Ιστορία ενός άρθρου

Του Αλεξη Παπαχελα

Είναι αστείο κάποιες φορές να έχεις ζήσει ο ίδιος κάτι, αλλά να αρχίσεις να αμφιβάλλεις κατά πόσον το έζησες όπως το ξέρεις... Ο λόγος για το άρθρο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου, το οποίο δημοσίευσε «Η Καθημερινή» την Κυριακή.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την περασμένη Παρασκευή επέστρεψα σπίτι μου αργά, θεωρώντας ότι έχει κλείσει το κυριακάτικο φύλλο. Λίγο μετά τηλεφώνησε ένας αρχισυντάκτης της εφημερίδας για να με ειδοποιήσει πως ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αναζητούσε.

Με τον κ. Στεφανόπουλο δεν είχα ποτέ στενή προσωπική σχέση. Μια φορά μόνο μού έκανε την τιμή, πριν έλθει στην Ελλάδα ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, να μου διαβάσει(!!!!!) το σχέδιο της ομιλίας που θα εκφωνούσε στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του. Ηταν, αν θυμάστε, μια σκληρή ομιλία που έθετε τα βασικά εθνικά ζητήματα της πατρίδας μας και ζητούσε τη στήριξη της Ουάσιγκτον.

Εν πάση περιπτώσει, του τηλεφώνησα. Μου εξήγησε, με τον λιτό, κοφτό τρόπο που εκφράζεται, ότι είχε ένα άρθρο που ήθελε να δώσει στην «Κ» και το οποίο θα ήθελε να δημοσιευθεί την Κυριακή. «Θα σας το στείλω αύριο το πρωί» μου είπε, αλλά του εξήγησα πως το Σάββατο το πρωί θα ήταν αργά. «Ξέρετε δεν έχω τρόπο να σας το στείλω τώρα», ήταν η απάντηση. Αλλά επειδή δεν έχουμε ακόμη ξεχάσει τι θα πει δημοσιογραφικό πείσμα τον ρώτησα αν μπορούσα να περάσω από το σπίτι του, έστω και εκείνη την ώρα, να το πάρω. Πράγματι, έφτασα εκεί λίγο πριν από τις έντεκα και αντίκρυσα την εγγονή του και τον ίδιο σε ένα απλό ισόγειο διαμέρισμα πολυκατοικίας. Μου έδωσε το άρθρο, μερικές εξηγήσεις, γιατί δεν έβγαιναν οι ιδιόχειρες σημειώσεις του, τον ευχαρίστησα και έφυγα για να αλλάξω την πρώτη σελίδα. Οπως θα έλεγε ο Αντώνης Καρκαγιάννης, έτσι έγιναν τα πράγματα, απλά.

Λυπάμαι γιατί κάποιοι θέλησαν να εμπλέξουν τον κ. Στεφανόπουλο σε προγραμματισμένες από καιρό συνωμοσίες. Αν θαυμάζω, ίσως σε βαθμό «κολλήματος», τη γενιά του κ. Στεφανόπουλου είναι γιατί στην ηλικία του υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν, πασχίζουν, επιμένουν γι’ αυτό που θεωρούν ότι είναι το πρέπον για την πατρίδα. Η κρεατομηχανή του λαϊκισμού θέλει να τους περάσει από τον ολετήρα της, ισοπεδώνοντας τα πάντα. Είναι τόσο λάθος! Αν πληρώνει κάτι αυτή η χώρα, και το πληρώνει ακριβά, είναι ότι δεν σιωπά για μια στιγμή για να ακούσει τον κ. Στεφανόπουλο και άλλους ανθρώπους με κάποια ιστορία. Εγκλωβίζεται σε μια κουβέντα «ειδικών» που, συνηθισμένοι από τον τρόπο που οι ίδιοι λειτουργούν, βλέπουν πίσω από το κάθε τι νταραβέρια, συμφέροντα και σκιές. Εγώ πάντως αυτό που είδα και έζησα είναι έναν άνθρωπο που βιώνει την αγωνία του τόπου και όλων μας και ο οποίος έγραψε ένα κείμενο στο οποίο είχε βάλει τον τίτλο «Η γνώμη μου». Ας το σεβασθούμε.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/12/2011

Καλά... μιλάμε ξεμπροστιάστηκε.. του είχε διαβάσει λέει ο Στεφανόπουλος τον λόγο που θα εκφωνούσε μπροστά στον Κλίντον. Από που κι ως που; με ποιά ιδιότητα;