Αντιπροτάσεις πολιτών

Tου Χρήστου Γιανναρά

Ερώτημα, συχνό στις δημοσκοπήσεις, ποικιλότροπα διατυπωμένο: Ποιο κόμμα, από τα υπάρχοντα στην Ελλάδα σήμερα, θα μπορούσε να πετύχει ανάκαμψη της παρακμιακής αποσύνθεσης που μαστίζει τη χώρα; Και ένα ποσοστό 75 έως 85% των ψηφοφόρων απαντάει σταθερά: κανένα.

Ομως, η απερίφραστα βεβαιωμένη ανυποληψία όλων των κομμάτων παραμένει άγονη, δεν παράγει την παραμικρή κοινωνική δυναμική. Εντεχνα οι «επικοινωνιολόγοι» των κομμάτων, συνεπικουρούμενοι από τους κουκουλοφόρους του «επαναστατικού» τραμπουκισμού, σπέρνουν τον φόβο της «ακυβερνησίας», του χάους. Ετσι, οι ψηφοφόροι πειθαρχούν την ψήφο τους στη λογική της επιλογής του μη χείρονος, λογική του δικομματισμού.

Αυτή η λογική δεν διαιωνίζει απλώς την παρακμιακή διάλυση, την επιτείνει καταιγιστικά. Οι συντεχνίες στυγνής και στεγανής ιδιοτέλειας, οι υποδυόμενες τα πολιτικά κόμματα, αποθρασύνονται. Κραυγαλέα δείγματα αδιάντροπης αποθράσυνσης είναι η συνεχώς διευρυνόμενη οικογενειοκρατία στο κοινοβούλιο και στους υπουργικούς θώκους, η κατάφωρη πια «διαπλοκή» της εκάστοτε κυβέρνησης με «νταβατζήδες» και «λαμόγια», η αδιαμαρτύρητα αποδεκτή επιβασία στις αρχηγίες των κομμάτων φανερά ανίκανων ή εξόφθαλμα μειονεκτικών ή προκλητικά ιταμών ηγητόρων. Κορύφωμα αποθράσυνσης και η αναίδεια των σοσιαλεπώνυμων που επέβαλαν μεθοδικά στην Ελλάδα «κοινωνικό μετασχηματισμό» αδίστακτου αμοραλισμού, κομματικό κράτος ισοπεδωτικής αναξιοκρατίας. Και με διάλειμμα πενταετίας εμφανίζονται τώρα οι ίδιοι να επαγγέλλονται «σωτηρία» της χώρας και «ανάκαμψη»!

Αν η κοινή πείρα, καταγεγραμμένη στις δημοσκοπήσεις, επιβεβαιώνει τις παραπάνω διαπιστώσεις, τότε είναι σαφής η ανάγκη κάποιου δρομοδείχτη που να προσανατολίσει σε γόνιμη κατεύθυνση την ατελέσφορη ώς τώρα δυσφορία για τα υπάρχοντα κόμματα. Να εντοπίσουμε ποια μπορεί να είναι η αντιπρότασή μας των πολιτών στην καλοστημένη από τις κομματικές συντεχνίες εξαπάτησή μας.

Να διατυπωθούν προτάσεις, να αντιπαρατεθούν απόψεις. Πολύ συγκεκριμένα: Ποιο θα θέλαμε να είναι το πρόγραμμα ενός υγιούς πολιτικού σχηματισμού – αν η λέξη «υγιής» ορίζει προϋποθέσεις ανιδιοτέλειας, ετοιμότητα ρήξεων, θυσιαστικό κοινωνιοκεντρισμό και φιλοπατρία. Τι προτείνουμε ως επιτελική στρατηγική, ποια ιεράρχηση προτεραιοτήτων, ποια τελεσφόρα σε επιπτώσεις μέτρα που αν προηγηθούν, θα ακολουθήσει υποχρεωτικά η διαρραγή των επόμενων κρίκων στην αλυσίδα των δεσμών μας.

Παράδειγμα: Ο υγιής πολιτικός φορέας που θα σκοπεύσει στην ανάκαμψη της χώρας, πρέπει πρωταρχικά να έχει εξασφαλίσει τα νώτα του: Να έχει εδραιώσει τη δυνατότητα πραγμάτωσης του δημοκρατικά εγκεκριμένου στόχου του, δυνατότητα να επιβάλει τους όρους λειτουργίας της δημοκρατίας. Αυτό θα σήμαινε έμπρακτα: να ξεκινήσει το εγχείρημα της ανάκαμψης με θεσμική ριζική αλλαγή των προϋποθέσεων λειτουργίας των ΜΜΕ και με συνεπή αποκομματικοποίηση, εκ βάθρων ανασύνταξη, της αστυνομίας.

Η πρώτη κατασφάλιση θα απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση από μηδενική βάση της εκχώρησης τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών συχνοτήτων σε ιδιώτες. Οι συχνότητες είναι κοινωνικός πλούτος, όπως ο αέρας και το νερό. Δεν μπορούν να τις ιδιοποιούνται μεγιστάνες του πλούτου για να εκβιάζουν τους διαχειριστές της εξουσίας και τα κόμματα αλλοτριώνοντας την πληροφόρηση σε προπαγάνδα και την ψυχαγωγία σε μεθοδική εξηλιθίωση της μάζας – σε ηθικό και αισθητικό εκβαρβαρισμό της. Ανάκαμψη από την παρακμιακή κατρακύλα δεν νοείται χωρίς κοινωνικό έλεγχο της τηλεόρασης από Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο συγκροτημένο με την υψηλότερη ανθρώπινη ποιότητα που διαθέτει η ελληνική κοινωνία και παντοδύναμο.

Δεύτερη προοιμιακή κατασφάλιση: να αποκτήσει το «άστυ» και σύνολη η χώρα «φύλακες» της έννομης ελευθερίας, αστυνομία ικανή να προστατεύει τόσο τον πολίτη όσο και τους θεσμούς από την ανομία, το έγκλημα, την ψυχανώμαλη παραβατικότητα, τους γκανγκστερικούς εκβιασμούς των τάχα συνδικαλιστών. Να μην υποχρεώνεται η εκάστοτε κυβέρνηση να διαπραγματεύεται το εγκεκριμένο από τον λαό πολιτικό της πρόγραμμα ικετεύοντας για «διάλογο» τις φασιστοειδείς κοινοβουλευτικές ή εξωκοινοβουλευτικές μειοψηφίες. Αποκομματικοποίηση της αστυνομίας σημαίνει: να μην μπορεί ο πασοκτζής αξιωματικός να σαμποτάρει τις εντολές του νεοδημοκράτη προϊσταμένου του ή το ανάπαλιν, ούτε να εγκαταλείπεται έρμαιο της εκδίκησης των κακοποιών ο αστυνομικός, που δίχως νομική προστασία, καταθέτει για τη δράση τους στο δικαστήριο.

Με εξασφαλισμένα τα νώτα του ένας υγιής πολιτικός σχηματισμός θα μπορέσει να τολμήσει την επανοικοδόμηση κοινωνικού κράτους: να αποκαταστήσει ιεαρχική αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα. Εστω και μόνο για το έγκλημα της κατάργησης κάθε ελέγχου, κάθε αξιολογικής κρίσης, κάθε πειθαρχικής δικαιοκρισίας σε οποιαδήποτε πτυχή του κρατικού οργανισμού και του κοινωνικού βίου, το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε καταδικαστεί από τους πολίτες σε οριστική εξαφάνιση από την πολιτική σκηνή. Το ίδιο και η Νέα Δημοκρατία για την εσκεμμένη αποδοχή (και αξιοποίηση) προϊόντων του στυγερού αυτού εγκλήματος.

Η αποκατάσταση ιεραρχικής αξιοκρατίας, αξιολογικού και πειθαρχικού ελέγχου των λειτουργών του κράτους, θα συνδεθεί με κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες ποιότητας της προσφοράς, αν κατατείνει στον συνεπή χωρισμό του κράτους από την εκάστοτε κομματική κυβέρνηση. Οι υπηρεσίες του κράτους να υπηρετούν το πολιτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, αλλά η κομματική καμαρίλα να μην μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος. Και αν οι κρατικοί λειτουργοί αποκατασταθούν στη διαχείριση των κοινωνικών (υπερκομματικών) ευθυνών τους, θα είναι αυτονόητο να επιβληθεί με αυστηρότατη νομοθεσία η απεξάρτηση του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού από τα κόμματα. Είναι και στοιχειώδης όρος δημοκρατίας αυτή η απεξάρτηση. Οπως και η εφαρμογή των συνταγματικών περιορισμών του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού, του δικαιώματος απεργίας των κρατικών λειτουργών.

Μετά από όλα αυτά θα είναι η ώρα για να προχωρήσει ο υγιής πολιτικός σχηματισμός σε μια ριζοσπαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Βασικοί άξονες δεν μπορεί παρά να είναι, εδώ που έχουμε φτάσει, η επανάκριση του διδακτικού προσωπικού όλων των βαθμίδων στα πανεπιστήμια από σώματα αξιολογητών, εντόπιων και αλλοδαπών, άκρας αμεροληψίας. Επανάκριση, επίσης, με σύστημα πολλαπλών, γενικών και κατά ειδικότητα εξετάσεων, όλων των διδασκόντων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ιεράρχησή τους σε βαθμίδες ευθύνης.

Θα έρθει ύστερα η σειρά για ανάλογες εκ θεμελίων ανακατατάξεις στον τομέα της οικονομίας, της υγείας, της διπλωματίας, της αυτοδιοίκησης, της αγροτικής πολιτικής, τομέα κάθε υπουργείου. Με μέτρο πάντοτε την αξιολόγηση της ανθρώπινης ποιότητας και της δημιουργικής αποτελεσματικότητας στη λειτουργία του κράτους. Οσοι πολίτες έχουν συγκεκριμένες προτάσεις, εξειδικευμένες, να αντιτάξουν στη σημερινή παρακμιακή αποσύνθεση, ας το κάνουν.

Ισως με μόνη την απαίτηση του αληθινού, η ψεύτικη χαρτοκοπτική να καταρρέει από μόνη της.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 5/4/2009