεοφιλελεύθερες πολιτικές και με ανοχή της οργιώδους διαφθοράς. Η καταστροφή κινδυνεύει βέβαια να ολοκληρωθεί στο άμεσο μέλλον όταν η ελληνική και κυπριακή αριστερά θα ανακαλύψουν την έκταση των συνεπειών της «αντιεθνικιστικής» ιδεοληψίας της, ότι δηλαδή είναι αδύνατο να προστατεύσεις δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, εν μέσω εθνικών ερειπίων. Από την εποχή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, η Ελλάδα μπόρεσε να αντισταθεί μόνο όταν το εθνικό και το κοινωνικό συνδυάστηκαν, με τέτοια παραδείγματα το ΕΑΜ στην κατοχή και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα στην πρώτη του περίοδο.
Ακόμα και στο Μπουένος ‘Αιρες, υπήρξαν νέοι που ένοιωσαν ότι κάτι πολύ ευρύτερο «παίζεται» στην Αθήνα. Υπουργοί της κυβέρνησης λέγεται ότι εισηγήθηκαν την κήρυξη εκτάκτου ανάγκης, ίσως σε συνεννόηση και με τον Νικολά Σαρκοζί, κέντρο σήμερα της ευρωπαϊκής «αντίδρασης». Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει «εργαστήριο» μεθόδων εξόδου από την κρίση, όπως και η Κύπρος εργαστήριο «μεταεθνικών», «μετακρατικών» πειραμάτων, που θα καταρρεύσουν, το πιθανότερο, μέσα στο αίμα των εθνοτικών συρράξεων που θα προκαλέσουν. Το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν καν πολιτικές δυνάμεις ή διανοούμενοι που να αντιλαμβάνονται την έκταση των προβλημάτων.
Το 1986, ο Μάνος Χατζιδάκις έγραφε για τους «νέους των Εξαρχείων»: «Η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμα μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος»...Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ότι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
Τα θυμηθήκαμε αυτά τα λόγια τις προάλλες, ακούγοντας τον αρχηγό του ελληνικού νεοφιλευθερισμού, πρώην Υπουργό της ΝΔ και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Στέφανο Μάνο να ζητάει χρήση στρατού για την επιβολή της τάξης. Θα την υποστηρίξουμε την πρόταση υπό έναν όρο μόνο, να μας πει ο κ. Μάνος πόσων φίλων του παιδιά έχουνε πάει στρατό και που ακριβώς υπηρέτησαν. Το γελοίο συναγωνίζεται επάξια το τραγικό σε μια Ελλάδα που θάβγαζε πολύ γέλιο, αν δεν ήταν για κλάματα. Μια Ελλάδα π.χ. που δεν τολμάει να εμφανίσει τις πανάκριβες φρεγάτες της στην Πάφο ή το Καστελλόριζο, τις στέλνει όμως στη ... Σομαλία να κυνηγήσουν πειρατές! Όπου οι «αρχιερείς» του «αντικρατισμού» δεν ζητάνε μόνο κρατική παρέμβαση στην οικονομία, αλλά και τον Στρατό στους δρόμους, ανταπαρατάσσοντας την υπευθυνότητα των οπαδών του Στάλιν στους «αριστεριστές» του ΣΥΡΙΖΑ! Πολύ προτού το Χάος εγκατασταθεί στους δρόμους των πόλεων μας, κατέκλυσε τα κεφάλια μας και ό,τι περιέχουν...
Αυτό που (θάπρεπε) να βλέπουμε μπροστά στα (ερμητικά κλειστά) μάτια μας, είναι αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις της ελληνικής νεολαίας μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι πιο εκτεταμένη και ενδεχομένως πιο «οργισμένη» από την, πολύ διαφορετική κατά τα άλλα, εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973. Το μίσος, η οργή της νεολαίας κατά του κράτους, του «συστήματος», των κοινωνικών «ηγεσιών», χτύπησε «κρεσέντο», τροφοδοτημένη από πλήρη ηθική χρεωκοπία και «απονομιμοποίηση» όλων των «ελίτ», και παντελή απουσία «κανονικών», «ειρηνικών» τρόπων αποτελεσματικής διεκδίκησης. Η κατάσταση πλησίασε, την Κυριακή και τη Δευτέρα, κοντά στο σημείο «κενού εξουσίας». Η κοινωνία, ιδίως τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, πέραν Κολωνακίου και Εκάλης, την κατανοεί και την υποστηρίζει, παρά την εύλογη αποδοκιμασία των βίαιων μορφών που προσέλαβε.
Η εξέγερση είναι ένα ακόμα «σύμπτωμα» βαθιάς, πολύπλευρης, «καθεστωτικής» κρίσης που πλήττει τον ελληνικό χώρο (Ελλάδα-Κύπρο), της οποίας ζούμε μόνο την αρχή και δεν έχει ορατή διέξοδο, ούτε καν περίγραμμα ιδεών πιθανής διεξόδου. Την καλύτερη απόδειξη ότι βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοια κρίση κι όχι συγκυριακό φαινόμενο, την προσφέρει ο τρόμος που κατέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ, αλάνθαστο πάντα «βαρόμετρο», όπως ξέρουμε από την Ιστορία, σε τέτοιες κρίσεις (‘Αρης 1943-45, «προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο» 1973-74, κυβέρνηση με ΝΔ 1989).
Δεν θα φάμε τον χρόνο του αναγνώστη συζητώντας ανοησίες, όπως αν πρέπει να καταστρέφονται μαγαζιά. Η εξέγερση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, του κράτους μας, της ηγεσίας μας, ημών των ιδίων. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη γελοιότητα από ένα κράτος που επιτρέπει σε αστυνομικούς να μετατρέπονται σε ατιμώρητους δολοφόνους πιτσιρικάδων και έχει εξουδετερώσει κάθε άλλο μηχανισμό απονομής έστω δικαιοσύνης ή αποτελεσματικής διεκδίκησης, αλλά θέλει μετά να τους «νουθετήσει», ότι δεν είναι σωστό να σπάμε βιτρίνες και να βάζουμε φωτιές. Καλώς είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι είναι βαρύ το πλήγμα στο κράτος δικαίου. Μόνο που δεν υπάρχει τέτοιο κράτος για να πληγεί. Πρόεδρο ίσως έχουμε, που είναι όμως η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη; Θα την ήξεραν, αν υπήρχε, οι συγγενείς των εργατών της Ρικομέξ και των ναυαγών του Σαμίνα.
Αγανάκτηση στα κανάλια. Σαράντα μετανάστες κάνανε πλιάτσικο στον Κωτσόβολο. Αυτοί τουλάχιστο έχουνε ανάγκη. Οι Υπουργοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι-φίρμες του υποκόσμου, προστάτες νυχτερινών κέντρων-θαμώνες «τηλεπαράθυρων», οι Πρυτάνεις-κλέφτες, οι δεσποτάδες-απατεώνες, οι ιδιοκτήτες των θηριωδών τζιπ που «αγκομαχάνε» στα κολωνακιώτικα «σοκάκια», αυτοί που παρελαύνουν χρόνια στις τηλεοράσεις μας, πρωταγωνιστώντας σε μια κοινωνία απόλυτης σήψης και παρακμής, τι ανάγκη έχουνε, γιατί κλέβουν; Το κράτος και οι «ταγοί» της κοινωνίας κατέρρευσαν ηθικά πολύ προτού γίνουν οι «κουκουλοφόροι» είδωλο μιας όλο και διευρυνόμενης μερίδας της νεολαίας.
Μα είναι, λέει, το κίνημα μηδενιστικό, βίαιο, αδιέξοδο, τυφλή βία. Αλήθεια όλα αυτά. Το κίνημα είναι προϊόν της ίδιας κοινωνίας που έβγαλε τον Βουλγαράκη και τον Εφραίμ, τα λαμόγια της Σοφοκλέους και τους προστάτες των Ζωνιανών. Θα είμαστε δηλαδή περισσότερο ικανοποιημένοι, αν οι πιτσιρικάδες, αντί να καίνε τράπεζες, ακολουθούσαν το κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο του λαμόγιου ή της πουτάνας που εμπέμπει η τηλεόραση και η ιθύνουσα τάξη μας; ‘Η περιμέναμε να βγουν στους δρόμους έτοιμοι, όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία, με πλήρες πολιτικο-ιδεολογικό πρόγραμμα και ενσυνείδητη πειθαρχία, σε μια κοινωνία της οποίας τόσοι πανεπιστημιακοί ασχολούνται «να τα πιάνουν», αντί νάναι πνευματική ηγεσια της κοινωνίας; Είδατε καμμιά σοβαρή συζήτηση για οποιοδήποτε πρόβλημα της χώρας; Ακούσατε καμμιά ιδέα, πρόταση, συζήτηση βρε αδερφέ, για φοροδιαφυγή, παραοικονομία, διαφθορά ενός απέραντου «λαμογιστάν-εργολαβιστάν-ρουσφετιστάν», που διαιωνίζει την κυριαρχία του πίσω από διάφορους ιδεολογικούς μανδύες; Συζήτησε κανείς σοβαρά για εξωτερική πολιτική, μετανάστευση, απονομή δικαιοσύνης ή την εγκληματικά ιδιοτελή άσκηση ιατρικής; Διακρίνατε τίποτα στην ακατάσχετη λογοδιάρροια κουφών πολιτικών; Στον κόσμο τους, μοιάζουν να παλεύουν πάνω στην κρούστα μιας παγωμένης λίμνης που ετοιμάζεται να τους καταπιεί, κι εμάς μαζί τους.
Βρίσκω μάλλον διασκεδαστικό το μίσος κατά του Αλαβάνου. ‘Εχω χρόνια να ακούσω τόσο οργισμένους πολιτικούς εναντίον συναδέλφου τους. Τι δηλώσεις νομιμοφροσύνης του ζητάνε, τι μαθήματα αριστερωσύνης είναι πρόθυμοι να του δώσουν. Συντηρητικότατοι κατά τα άλλα άνθρωποι τον καλούν να παραδειγματισθεί από τη στάση του ΚΚΕ, κόμματος που δηλώνει οπαδός του «μαρξισμού-λενινισμού» και της «δικτατορίας του προλεταριάτου»! Θα σταματήσουν άραγε οι ταραχές, αν προστεθεί κι ο Αλαβάνος στον χορό των «αγανακτισμένων»; ‘Η μήπως θα επιταχύνει απλώς κι αυτός, έστω λίγο, τον ορατό πλέον κίνδυνο να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, να σπρώξει κι αυτός ένα κομμάτι της νεολαίας σε πολύ επκίνδυνες γα την ίδια και για τη χώρα ατραπούς, μια βέβαιη μεσοπρόθεσμη προοπτική, αν παγιωθεί το απόλυτο χάσμα «επίσημης κοινωνίας» και μερίδας της νεολαίας. Για να σταματήσει η «επέλαση» των «κουκουλοφόρων» και των «μη ιδεών» τους, θάπρεπε νάχει άλλους «ήρωες» η νεολαία και θάπρεπε να υπάρχουν ιδέες για την ριζική αναμόρφωση αυτής εδώ της κοινωνίας. ‘Οχι μόνο δεν υπάρχουν, ούτε τη κουβέντα δεν θέλουμε να ανοίξουμε.
Αναδημοσίευση από infognomonpolitics.blogspot.com
Η μεγάλη εξέγερση της ελληνικής νεολαίας έχει ως άμεση αιτία την αστυνομική βία, η σημασία της όμως είναι πολύ ευρύτερη. Η νεολαία, ιδίως σε μια χώρα με την πολιτικότητα και τις εξεγερσιακές παραδόσεις των Ελλήνων, δεν είναι παρά το «καναρίνι του ανθρακωρύχου», που ειδοποιεί πριν από όλους για το μεθάνιο στις στοές και την επικείμενη έκρηξη. Δεν θα μπορούσε να σημειωθεί αν δεν συνέτρεχαν ταυτόχρονα η μεγάλη κρίση του ελληνικού «συστήματος» (κράτος, κοινωνία, οικονομία), η εξάντληση ενδεχομένως του «κλεπτοκρατικού» τρόπου συσσώρευσης που ιστορικά χαρακτηρίζει τον ελληνικό καπιταλισμό και της ιδεολογίας και νοοτροπίας που τον συνοδεύει, αλλά και η εμφάνιση της σοβαρότερης διεθνούς οικονομικής κρίσης μετά το...1929.
Πιθανώς, οι αντιφάσεις του συστήματος συνδυάζονται εδώ και με τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται ο ελληνικός χώρος, πίεση υπό την οποία απειλείται επίσης με κατάρρευση, καθιστώντας έτσι Ελλάδα και Κύπρο «αδύναμους κρίκους» του ευρωπαϊκού συστήματος. Οι αυτοκρατορικές πολιτικές στην περιοχή μας έχουν φτάσει σε ωρίμανση. Ο «διεθνής παράγων» (η Αυτοκρατορία) θέλουν λύση του κυπριακού (με τη διάλυση του κυπριακού κράτους και επαναφορά του σχεδίου Ανάν) για να προχωρήσει η πολιτική διεύρυνσης προς Τουρκία, ενώ απαιτούν επίλυση του μακεδονικού, αναγνώριση του Κοσόβου, ανατροπή της ελληνορωσικής προσέγγισης για να προχωρήσει η πολιτική τους στα Βαλκάνια. Όπως ο Χίτλερ αναγκάστηκε να καθυστερήσει στην περιοχή μας, προτού επιτεθεί στη Ρωσία, έτσι και η εκκαθάριση των βαλκανικών «εκκρεμοτήτων» είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της αντιρωσικής καμπάνιας. Ο γράφων έχει προβλέψει από αυτές εδώ τις στήλες, ότι αυτοί οι παράγοντες μπορούν να οδηγήσουν σε επιτάχυνση της αποκάλυψης σκανδάλων, της αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και της σύγκρουσης διαφορετικών πόλων στο εσωτερικό της ελληνικής ελίτ, που καθιστούν ακόμα πιο αδύνατο ένα σύστημα που ήδη αντιμετωπίζει βαθιά εσωτερική κρίση.
Αλλά βέβαια μόνο πολύ απλοϊκά μυαλά, που συγχέουν το αποτέλεσμα και το αίτιο, μπορούν να αποδώσουν μηχανικά τα «επεισόδια» σε δάκτυλο της CIA, όπως ορισμένοι λένε ή ψιθυρίζουν. Δεν έβαλε η CIA τον Βουλγαράκη ή τον Εφραίμ να κλέβουν! Είναι πολύ φυσικό ένας χώρος που πιέζεται να σπάει εκεί που είναι το αδύνατο σημείο του. Αν κάτι αποδεικνύει η πείρα της ελληνικής δεξιάς, είναι ότι είναι μακροχρόνια αδύνατο να ασκηθεί αποτελεσματική πολιτική υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων με την κοινωνία απέναντι, με νεοφιλελεύθερες πολιτικές και με ανοχή της οργιώδους διαφθοράς. Η καταστροφή κινδυνεύει βέβαια να ολοκληρωθεί στο άμεσο μέλλον όταν η ελληνική και κυπριακή αριστερά θα ανακαλύψουν την έκταση των συνεπειών της «αντιεθνικιστικής» ιδεοληψίας της, ότι δηλαδή είναι αδύνατο να προστατεύσεις δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, εν μέσω εθνικών ερειπίων. Από την εποχή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, η Ελλάδα μπόρεσε να αντισταθεί μόνο όταν το εθνικό και το κοινωνικό συνδυάστηκαν, με τέτοια παραδείγματα το ΕΑΜ στην κατοχή και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα στην πρώτη του περίοδο.
Ακόμα και στο Μπουένος ‘Αιρες, υπήρξαν νέοι που ένοιωσαν ότι κάτι πολύ ευρύτερο «παίζεται» στην Αθήνα. Υπουργοί της κυβέρνησης λέγεται ότι εισηγήθηκαν την κήρυξη εκτάκτου ανάγκης, ίσως σε συνεννόηση και με τον Νικολά Σαρκοζί, κέντρο σήμερα της ευρωπαϊκής «αντίδρασης». Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει «εργαστήριο» μεθόδων εξόδου από την κρίση, όπως και η Κύπρος εργαστήριο «μεταεθνικών», «μετακρατικών» πειραμάτων, που θα καταρρεύσουν, το πιθανότερο, μέσα στο αίμα των εθνοτικών συρράξεων που θα προκαλέσουν. Το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν καν πολιτικές δυνάμεις ή διανοούμενοι που να αντιλαμβάνονται την έκταση των προβλημάτων.
Το 1986, ο Μάνος Χατζιδάκις έγραφε για τους «νέους των Εξαρχείων»: «Η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμα μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος»...Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ότι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
Τα θυμηθήκαμε αυτά τα λόγια τις προάλλες, ακούγοντας τον αρχηγό του ελληνικού νεοφιλευθερισμού, πρώην Υπουργό της ΝΔ και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Στέφανο Μάνο να ζητάει χρήση στρατού για την επιβολή της τάξης. Θα την υποστηρίξουμε την πρόταση υπό έναν όρο μόνο, να μας πει ο κ. Μάνος πόσων φίλων του παιδιά έχουνε πάει στρατό και που ακριβώς υπηρέτησαν. Το γελοίο συναγωνίζεται επάξια το τραγικό σε μια Ελλάδα που θάβγαζε πολύ γέλιο, αν δεν ήταν για κλάματα. Μια Ελλάδα π.χ. που δεν τολμάει να εμφανίσει τις πανάκριβες φρεγάτες της στην Πάφο ή το Καστελλόριζο, τις στέλνει όμως στη ... Σομαλία να κυνηγήσουν πειρατές! Όπου οι «αρχιερείς» του «αντικρατισμού» δεν ζητάνε μόνο κρατική παρέμβαση στην οικονομία, αλλά και τον Στρατό στους δρόμους, ανταπαρατάσσοντας την υπευθυνότητα των οπαδών του Στάλιν στους «αριστεριστές» του ΣΥΡΙΖΑ! Πολύ προτού το Χάος εγκατασταθεί στους δρόμους των πόλεων μας, κατέκλυσε τα κεφάλια μας και ό,τι περιέχουν...
Αυτό που (θάπρεπε) να βλέπουμε μπροστά στα (ερμητικά κλειστά) μάτια μας, είναι αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις της ελληνικής νεολαίας μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι πιο εκτεταμένη και ενδεχομένως πιο «οργισμένη» από την, πολύ διαφορετική κατά τα άλλα, εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1973. Το μίσος, η οργή της νεολαίας κατά του κράτους, του «συστήματος», των κοινωνικών «ηγεσιών», χτύπησε «κρεσέντο», τροφοδοτημένη από πλήρη ηθική χρεωκοπία και «απονομιμοποίηση» όλων των «ελίτ», και παντελή απουσία «κανονικών», «ειρηνικών» τρόπων αποτελεσματικής διεκδίκησης. Η κατάσταση πλησίασε, την Κυριακή και τη Δευτέρα, κοντά στο σημείο «κενού εξουσίας». Η κοινωνία, ιδίως τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, πέραν Κολωνακίου και Εκάλης, την κατανοεί και την υποστηρίζει, παρά την εύλογη αποδοκιμασία των βίαιων μορφών που προσέλαβε.
Η εξέγερση είναι ένα ακόμα «σύμπτωμα» βαθιάς, πολύπλευρης, «καθεστωτικής» κρίσης που πλήττει τον ελληνικό χώρο (Ελλάδα-Κύπρο), της οποίας ζούμε μόνο την αρχή και δεν έχει ορατή διέξοδο, ούτε καν περίγραμμα ιδεών πιθανής διεξόδου. Την καλύτερη απόδειξη ότι βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοια κρίση κι όχι συγκυριακό φαινόμενο, την προσφέρει ο τρόμος που κατέλαβε την ηγεσία του ΚΚΕ, αλάνθαστο πάντα «βαρόμετρο», όπως ξέρουμε από την Ιστορία, σε τέτοιες κρίσεις (‘Αρης 1943-45, «προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο» 1973-74, κυβέρνηση με ΝΔ 1989).
Δεν θα φάμε τον χρόνο του αναγνώστη συζητώντας ανοησίες, όπως αν πρέπει να καταστρέφονται μαγαζιά. Η εξέγερση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, του κράτους μας, της ηγεσίας μας, ημών των ιδίων. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη γελοιότητα από ένα κράτος που επιτρέπει σε αστυνομικούς να μετατρέπονται σε ατιμώρητους δολοφόνους πιτσιρικάδων και έχει εξουδετερώσει κάθε άλλο μηχανισμό απονομής έστω δικαιοσύνης ή αποτελεσματικής διεκδίκησης, αλλά θέλει μετά να τους «νουθετήσει», ότι δεν είναι σωστό να σπάμε βιτρίνες και να βάζουμε φωτιές. Καλώς είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι είναι βαρύ το πλήγμα στο κράτος δικαίου. Μόνο που δεν υπάρχει τέτοιο κράτος για να πληγεί. Πρόεδρο ίσως έχουμε, που είναι όμως η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη; Θα την ήξεραν, αν υπήρχε, οι συγγενείς των εργατών της Ρικομέξ και των ναυαγών του Σαμίνα.
Αγανάκτηση στα κανάλια. Σαράντα μετανάστες κάνανε πλιάτσικο στον Κωτσόβολο. Αυτοί τουλάχιστο έχουνε ανάγκη. Οι Υπουργοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι-φίρμες του υποκόσμου, προστάτες νυχτερινών κέντρων-θαμώνες «τηλεπαράθυρων», οι Πρυτάνεις-κλέφτες, οι δεσποτάδες-απατεώνες, οι ιδιοκτήτες των θηριωδών τζιπ που «αγκομαχάνε» στα κολωνακιώτικα «σοκάκια», αυτοί που παρελαύνουν χρόνια στις τηλεοράσεις μας, πρωταγωνιστώντας σε μια κοινωνία απόλυτης σήψης και παρακμής, τι ανάγκη έχουνε, γιατί κλέβουν; Το κράτος και οι «ταγοί» της κοινωνίας κατέρρευσαν ηθικά πολύ προτού γίνουν οι «κουκουλοφόροι» είδωλο μιας όλο και διευρυνόμενης μερίδας της νεολαίας.
Μα είναι, λέει, το κίνημα μηδενιστικό, βίαιο, αδιέξοδο, τυφλή βία. Αλήθεια όλα αυτά. Το κίνημα είναι προϊόν της ίδιας κοινωνίας που έβγαλε τον Βουλγαράκη και τον Εφραίμ, τα λαμόγια της Σοφοκλέους και τους προστάτες των Ζωνιανών. Θα είμαστε δηλαδή περισσότερο ικανοποιημένοι, αν οι πιτσιρικάδες, αντί να καίνε τράπεζες, ακολουθούσαν το κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο του λαμόγιου ή της πουτάνας που εμπέμπει η τηλεόραση και η ιθύνουσα τάξη μας; ‘Η περιμέναμε να βγουν στους δρόμους έτοιμοι, όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία, με πλήρες πολιτικο-ιδεολογικό πρόγραμμα και ενσυνείδητη πειθαρχία, σε μια κοινωνία της οποίας τόσοι πανεπιστημιακοί ασχολούνται «να τα πιάνουν», αντί νάναι πνευματική ηγεσια της κοινωνίας; Είδατε καμμιά σοβαρή συζήτηση για οποιοδήποτε πρόβλημα της χώρας; Ακούσατε καμμιά ιδέα, πρόταση, συζήτηση βρε αδερφέ, για φοροδιαφυγή, παραοικονομία, διαφθορά ενός απέραντου «λαμογιστάν-εργολαβιστάν-ρουσφετιστάν», που διαιωνίζει την κυριαρχία του πίσω από διάφορους ιδεολογικούς μανδύες; Συζήτησε κανείς σοβαρά για εξωτερική πολιτική, μετανάστευση, απονομή δικαιοσύνης ή την εγκληματικά ιδιοτελή άσκηση ιατρικής; Διακρίνατε τίποτα στην ακατάσχετη λογοδιάρροια κουφών πολιτικών; Στον κόσμο τους, μοιάζουν να παλεύουν πάνω στην κρούστα μιας παγωμένης λίμνης που ετοιμάζεται να τους καταπιεί, κι εμάς μαζί τους.
Βρίσκω μάλλον διασκεδαστικό το μίσος κατά του Αλαβάνου. ‘Εχω χρόνια να ακούσω τόσο οργισμένους πολιτικούς εναντίον συναδέλφου τους. Τι δηλώσεις νομιμοφροσύνης του ζητάνε, τι μαθήματα αριστερωσύνης είναι πρόθυμοι να του δώσουν. Συντηρητικότατοι κατά τα άλλα άνθρωποι τον καλούν να παραδειγματισθεί από τη στάση του ΚΚΕ, κόμματος που δηλώνει οπαδός του «μαρξισμού-λενινισμού» και της «δικτατορίας του προλεταριάτου»! Θα σταματήσουν άραγε οι ταραχές, αν προστεθεί κι ο Αλαβάνος στον χορό των «αγανακτισμένων»; ‘Η μήπως θα επιταχύνει απλώς κι αυτός, έστω λίγο, τον ορατό πλέον κίνδυνο να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, να σπρώξει κι αυτός ένα κομμάτι της νεολαίας σε πολύ επκίνδυνες γα την ίδια και για τη χώρα ατραπούς, μια βέβαιη μεσοπρόθεσμη προοπτική, αν παγιωθεί το απόλυτο χάσμα «επίσημης κοινωνίας» και μερίδας της νεολαίας. Για να σταματήσει η «επέλαση» των «κουκουλοφόρων» και των «μη ιδεών» τους, θάπρεπε νάχει άλλους «ήρωες» η νεολαία και θάπρεπε να υπάρχουν ιδέες για την ριζική αναμόρφωση αυτής εδώ της κοινωνίας. ‘Οχι μόνο δεν υπάρχουν, ούτε τη κουβέντα δεν θέλουμε να ανοίξουμε.
Αναδημοσίευση από infognomonpolitics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου