ZEZA ZHKOY
Με ακροβασίες πανικού ο Λευκός Οίκος υπόσχεται τώρα ότι θα διασώσει από τη χρεοκοπία τις τρεις αυτοκινητοβιομηχανίες του Ντιτρόιτ με χρήματα από το τραπεζικό πακέτο των 700 δισ. δολαρίων. Η General Motors μαζί με τις δύο μικρότερες Ford και Chrysler - ζητιάνευαν επί μέρες μερίδιο από τα 700 δισ. για να διασωθούν από την ολέθρια κρίση, κάτι που αρνείτο επίμονα ο πρόεδρος Μπους και υπουργός του Χένρι Πόλσον. Δηλαδή, θα ’πρεπε πρώτα να υποστεί τον εξευτελισμό από τους δικούς του γερουσιαστές, που απέρριψαν προχθές το σχέδιο διάσωσης των 14 δισ. δολαρίων. Τι ξεπεσμός... Πάντως, η Wall Street και τα χρηματιστήρια της Ευρώπης, ένιωσαν πρόσκαιρη ανακούφιση από τις υποσχέσεις Μπους και συνήλθαν από το χάος. Και το δολάριο αφού είχε γκρεμιστεί στα χαμηλότερα επίπεδα 13 ετών, στα 88,40 γιεν, σταθεροποιήθηκε στα 90,80 γιεν και έναντι του ευρώ ισορρόπησε στα 1,3355 δολάρια ανά ευρώ. Αλλά η αδυναμία αυτή του δολαρίου υποδηλώνει κάτι σοβαρότερο.
Ομως, το πραξικόπημα αυτό των ρεπουμπλικανών γερουσιαστών, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Παρόμοια συμπεριφορά χλευασμού είχαν επιδείξει και όταν αρχικώς κατεψήφισαν το διαβόητο σχέδιο των 700 δισ. του Πόλσον για τη διάσωση των τραπεζών. Ωστόσο, μετά υπέκυψαν καθώς δεν επιθυμούσαν να χρεωθούν τις συνέπειες ενός εφιαλτικού κραχ του τραπεζικού συστήματος και της Wall Street. Η κυβέρνηση Μπους υλοποιεί τη μεγαλύτερη οικονομική παρέμβαση στην ιστορία των ΗΠΑ. Ωστόσο, ενώ η αμερικανική οικονομική κρίση είναι η χειρότερη στη χώρα από την εποχή της Μεγάλης Υφεσης και απαιτείται μια πολυδάπανη κρατική παρέμβαση, ο τρόπος που γίνεται είναι αίωλος. Οι Αμερικανοί φορολογούμενοι θα πρέπει να λάβουν περισσότερα από μία απλή υπόσχεση για την αποφυγή μιας οικονομικής καταστροφής. Θα πρέπει να λάβουν ιδιοκτησιακό μερίδιο από τις εταιρείες, οι οποίες θα σωθούν με τα δικά τους χρήματα.
Πρόκειται για μια εκβιαστική οικονομική παρέμβαση που προσομοιάζει στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση Μπους άσκησε πιέσεις για να ξεκινήσει ο πόλεμος στο Ιράκ. Αυτή την πολιτική την καταδικάζουν οι Ρεπουμπλικανοί στο Κογκρέσο... Αλλά είναι αργά. Τότε ο Λευκός Οίκος έλεγε ότι εάν το Κογκρέσο δεν δώσει την έγκρισή του για την εισβολή θα υπήρχαν τρομοκρατικές επιθέσεις με πυρηνικά όπλα. Και στην οικονομική πολιτική ο Πόλσον έλεγε ότι εάν δεν γίνει ακριβώς αυτό που θέλει, θα επέλθει οικονομικός Αρμαγεδδώνας. Συχνά, οι Αμερικανοί αυταπατώνται (όπως όλοι οι λαοί), πιστεύοντας ότι τα όποια προβλήματα μπορεί να λυθούν, αρκεί να λάβει δραστικά μέτρα η κυβέρνηση. Ομως, η τρέχουσα κρίση θα αποτελέσει ακόμη ένα παράδειγμα της λανθασμένης αυτής κρίσης. Οντως, πρόκειται για μία «τεράστια ειρωνεία»... Τόσο το 1971 όσο και σήμερα, οι κυβερνήσεις των Ρεπουμπλικανών, που αποφάσισαν τις παρεμβάσεις στην οικονομία και στις αγορές, ήταν κυβερνήσεις πιστές στην ιδέα της ελεύθερης αγοράς. Τον Αύγουστο του 1971, ο πρόεδρος Νίξον έθεσε σε εφαρμογή το πρόγραμμα ελέγχου μισθών - τιμών. Ωστόσο, ο Νίξον είχε θέσει το σύνολο της οικονομίας υπό έλεγχο.
Οταν ανακοίνωσε ο Νίξον το πρόγραμμα ελέγχου μισθών - τιμών (επιφυλάσσοντας την απόλυτη έκπληξη, αφού ελάμβανε σταθερά θέση κατά της επιβολής ελέγχων στην οικονομία), η απόφασή του αυτή έτυχε θετικότατης υποδοχής από τους πάντες, όπως αναφέρει ο Αλεν Μάτιουσον στο βιβλίο του με τίτλο «Nixon’s Economy». Σύμφωνα με μία δημοσκόπηση δε, έως και το 75% των Αμερικανών ενέκρινε τότε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία του Νίξον. Το 1974, όταν καταργήθηκε το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε στο 12% και η ανεργία στο 10,8%. Χάος.. Ο καπιταλισμός μεταλλάσσεται, ο πολιτικός κόσμος αλλάζει. Η οικονομία δεν μπορεί να είναι ασύνδετη από την πολιτική και κόντρα στο γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Δεν μιλάμε για κρατισμό και φυσικά δεν εννοεί αυτό κανένας ούτε καν οι Ευρωπαίοι ηγέτες!
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου