Υπάρχουν δυο αναγνώσεις της διακυβέρνησης του Σύριζα. Η
πρώτη, που επικρατεί στις σκέψεις των φύσει ξένοιαστων και ανέμελων ανθρώπων,
υποστηρίζει πως αναγνωρίζοντας την σκληρή πραγματικότητα, η ηγεσία του, θα
κάνει μια θεαματική στροφή στην εξαγγελθείσα πολιτική του και θα προσαρμοσθεί
τάχιστα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και στις απαιτήσεις των εταίρων μας.
Ενδεχομένως να υπάρξουν, ως αντιστάθμισμα σε αυτήν την στροφή, κάποιες
νομοθετικές παρεμβάσεις σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους (ΑΕΙ, εργασιακά
κλπ) για να ικανοποιηθούν οι αριστερές συνιστώσες. Όμως η γενική πορεία
θα παραμείνει εντός της ευρωπαϊκής ζώνης και του προγράμματος.
Η δεύτερη ανάγνωση, την οποίαν ασπάζομαι κι εγώ, υποστηρίζει πως η διακυβέρνηση του Σύριζα, λόγω της ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης και διαπαιδαγώγησης του βασικού του πυρήνα, θα κινηθεί πάνω στον άξονα των εξαγγελιών του αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το κόστος τους στην ελληνική κοινωνία. Ενδεχομένως να φροντίσει να μεταθέσει τις ευθύνες της ρήξης στους εταίρους, ώστε να εμφανιστεί στο εσωτερικό μέτωπο αποενοχοποιημένος. Γι’ αυτό ο οδικός χάρτης της ηγεσίας του Σύριζα είναι: μεθοδευμένη αποτυχία των επαφών με τους δανειστές, δεύτερες εκλογές και στη συνέχεια δημοψήφισμα το ακριβές δίλημμα του οποίου θα το καθορίσει η ίδια, αν βέβαια αντεπεξέλθει νικηφόρα τις δεύτερες εκλογές. Όλα αυτά μέσα σε κλίμα πόλωσης και έντονης ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τα αστικά κόμματα και με την οικονομία βέβαια να ανεβαίνει το Γολγοθά της.
Τα παραπάνω δεν είναι κινδυνολογία. Είναι λογική ανάλυση των παρακάτω δεδομένων. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Τσίπρα και στην ηγετική του ομάδα πως μπόρεσαν, μέσα σε καθεστώς εσωκομματικής δημοκρατίας να χειριστούν την ενότητα του Σύριζα μέσω της πολυφωνίας. Η κατάσταση όμως διαφοροποιείται και περιπλέκεται στην περίπτωση άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που οι κεντρικοί της άξονες έχουν συνδιαμορφωθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των τάσεων. Η ανατροπή τους, στα πλαίσια μιας ρεαλιστικής προσαρμογής, θα επιφέρει και την διατάραξη των εσωκομματικών ισορροπιών προς την κατεύθυνση της διάσπασης, δεδομένου πως η αριστερή πλατφόρμα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει αυτήν την στροφή. Αυτό το γνωρίζει η ηγετική ομάδα του Σύριζα αλλά φαίνεται πως το αγνοούν οι υποστηρικτές της «αναμενόμενης ρεαλιστικής πολιτικής». Συγχρόνως σε ένα κόμμα που το βασικό του συστατικό είναι η ιδεολογική καθαρότητα και η ενότητα που βασίζεται σε αυτήν, δύσκολα γίνονται θεαματικές ανατροπές στη χαραχθείσα πολιτική, σε βραχύ χρόνο και μάλιστα "αναίμακτα’’.
Επιπλέον ο Σύριζα έχει υποσχεθεί πολλά σε ανθρώπους που βρίσκονται σε απόγνωση (καταχρεωμένους, απολυμένους, ανασφάλιστους κλπ.), αλλά και στα κρατικοδίαιτα ρετιρέ και είναι αδύνατο να αποστεί από τις εξαγγελίες του, οι οποίες βέβαια δεν μπορούν να εκπληρωθούν εντός των μνημονίων και του προγράμματος.
Συνεπώς η μόνη διέξοδος, η μόνη φυγή προς τα εμπρός, είναι η πολιτική ρήξη με τους εταίρους και η ιδεολογικοποίηση της εσωτερικής πολιτικής πάλης. Το επικίνδυνο, κατά τη γνώμη μου, σημείο βρίσκεται στην σύζευξη της οικονομικής με την πολιτική κρίση. Η πολιτική και κοινωνική σύγκρουση μαζί με την αβεβαιότητα, δημιουργούν αυτό που οι "παλαιοκομμουνιστές"’ ονομάζουν "επαναστατικές συνθήκες". Το άκρως επικίνδυνο βρίσκεται στην εκτράχυνση του πολιτικού αγώνα, στην έκπτωση των δημοκρατικών διαδικασιών, γιατί όπως έχουν δηλώσει τα στελέχη του Σύριζα, την πολιτική της ρήξης θα την υποστηρίξει με πρακτικές κινηματικής μορφής, δηλαδή με συνεχείς διαδηλώσεις, μαζικές παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις και με οποιαδήποτε άλλη εξωθεσμική δραστηριότητα.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κινδυνολογικά σενάρια, ούτε φαντασιοκοπίες. Εκπορεύονται από την ανάλυση της φυσιογνωμίας του μαρξιστικογενούς πυρήνα του Σύριζα, των εσωτερικών του ισορροπιών και από τη συλλογική αίσθηση του χώρου πως βρίσκονται μετά από 70 χρόνια, αντιμέτωποι ξανά με την Ιστορία.
Η δεύτερη ανάγνωση, την οποίαν ασπάζομαι κι εγώ, υποστηρίζει πως η διακυβέρνηση του Σύριζα, λόγω της ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης και διαπαιδαγώγησης του βασικού του πυρήνα, θα κινηθεί πάνω στον άξονα των εξαγγελιών του αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το κόστος τους στην ελληνική κοινωνία. Ενδεχομένως να φροντίσει να μεταθέσει τις ευθύνες της ρήξης στους εταίρους, ώστε να εμφανιστεί στο εσωτερικό μέτωπο αποενοχοποιημένος. Γι’ αυτό ο οδικός χάρτης της ηγεσίας του Σύριζα είναι: μεθοδευμένη αποτυχία των επαφών με τους δανειστές, δεύτερες εκλογές και στη συνέχεια δημοψήφισμα το ακριβές δίλημμα του οποίου θα το καθορίσει η ίδια, αν βέβαια αντεπεξέλθει νικηφόρα τις δεύτερες εκλογές. Όλα αυτά μέσα σε κλίμα πόλωσης και έντονης ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τα αστικά κόμματα και με την οικονομία βέβαια να ανεβαίνει το Γολγοθά της.
Τα παραπάνω δεν είναι κινδυνολογία. Είναι λογική ανάλυση των παρακάτω δεδομένων. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Τσίπρα και στην ηγετική του ομάδα πως μπόρεσαν, μέσα σε καθεστώς εσωκομματικής δημοκρατίας να χειριστούν την ενότητα του Σύριζα μέσω της πολυφωνίας. Η κατάσταση όμως διαφοροποιείται και περιπλέκεται στην περίπτωση άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που οι κεντρικοί της άξονες έχουν συνδιαμορφωθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των τάσεων. Η ανατροπή τους, στα πλαίσια μιας ρεαλιστικής προσαρμογής, θα επιφέρει και την διατάραξη των εσωκομματικών ισορροπιών προς την κατεύθυνση της διάσπασης, δεδομένου πως η αριστερή πλατφόρμα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει αυτήν την στροφή. Αυτό το γνωρίζει η ηγετική ομάδα του Σύριζα αλλά φαίνεται πως το αγνοούν οι υποστηρικτές της «αναμενόμενης ρεαλιστικής πολιτικής». Συγχρόνως σε ένα κόμμα που το βασικό του συστατικό είναι η ιδεολογική καθαρότητα και η ενότητα που βασίζεται σε αυτήν, δύσκολα γίνονται θεαματικές ανατροπές στη χαραχθείσα πολιτική, σε βραχύ χρόνο και μάλιστα "αναίμακτα’’.
Επιπλέον ο Σύριζα έχει υποσχεθεί πολλά σε ανθρώπους που βρίσκονται σε απόγνωση (καταχρεωμένους, απολυμένους, ανασφάλιστους κλπ.), αλλά και στα κρατικοδίαιτα ρετιρέ και είναι αδύνατο να αποστεί από τις εξαγγελίες του, οι οποίες βέβαια δεν μπορούν να εκπληρωθούν εντός των μνημονίων και του προγράμματος.
Συνεπώς η μόνη διέξοδος, η μόνη φυγή προς τα εμπρός, είναι η πολιτική ρήξη με τους εταίρους και η ιδεολογικοποίηση της εσωτερικής πολιτικής πάλης. Το επικίνδυνο, κατά τη γνώμη μου, σημείο βρίσκεται στην σύζευξη της οικονομικής με την πολιτική κρίση. Η πολιτική και κοινωνική σύγκρουση μαζί με την αβεβαιότητα, δημιουργούν αυτό που οι "παλαιοκομμουνιστές"’ ονομάζουν "επαναστατικές συνθήκες". Το άκρως επικίνδυνο βρίσκεται στην εκτράχυνση του πολιτικού αγώνα, στην έκπτωση των δημοκρατικών διαδικασιών, γιατί όπως έχουν δηλώσει τα στελέχη του Σύριζα, την πολιτική της ρήξης θα την υποστηρίξει με πρακτικές κινηματικής μορφής, δηλαδή με συνεχείς διαδηλώσεις, μαζικές παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις και με οποιαδήποτε άλλη εξωθεσμική δραστηριότητα.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κινδυνολογικά σενάρια, ούτε φαντασιοκοπίες. Εκπορεύονται από την ανάλυση της φυσιογνωμίας του μαρξιστικογενούς πυρήνα του Σύριζα, των εσωτερικών του ισορροπιών και από τη συλλογική αίσθηση του χώρου πως βρίσκονται μετά από 70 χρόνια, αντιμέτωποι ξανά με την Ιστορία.
capital.gr
Σάκης Μουμτζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου