ΗΠΑ: πολλά ζευγάρια παραμένουν μαζί για να γλιτώσουν τα έξοδα!
Το διαζύγιο είναι το νέο... θύμα της οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης της αμερικανικής αγοράς ακινήτων. Τώρα, όταν τα ζευγάρια χωρίζουν, ουδείς θέλει να κρατήσει το σπίτι. Και μερικά ζευγάρια αποφασίζουν να παραμείνουν μαζί επειδή τα χρήματά τους, αν τα μοιράσουν, δεν επαρκούν για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους.
Όταν η Μάρσι Νιντλ και ο σύζυγός της άρχισαν να εξετάζουν το ενδεχόμενο να πάρουν διαζύγιο τον Ιούνιο, νόμιζαν ότι είχαν αρκετά χρήματα για να ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του. Τους ανήκε μια κατοικία αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων στην Ατλάντα και μια άλλη στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντας, καθώς και άλλες ιδιοκτησίες που είχαν αποκτήσει για επένδυση. Τώρα η αγορά έχει καταρρεύσει και το ζευγάρι δεν ξέρει αν οι κατοικίες αξίζουν το ποσό που εξακολουθεί να χρωστάει γι΄ αυτές και αν του έχουν απομείνει περιουσιακά στοιχεία για να τα μοιράσει, λέει η κ. Νιντλ. «Προσπαθούμε πολύ να μείνουμε φίλοι, η κατάσταση όμως είναι πιεστική. Θέλω να μου δώσει χρήματα για να εξαγοράσει το μερίδιό μου στα σπίτια. Είναι προς το συμφέρον όλων να διευθετηθούν όλα γρήγορα. Αυτό θα είναι το μοναδικό εισόδημά μου. Η κατάσταση μου έχει προκαλέσει απίστευτο άγχος».
Οι υποθήκες
Το διαζύγιο είναι ακόμη ένα από τα θύματα της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων. Καθώς σχεδόν ένα στα έξι σπίτια αξίζει τώρα λιγότερο από την υποθήκη που χρωστούν οι ιδιοκτήτες του, δικηγόροι που ειδικεύονται στα διαζύγια και οικονομικοί σύμβουλοι σε όλη τη χώρα λένε πως τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. «Συνήθως μαλώναμε ποιος θα κρατήσει το σπίτι» λέει ο Γκάρι Νίκελσον, πρόεδρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Δικηγόρων Γάμου. «Τώρα μαλώνουμε ποιος θα το φορτωθεί».
Ως αποτέλεσμα, το διαζύγιο έχει γίνει πιο περίπλοκο και σε αρκετές περιπτώσεις πιο ακριβό. Μερικοί δικηγόροι λένε πως οι δουλειές έχουν μειωθεί ή ότι πελάτες τους αποφασίζουν να παραμείνουν μαζί επειδή δεν υπάρχουν αρκετά περιουσιακά στοιχεία για να μπορέσουν να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. «Ξέρετε το παλιό ανέκδοτο;» λέει ο Ράντολ Κέσλερ, ο δικηγόρος της κ. Νιντλ: «Γιατί ένα διαζύγιο είναι τόσο ακριβό; Επειδή το αξίζει. Τώρα πρέπει πράγματι να το αξίζει...».
Το κεφάλαιο
Σε μια ομαλή οικονομία, συνήθως τα ζευγάρια δημιουργούν ένα μετοχικό κεφάλαιο επενδύοντας στο σπίτι τους και μοιράζουν το κεφάλαιο αυτό όταν παίρνουν διαζύγιο, είτε πωλώντας το σπίτι είτε με τον ένα σύντροφο να εξαγοράζει το μερίδιο του άλλου. Τώρα όμως πολλά ζευγάρια έχουν στην ιδιοκτησία τους σπίτια τα οποία ουδείς εκ των δύο συζύγων μπορεί να συντηρήσει μόνος του, ενώ δεν μπορούν να τα πωλήσουν σε τιμή που θα καλύπτει το ποσό που χρωστούν γι΄ αυτά. Για τα ζευγάρια που χωρίζουν, το οικογενειακό σπίτι έχει γίνει... δηλητηριώδες περιουσιακό στοιχείο. «Είναι πολύ πιο δύσκολο να συνεχίσουν χωριστά τη ζωή τους» λέει ο Νεοϋορκέζος δικηγόρος Όλτον Αμπράμοβιτς Ρόιγερ. «Βρίσκομαι στη μέση αρκετών υποθέσεων όπου είναι σχεδόν αδύνατο αυτή τη στιγμή να διαπιστώσει κανείς πόσο αξίζει το ακίνητο» προσθέτει.
«Δεν θα απομείνει τίποτε για να μοιράσουμε»
Για τον Τζον και τη Λόρελ Γκέρκι που ζουν στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνιας, η αγορά ακινήτων κατέρρευσε στα μισά μιας πολύ ειρηνικής και μεθοδικής νομικής διαδικασίας διαζυγίου. Όταν η αγορά βρισκόταν σε άνοδο, λέει ο κ. Γκέρκι, το σπίτι τους είχε εκτιμηθεί στα 2,3 εκατομμύρια δολάρια, ποσό που θα τους επέτρεπε να μοιράσουν μεταξύ τους ένα εκατομμύριο μετά την αποπληρωμή της υποθήκης. Όταν όμως το πούλησαν, πέρυσι, η αξία του είχε μειωθεί κατά 600.000 δολάρια. «Αυτό άλλαξε τα πάντα» λέει ο κ. Γκέρκι, που βρίσκεται σήμερα στον δεύτερο χρόνο των διαδικασιών για το διαζύγιο και τα δικηγορικά και άλλα έξοδα ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. «Η προοπτική να καταφέρουμε να αγοράσουμε και οι δυο μας μικρά σπίτια εξαλείφθηκε. Δεν υπάρχουν τα χρήματα».
Τώρα οι δύο σύζυγοι ζουν σε νοικιασμένα σπίτια και οι δικηγόροι τους εξακολουθούν να μην μπορούν να συμφωνήσουν πόσο αξίζουν τα εναπομείναντα περιουσιακά στοιχεία τους. Η περιουσία τους μειώνεται με ρυθμό 350 δολάρια την ώρα. «Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει», λέει ο κ. Γκέρκι, «επειδή κάποια στιγμή δεν θα έχει απομείνει τίποτε για να μοιράσουμε».
ΤΑ ΝΕΑ, 31/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου