Ακόμη και η πιο σταθερή Δημοκρατία μπορεί να βρεθεί ξαφνικά αντιμέτωπη με την απολυταρχική εκτροπή, εάν χτυπηθεί από μια ιστορικών διαστάσεων οικονομική κρίση. Την εκτίμηση αυτή ενισχύει μια όχι και τόσο γνωστή ιστορία από την Αμερική της θυελλώδους δεκαετίας του 1930.
Στις 22 Αυγούστου 1934, ενάμιση χρόνο μετά την έναρξη του περίφημου New Deal από τον πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ, δύο πρώην στρατιωτικοί συναντήθηκαν στο ξενοδοχείο Bellevue, στη Φιλαδέλφεια. Ο πρώτος εξ αυτών ήταν ο Σμέντλι Ντάρλινγκτον Μπάτλερ, απόστρατος στρατηγός, δις παρασημοφορημένος από το Κογκρέσο των ΗΠΑ και γνωστός Ρεπουμπλικανός. Ο δεύτερος ήταν ο βετεράνος αξιωματικός του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Τζέραλντ Μακγκουάιρ, ο οποίος, μετά την αποστράτευσή του, είχε στραφεί στη Γουόλ Στριτ. Μιλώντας εξ ονόματος ομάδας μεγάλων επιχειρηματιών, ο Μακγκουάιρ πρότεινε στον Μπάτλερ μια πολύ φιλόδοξη «δουλειά»: να οργανώσει στρατό και να καταλάβει, με φασιστικό πραξικόπημα, τον... Λευκό Οίκο!
Εκείνη την εποχή, ο Χίτλερ είχε λίγο καιρό στην εξουσία και ο φασισμός μπορούσε να επιδείξει ελκυστικά, για τον επιχειρηματικό κόσμο, αποτελέσματα ως προς τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, έχοντας συντρίψει το εργατικό κίνημα. Μεγάλες αμερικανικές επιχειρήσεις, όπως η General Motors και η ΙΒΜ, συνεργάζονταν άριστα με τα φασιστικά καθεστώτα. Αντιθέτως, ο Ρούσβελτ εθεωρείτο από ισχυρή μερίδα του αμερικανικού κεφαλαίου προδότης της τάξης του. Ο προκάτοχός του, Ρεπουμπλικανός πρόεδρος Χέρμπερτ Χούβερ, καυτηρίαζε «το ταξικό μίσος που προπαγάνδιζε ο Λευκός Οίκος».
Ο Μακγκουάιρ ανέφερε στον Μπάτλερ πολλά βαριά ονόματα, τα οποία ήταν έτοιμα να στηρίξουν, με χρήματα και διασυνδέσεις, το κίνημά του: μεταξύ άλλων, αναφέρθηκαν ο τραπεζίτης Ρόμπερτ Κλαρκ, ο χρηματιστής Γκρέισον Μέρφι, οι διευθυντές των Morgan Guaranty, Goodyear, Anaconda, Bethlehem και ο Δημοκρατικός υποψήφιος στις εκλογές του 1924, Τζον Ντέιβις. Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκρότηση, από τον Μπάτλερ, φιλοφασιστικού δικτύου στρατιωτικών κατά το πρότυπο της γαλλικής Croix de Feu. Με τον μυστικό στρατό υπό τις διαταγές του, ο Μπάτλερ θα ζητούσε από τον Ρούσβελτ να τον διορίσει (παντοδύναμο) υπουργό Γενικών Υποθέσεων και να περιοριστεί σε διακοσμητικό ρόλο, επικαλούμενος «λόγους υγείας». Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με αυτό που είχε κάνει ο Μουσολίνι με τον βασιλιά της Ιταλίας. Αν ο Ρούσβελτ απέρριπτε τον εκβιασμό, ο Μπάτλερ θα τον ανέτρεπε.
Ωστόσο, ο παλαίμαχος στρατηγός, αντί να οργανώσει τους πραξικοπηματίες, πήγε και τα είπε όλα, χαρτί και καλαμάρι, στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του Κογκρέσου. Η επιτροπή διερεύνησε την υπόθεση και αποδέχθηκε τη βασιμότητα των καταγγελιών του Μπάτλερ.
Ιnfo
- Emmanuel Todd, «Apres la democratie», Gallimard, 2008.
- Τζόελ Μπάκαν, «The Corporation: Το παθολογικό κυνήγι των εταιρειών για κέρδος και εξουσία», ΚΨΜ, 2007.
- Δημήτρης Στούμπος, «Οδηγίες για… φωτιές στην πόλη από τον Φρ. Κοσίγκα», ΑΥΓΗ, 17/12/2008.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου