Τούτη η ιστορία που θα σας πω είναι για έναν άνθρωπο,
τον λέγαν Σταύρο Κοσμά Πέτρη.
Έζησε 80 χρόνια πριν, ήθελε να τον λένε άνεμο, όχι
Σταύρο Πέτρη.
Τον κυνήγαγε η κατάρα παντού, δεν μπορούσε να τήνε διώξει,
ήταν κι οι δυο ένα.
Απομονώθηκε, δεν μίλαγε κανενός, μέτραγε τις μέρες που
περνούσαν ψάχνοντας για λύση.
Αυτοκτόνησε ένα πρωί', έξω φύσαγε έκανε κρύο, ήταν σκληρή
μέρα.
Έτσι έμειναν τούτα δω τα λόγια, τούτοι οι στίχοι, κι ακόμα
λίγες λέξεις.
Είχε φτάσει το μαχαίρι και κοκκίνιζε όλη τη γης,
ήταν το μαχαίρι της κατάρας και το αίμα ήταν
της ευχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου