Αντίσταση στη... διαπασών

Ο Αλβανός γίνεται έγκυρος επιχειρηματίας, το προστατευμένο κοριτσάκι της Εκάλης γίνεται τσαμπουκαλεμένο μαγκάκι της οδού Μεσολογγίου, ο παλαιός καλός αναρχικός διώχνει τους νεόφερτους ψευδοαναρχικούς, ο κύπριος ξενοδόχος «σπάει» τις τιμές και κάνει τους γιαπωνέζους τουρίστες καλύτερους φίλους της πλατείας. Ακόμη, ο παλαιός τρόφιμος των φυλακών γίνεται διοργανωτής πολιτιστικών εκδηλώσεων και το οικόπεδο που ήθελε για πάρκινγκ ΙΧ των πρώην μεγαλοστελεχών του το ΠαΣοΚ γίνεται το σημείο συνάντησης της εφηβικής αναζήτησης που κατεβαίνει απ' όλες τις γειτονιές της πόλης για να ζήσει τον μύθο της πλατείας.

Ολα αυτά και άλλα πολλά σε μια πλατεία Εξαρχείων που συνεχώς, σαν φίδι που αλλάζει δέρμα, μεταμορφώνεται καθημερινά, αλλάζει φυλές, ανοίγει και κλείνει (ενίοτε και με μολότοφ) καταστήματα κρατώντας ελάχιστα σταθερά: τη «Ροζαλία» και το «Φλοράλ», το σινέ «Ριβιέρα», τα δύο περίπτερά της, το άγαλμα με τους έρωτες και δύο-τρία πράγματα ακόμη. Μια βραδινή περιήγηση μας φανερώνει σημάδια των αλλαγών που έφερε η κρίση, αλλά και όσων στοιχείων παραμένουν σταθερά να χαρακτηρίζουν την πλατεία Εξαρχείων, το πιο αμφιλεγόμενο ελληνικό έδαφος μετά τη Μεταπολίτευση και μάλιστα με τη σφραγίδα του... Στέιτ Ντιπάρτμεντ!

Δυνατή μουσική, κάμπριο και μαφία

Υπάρχουν νύχτες πολλές που η πλατεία γεμίζει μουσική, κάποτε με εθελοντές djs, άλλοτε με μουσικά συγκροτήματα, πάντοτε όμως με δυνατή μουσική και μάλιστα στη διαπασών: «Θέλουμε με τη δυνατή μουσική και τα μουσικά χάπενινγκ να διώξουμε από την πλατεία τους πρεζάκηδες, τους λαθρέμπορους και την αλβανική μαφία» εξήγησε ένας από τους διοργανωτές ανάλογης αυτοσχέδιας μουσικής εκδήλωσης.

Τι εκδήλωση δηλαδή; Η μουσική ήταν όλη τη νύχτα στη διαπασών, αλλά έβλεπες ταυτόχρονα μέσα στην πλατεία την πιτσιρικαρία να παίζει και μπάλα, να πίνει μπίρες και να σχηματίζει πηγαδάκια με θέμα συζήτησης όχι τις κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση αναρχικών κρατουμένων στον Κορυδαλλό και στον Αυλώνα (όπως έγραφαν οι αφίσες των αντιεξουσιαστών σ' όλη τη γειτονιά), αλλά για οτιδήποτε κάποιος μπορεί να φανταστεί, πλην πολιτικής! Τη νύχτα στην πλατεία η πολιτική συζήτηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Και πώς να υπάρχει, τη στιγμή που ένα μέρος της καταλαμβάνεται από τις 11 και μετά από νεαρούς και νεαρές κυρίως των βορείων προαστίων, που αφήνουν τα Mini Cooper, τα κάμπριο BMW και Audi στα πάρκινγκ, όχι των Εξαρχείων (εκεί υπάρχει κίνδυνος να τα... σπάσουν), αλλά στα γύρω από την οδό Ακαδημίας, και σε λίγα λεπτά βρίσκονται στις καφετέριες της πλατείας.

Τις βλέπεις, συνήθως με γυναικοπαρέες, με τα δεκάποντα παπούτσια τους ή τα Tod's σανδάλια τους, τα Prada ρούχα τους, τις Louis Vuitton τσάντες τους, να πίνουν μπίρες, να ζουν έστω και για μία νύχτα τον μύθο της πλατείας. Και αν από το διπλανό τραπέζι έρχεται κάποιες φορές η μυρωδιά του «χόρτου» (την αισθάνεται κανείς συχνά) από μια παρέα με μπλουζάκια (που έχουν διάφορα χιουμοριστικά αντιεξουσιαστικά μηνύματα πάνω τους) και τζιν, κατά κανόνα αξύριστοι, αλλά με επιμελή κόμη, δείχνουν ότι δεν τους ενοχλεί καθόλου. Ποιος άλλωστε μπορεί να τους σταματήσει; Κανένας!

Οι «καπελάκηδες», βεβαιώνουν οι κάτοικοι, δεν έχουν θέση στην πλατεία. Εννοούν κάθε ένστολο, από αστυνομικό ως στέλεχος του ΣΔΟΕ. Ετσι και γίνει κάτι, η Αστυνομία πιθανόν και να μην έρθει. Ή θα περιμένει να ξημερώσει. Ο δημοτικός σύμβουλος κ. Γ. Αποστολόπουλος, που εξελέγη με την παράταξη του κ. Γ. Καμίνη, τηλεφωνούσε στη ΓΑΔΑ για να διαμαρτυρηθεί για τη δυνατή μουσική στην πλατεία. Ο υπεύθυνος εκείνη την ώρα απλώς του είπε ότι «θα ενημερώσω τον προϊστάμενό μου», ολοκληρώνοντας έτσι βιαστικά τη συνομιλία.

Στην πλατεία κατοικοεδρεύουν και καθαρά εγκληματικά στοιχεία, όπως οι λεγόμενοι «Πακιστανοί με τα λαθραία τσιγάρα» και η αυτοαποκαλούμενη «αλβανική μαφία», που διακινεί τα ναρκωτικά. Τους κυνηγούν τόσο οι κάτοικοι όσο και ομάδες αναρχικών και βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στην οδό Στουρνάρη.

Ρόπαλα και φθηνά ποτά

Η κυρία Γεωργία Μπλάνη που διατηρούσε κατάστημα με κοσμήματα στην πλατεία έγινε, όπως λέει, πολλές φορές μάρτυρας ξυλοδαρμών με ρόπαλα. «Μη βλέπετε την πλατεία έτσι γεμάτη με κόσμο. Οταν πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου ο κόσμος εξαφανίζεται, φοβάται, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη...» αναφέρει. Κυρίως εάν εμφανιστεί κανείς στην πλατεία κοντοκουρεμένος που να κινείται ύποπτα. Μπορεί να τον περάσουν για φασιστικό στοιχείο και να αρχίσουν να τον χτυπούν με ρόπαλα.

Κατά άλλους, η κρίση ωφέλησε τα Εξάρχεια. Μπορεί να έκλεισαν εμπορικά καταστήματα, βιβλιοπωλεία, μπορεί το μεσαίο εμπόριο να έσβησε, αλλά ξεφύτρωσαν ένα σωρό μπαράκια, που προσφέρουν σε πολύ φθηνές τιμές μπίρες και άλλα ποτά. Υπάρχει δωρεάν καλή μουσική από διάφορα συγκροτήματα, ενώ λάμπει και από καθαριότητα. Ακόμη και στο «Βοξ», που τελεί (όπως και άλλα κτίρια) υπό κατάληψη λειτουργεί ένα κοινωνικό καφενείο. Προσφέρει φτηνό καφέ και ποτά, χωρίς βεβαίως απόδειξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μια επιχείρηση-«σκούπα» της Αστυνομίας σφραγίστηκε το «Βοξ». Εμεινε σφραγισμένο για λίγες ώρες. Με οξυγονοκόλληση οι αντιεξουσιαστές έσπασαν τις μπάρες και το άνοιξαν ξανά.

«Μεσολογγίτες» vs «ορίτζιναλ»
Στα μαχαίρια οι διάφορες «φυλές», πολιτικοποιημένες και μη, της πλατείας
Είναι μύθος ότι στην πλατεία υπάρχουν και δρουν μόνον αναρχικοί. Τι έχει αλλάξει στα Εξάρχεια; Εχει επιστρέψει το εμπόριο ηρωίνης, το οποίο παλαιότερα είχε απομακρυνθεί. Αλλά και οι διάφορες «φυλές» των Εξαρχείων είτε διευρύνονται είτε βρίσκονται υπό κατάρρευση.

Εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης οι λεγόμενοι «Μεσολογγίτες», που κατοικοεδρεύουν στην οδό Μεσολογγίου. Θεωρείται, όπως λέει ο κ. Γ. Αποστολόπουλος, από τους πιο επικίνδυνους δρόμους. Οι παλαιοί αναρχικοί δεν δίνουν σημασία στους «Μεσολογγίτες», τους αποκαλούν ακόμη και αυτοί «μπαχαλάκηδες», αφού ανάμεσά τους έχουν παρεισφρήσει και χούλιγκαν. Θέλουν τώρα να τους διώξουν από την πλατεία, όπως λένε οι «ορίτζιναλ» του χώρου. Δεν το κάνουν ακόμα, διστάζουν, ίσως επειδή πολλοί απ' αυτούς είναι φίλοι και συμμαθητές του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Οι οργανώσεις Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία και Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση θεωρούνται οι πιο πολιτικοποιημένες στην πλατεία, επειδή είναι και οι μόνες που έχουν οργανωμένα μέλη. Πιστεύουν, όπως είπαν, στον αναρχοσυνδικαλισμό, που ήκμασε στον ισπανικό εμφύλιο, αλλά και στον κοινωνικό αναρχισμό, δηλαδή σε μια μορφή αναρχικού κομμουνισμού. Εμφανίζονται με μπλοκ σε πορείες, με μαύρες σημαίες, αλλά δεν πήραν μέρος στο κίνημα των Αγανακτισμένων, επειδή το θεωρούσαν μικροαστικό, με στοιχεία εθνικισμού. Η κατάργηση του μνημονίου, είπαν, δεν είναι απάντηση και πρέπει να πολεμηθεί συνολικά ο καπιταλισμός.

ΤΟ ΒΗΜΑ, 9/9/2012